Κλείνω τα μάτια μου, γέρνω το κορμί μου πίσω και επιστρέφω νοερά στη νιότη μου, στη δεκαετία του ογδόντα όταν, όπως κάθε νέος που τον κατείχε ιδεαλισμός, θαύμαζα τους αγωνιστές αυτούς της κεντρικής Λατινικής Αμερικής που μάχονταν για ελευθερία και αξιοπρέπεια, κάτω μάλιστα από το βαρύ βλέμμα των ΗΠΑ, της μεγαλύτερης υπερδύναμης τότε και τώρα. Τότε που στη σκέψη μου όπως οι φίλοι μου οι Παλαιστίνιοι που αγωνίζονταν για ανεξαρτησία φάνταζαν μικροί χριστοί, στον τόπο μάλιστα γέννησης του Ιησού, έτσι και οι δικτατορίες της Mπανανίας φούντωναν από ανάλογους αγώνες.
Σταματώ την ονειροπόληση και καρφώνω το βλέμμα στη λεζάντα που αναφέρει ότι πάνω από τριακόσιους πενήντα ανθρώπους φόνευσε αυτό το οικογενειακό καθεστώς σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρηθεί στον βούρκο της βίαιης εξουσίας. Βέβαια, κατά περίπτωση και περίσταση η λαιμαργία για το μέλι της εξουσίας παίρνει διάφορες μορφές και εκφάνσεις, είναι δηλαδή αυτός ο χαμαιλεοντισμός που χαρακτηρίζει τους διάφορους ηγέτες. Άτομα που αυτοσκοπό έχουν την πάσει θυσία διατήρησή τους στην εξουσία, άτομα στα οποία λείπει η εσωτερική ηρεμία και αταραξία, που δεν θέλησαν ποτέ να κοιτάξουν τον εαυτό τους χωρίς τον παραμορφωτικό καθρέφτη της αλαζονείας. «Αρχή άνδρα δείκνυσι» λέει το ρητό και μας τονίζει ότι μόνο η άσκηση εξουσίας φανερώνει το ποιόν του ήθους του κάθε πολίτη! Το τρομακτικό για ορισμένους ασήμαντους δευτεροκλασάτους διαχειριστές μια κάποιας εξουσίας, χωρίς ένα δικό τους διακριτό στίγμα, είναι ότι περιμένουν κάποιο κοκαλάκι της ακόμα από τους πρώην επικριτές τους κι ας υπάρχουν ακόμα υπολείμματα του φτυσίματος που τους παρείχαν αφειδώς! Ένας τραγέλαφος συνεχής από ντόπιους ή ξένους σαλτιμπάγκους με μια εμετική δουλοπρέπεια, που αποτελεί και το μόνο που διαθέτουν σε αφθονία.
Εξάλλου, το όποιο πρόσωπο αποκτούν οι διαχειριζόμενοι τα κοινά, μέχρι τουλάχιστον να αποκαλυφθούν από τις πράξεις τους, οφείλεται και είναι δημιούργημα μιας κάποιας προσμονής ενός τμήματος του λαού, με την όποια ερμηνεία δίνει το κάθε μέλος που το συγκροτεί. Μέσα στις πτυχές των σκόπιμων ή μη ουτοπιών της μάζας, του πλήθους, παρεισφρύουν άτομα χωρίς εσωτερική και ολοκληρωμένη πολιτικοκοινωνική πληρότητα, παρά μόνο με τη σφοδρή επιθυμία τους να συμμετάσχουν, χωρίς το αζημίωτο, στο φανταχτερό, αλλά μόνο επιπολής πολιτικό πανηγύρι. Αφού ριζώσουν στην πολιτική αμορφωσιά του πλήθους είναι έτοιμοι να θυσιάσουν και τις ζωές των υπηκόων τους πια, όταν αυτοί ξυπνήσουν από τον λήθαργο της μη δημιουργικής σκέψης μιας κρίσης.
Βγαίνει λοιπόν στην επιφάνεια το ορμέμφυτο του Εγώ ατόφιο και χωρίς σφυρηλάτημα στο αμόνι της δημοκρατίας. Έτσι κι αλλιώς είναι γεγονός ότι η παρακμή βρίσκεται σπερματικά στην περίοδο ακμής μιας κοινωνίας και ουδεμία σημασία δίνει αυτή στους πολιτικούς χρωματισμούς (δεξιά – αριστερά – κέντρο) και την ειδοποιό διαφορά την ορίζει μόνο η εσωτερική φιλοσοφημένη αυτοκριτική κυβερνωμένων και αρχόντων, χωρίς πάθος, αλλά με μια εσωτερική αταραξία. Δίχως αυτήν πάντα θα υπάρχουν στο διηνεκές πρόσωπα που θα μας φέρνουν στον νου και στη ζωή ηγέτες, όπως τον καταστροφέα των Αθηναίων στη Σικελία Αλκιβιάδη, ή τους σφαγείς, όπως τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ, τον Σομάζα και από κοντά τον πρώην επαναστάτη και νυν δολοφόνο του λαού Ντανιέλ Ορτέγκα. Σε μικρότερο βαθμό βέβαια ανατέλλει ο αστερισμός διαφόρων σαλτιμπάγκων της εξουσίας, των οποίων μόνος καημός είναι να κατέχουν ολοκληρωτική εξουσία και όχι την κυβέρνηση στις χώρες τους!
Έτσι όμως παύει κάθε παραγωγική σκέψη και αντίληψη άσκησης εξουσίας επ’ αγαθώ του συνόλου, αλλά αντίθετα αυξάνεται ο αυταρχισμός και η αποκτήνωση στο καθεστώς τους, προϊόντα όλα ενός τρομακτικού προσώπου της αλαζονείας!
* Από τον Παύλο Γιατσάκη
