Αλλού πέφτανε σιγανές, ήπιες, μονότονες, αλλού πάλι πιο δυνατές. Ήτανε μπόρες, ήτανε καταιγίδες, συχνά πάντως συνοδεύονταν από νοτιάδες που παράσερναν ό,τι βρισκόταν μπροστά τους . Μα δεν ξένιζαν κανένα. Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια κι οι ανθρώποι απ’ του καιρού τα γυρίσματα.
Τώρα τα πρωτοβρόχια αποκτούν ονοματεπώνυμο. Τα βαφτίζουμε «Ξενοφώντα», «Ζορμπά» - άκρη δεν βγάζεις με τη φαντασία των μετεωρολόγων ! Και τα... προάγουμε σε «κυκλώνες», «τυφώνες» «ανεμοστρόβιλους» και δεν συμμαζεύεται. Είναι βλέπεις και... εκμεταλλεύσιμα. Η δυνατή βροχή που πέφτει στην πόλη, τα κύματα που σκάνε αφρισμένα και με βουή στις προβλήτες των λιμανιών, οι χείμαρροι που ξεχειλίζουν, γεμίζουν τις οθόνες τη τηλεόρασης και του διαδικτύου και πωλούνται ως... υπερθέαμα. Οι κλεισμένοι στα σπίτια τους τηλεθεατές εντυπωσιάζονται σαν να παρακολουθούν κάτι το... αφύσικο, ένα αξιοπερίεργο γεγονός. Αποκομμένοι από τη φύση οι άνθρωποι των πόλεων, μοιάζουν να έχουν ξεχάσει και αυτήν ακόμη την κανονικότητα των εποχών . Ότι από την άνοιξη θα ’ρθει καλοκαίρι, και πως το καλοκαίρι θα το διαδεχτεί το χινόπωρο κι ο χειμώνας…
Βαδίζαμε με τον Μανόλη στην ακροθαλασσιά. Είχε δυνατό αέρα, η βροχή μας βαρούσε κατά ριπάς κι εγώ τον έβριζα… Τώρα βρε άχρηστε βρήκες να μαζέψεις τη βάρκα; Τόσες μέρες τι έκανες; Μα αυτός, να, εδώ την είχε τη δικαιολογία, στο στόμα και σε πρώτη ζήτηση πάντα. Τον αιφνιδίασε –λέει- αυτός ο παλιόκαιρος, το περίμενες εσύ; Όχι πες, το περίμενες; Δεν το περίμενα, έχει εδώ που τα λέμε κάποιο δίκαιο.
Κουραστήκαμε μέχρι να σώσουμε τη δουλειά, να τραβήξουμε τη βάρκα στο υπόστεγο. Και κάπου εκεί κατάλαβα πως... καλοκαίρι τέλος, τέρμα τα ψαρέματα, τα μπάνια και οι βαρκάδες με τη «Μαρίτσα» που ο Μανόλης τη λέει «σκαφάρα» κι εγώ απλώς... «σκάφη» και «κοπάνα», έτσι... λιλιπούτεια που είναι.
Παρά την ταλαιπωρία μας όμως, όλα ήταν όμορφα, σχεδόν μαγικά, εκεί στις λαρισινές παραλίες. Ο μονίμως νεφοσκεπής Όλυμπος βάφτηκε τα μολυβιά του και απέναντι ο Κίσσαβος, χαμένος σ’ ένα σύννεφο κι αυτός, ίσα που φαινόταν. Στο βάθος, το Τσάγεζι με την αγριεμένη θάλασσα του συμμετείχε στη φθινοπωρινή συμφωνία του τοπίου. Πώς είναι η φύση!- σκέφτεσαι… Με τον ήλιο, λες και όλα γελούν. Με τη βαριά συννεφιά, είναι όλα σα να κλαίνε. Αλλά σαν πέσει η βροχούλα, σ’ αποζημιώνει με το άρωμά της πάνω στο βρεγμένο χώμα που ανακατεύεται με τα πεσμένα κίτρινα φύλλα.
Καταλήξαμε – κατά το συνήθειό μας – στο παραλιακό καφενείο για τσίπουρα, αθερίνα και θράψαλα. Στην τηλεόραση –τι μανία κι αυτή να την έχουν παντού ανοιχτή!- είδαμε αγχωμένους ρεπόρτερ να εκμαιεύουν με το ζόρι «εικόνες αποκάλυψης». Ήταν και ένας ηλίθιος με ένα αγροτικό, σε μια μεσσηνιακή νομίζω παραλιακή πόλη, που κινδύνευε να παρασυρθεί και να βρεθεί στη θάλασσα. Πόσο ηλίθιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος! Αφού καμιά φορά λέω, εντάξει ρε παιδί μου, άχρηστη η κάθε Δούρου, ανίδεη κι άκαπνη από ζωή, -μόνο στην ίντριγκα αριστεύουν, αλλά πολλοί από αυτούς που καταγράφονται αργότερα ως «θύματα της καταστροφής» όλο και το πήγαιναν γυρεύοντας- να τα λέμε όλα έτσι; Πού πας με δέκα μποφόρια στην παραλία; Σπιτάκι δεν έχεις να κάτσεις;
Και μετά, στην Τι-βι του καφενείου ακούστηκε μια μουσική κάπως δραματική- «ντα-ντα –ντα-νταν» και έπεσε μια κάρτα για «Έκτακτη Ενημέρωση».
-Κυρίες και κύριοι διακόπτουμε το Πρόγραμμά μας… Στις Σποράδες έφτασε ο κυκλώνας «Ζορμπάς»…
Μπα! Καλώς τον κι ας άργησε! Και μετά συνδέθηκαν με δορυφόρο και έδειχνε με κόκκινα σημάδια πάνω στον χάρτη την ακριβή κίνηση του φαινομένου.
- Όχι πες μου ρε συ Μανόλη… Μεγαλεία! Έχεις εσύ ξαναδεί κυκλώνα σε λάιβ δορυφορική αναμετάδοση; Και από την άλλη να τον βλέπεις και μπροστά σου ζωντανό; Να, κοίτα εκεί κατά Σκιάθο μεριά να δεις τι αντάρα φέρνει…
Εμείς πάλι, παρά τις προειδοποιήσεις, καμιά ανησυχία δεν είχαμε, τα πίναμε κανονικά και όλο και γελούσαμε, ακόμη και με μια «θειά» από την Κορινθία, που τσίριζε πως «θα πνιγούμεεεεε. Δεν το πιστεύωωωω», αλλά από την εικόνα, δεν φαινόταν τίποτε το φοβερό, δεν φαινόταν πώς θα μπορούσε να πνιγεί, τι να πεις, οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει γενικώς.
Μετά χτύπησε το τηλέφωνο, ο γιος του Μανόλη ήταν, «φοιτητής επί πτυχίω» τα δύο τελευταία χρόνια, «έλα όμορφε πώς είσαι σήμερα;» (…).
Κάτι είπαν, μετά ο Μανόλης εξερράγη :
-Ντάξει βρε αγόρι μου, δεν θα πάθεις και τίποτε… Αι, καλά, κλείσε…
- Το πιστεύεις ρε φίλε; Είκοσι πέντε χρονών άντρας. Κόπηκε το ρεύμα στο σπίτι του και με πήρε να μου κλαφτεί, και να μου πει τι να κάνει! Τι παιδιά μεγαλώσαμε, δεν μπορώ να το καταλάβω πια.
Αλλά τι να καταλάβει και ο Μανόλης και όλοι μας; Οι γενιές των σκληραγωγημένων Ελλήνων που ξανάχτισαν την κατεστραμμένη Ελλάδα δεν υπάρχουν πια, έφυγαν, βρέθηκαν στις πόλεις, έγιναν καταναλωτές προϊόντων, καταναλωτές εικόνων και φόβου και μεγάλωσαν μαμόθρεφτες νέες γενιές.
Που φοβούνται ακόμη και τα πιο... φυσικά «φυσικά φαινόμενα» και που «τρελαίνονται» στην ιδέα να μείνουν έστω και κατ’ ελάχιστον χωρίς ρεύμα. Γενιές της βολής και της άνεσης που... ξορκίζουν την ευχή «καλός χειμώνας», λες και ο χειμώνας είναι κάτι κακό, κάτι σαν αρρώστια. Και από κοντά, Κυβερνήσεις με ανάλογα χαρακτηριστικά. Που όταν χρειάζεται δεν κάνουν τα στοιχειώδη για να μην έχουμε 100 νεκρούς και που όταν δεν χρειάζεται, φοβικές και φοβισμένες, κλείνουν τα σχολεία «προληπτικά» με την πρώτη απλή βροχούλα.
Τι κάναμε λάθος ρε Μανόλη; Πώς αποβλακωθήκαμε έτσι οι σύγχρονες κοινωνίες και αντιμετωπίζουμε τα πάντα χωρίς λογική, χωρίς κριτική ματιά και σκέψη, βασιζόμενοι μόνο στις πληροφορίες που μας σερβίρουν έτοιμες στον δέκτη μας; Και πού θα πάει τελικά αυτή η κατάσταση;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
