Μια βδομάδα τώρα γράφουν στο Διαδίκτυο σχόλια. Όλοι εναντίον όλων, φταίμε εμείς, φταίτε εσείς, φταίνε οι άλλοι, φταίει όποιος μιλάει ελληνικά σ’ αυτόν την πλανήτη, μόνο εγώ -χα!- ναι, εγώ φιλαράκι, μόνο εγώ δεν φταίω. (Μεταξύ μας: είδα να γράφουν επικριτικά σχόλια και κατάρες κάμποσοι, για τους οποίους γνωρίζω ότι έχουν χτίσει το... αυθαίρετό τους στα ημέτερα λαρισαϊκά παράλια, λόγος να μην γίνεται).
Και σήμερα, μία βδομάδα μετά το μεγάλο κακό, τα πάντα έχουν ειπωθεί. Τσίπρας, Καμμένος (όνομα κι αυτό για τέτοιες καταστροφές!), Τόσκας, Ψινάκης, Πορτοσάλτε, Οικονόμου, Μπάμπης, Σία Κοσιώνη (που επέστρεψε άρον άρον ημί-μαυρισμένη από διακοπές), κι ακόμη Πολάκηδες, Σκουρλέτηδες, Φώφες, Κυριάκοι και λοιποί και λοιποί, όλοι οι αρμόδιοι επί σκηνής, τρα λα λα - τρα λα λα.
Δεν θέλησα να μάθω λεπτομέρειες για την υπόθεση. Όταν κοντεύεις να έχεις καμιά εκατοστή νεκρούς, τι να λένε δηλαδή οι λεπτομέρειες; Συνιστούν ασέβεια στο δράμα. Ούτε πώς έπιασε η μεγάλη φωτιά, ούτε πώς χάθηκαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι στάθηκα να εξετάσω. Ούτε και κάθισα να ακούσω τις προσωπικές τους ιστορίες, όλα αυτά τα δράματα που ξεκινούν ως θεαματικές ειδήσεις και καταλήγουν βορά στα «κοράκια» για τηλεθέαση. Σε κάθε μεγάλη καταστροφή, κλείνω εντελώς την τηλεόραση. Τι ωφελούν δηλαδή μερικά πλάνα φωτιάς παραπάνω; Τι ωφελεί τόσο κλάμα, τόσο αυτομαστίγωμα, τόσες κραυγές οργής “on camera”; Τι ωφελεί να ψελλίζουν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι τις ίδιες πάντα δικαιολογίες; Τι νόημα έχει πια τόσο μαύρισμα της ψυχής; Τα πάντα, ακόμη και το πιο μεγάλο κακό, κρατούν μερικές ημέρες και τελειώνουν με τη φραστική ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό. Ε, και;
Μετά θα έρθει η επόμενη καταστροφή. Για να ξανακλάψουμε όλοι μαζί, να ξαναοργιστούμε, να αποδώσουμε ξανά και ξανά ευθύνες στις εκάστοτε Δούρου και Πατούληδες για την ανικανότητά τους (εμείς οι... ικανοί που τους ψηφίσαμε). Και να σπεύσουμε οι ψυχοπονιάρηδες να μαζέψουμε και πάλι στοίβες με τρόφιμα και φάρμακα «για τους πληγέντες» ξεπλένοντας ενδόμυχα τις τύψεις μας.
Κλείσε τα αυτιά σου συμπολίτη μου και μην ασχολείσαι με την τηλεόραση. Κάτσε και δες καλύτερα κινούμενα σχέδια, «Σον το πρόβατο», «Πέπα το γουρουνάκι», που έδειχνε ένα κανάλι την ώρα που όλα τα άλλα ήταν γεμάτα στάχτες, καπνούς και αποκαΐδια σε όλους τους τόνους του γκρι. Δες ντοκιμαντέρ, μέχρι να περάσουν οι δύσκολες μέρες και σταματήσει να ακούγεται από παντού ο θρήνος που αναπέμπει αυτός ο χορός που θυμίζει αρχαία τραγωδία. Να ξαλεγράρει το μυαλό, να μην σαλέψει από τόση μαυρίλα καταστροφές και θάνατο…
Ακόμη καλύτερα κάτσε εκεί στην «άγια απομόνωση» - που λέει και ο Καζαντζάκης και στοχάσου. Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλά βαθύτερο, είναι θεμελιακό, έχει να κάνει με την ίδια την ύπαρξη του Κράτους σου ραγιά, που νομίζεις ότι απελευθερώθηκες… Και κει μέσα στη σιωπή θα βρεις ποιοι πήγαν να σε κάνουν κάποτε κράτος, και πώς τα κοτσαμπασικά συμφέροντα των μεγάλων απ’ τη μια και τα ταπεινά ένστικτα των μικρών από την άλλη σε έκαναν το σημερινό έκτρωμα. Εκεί θα αναρωτηθείς ποιοι και γιατί έφαγαν τον Καποδίστρια. Ποιοι δεν άφησαν τους Βαυαρούς του Όθωνα να πολεοδομήσουν τη χώρα και να φτιάξουν κτηματολόγιο που δεν θα επέτρεπε τον καθένα να χτίζει όπου βολευόταν. Γιατί από τότε αρχίζει το πράγμα. Κι αν όλο αυτό το διαρκές έγκλημα δεν φαινόταν ως τη Μεταπολίτευση, ήταν που δεν είχε ανακαλύψει ο Έλληνας ακόμη την ανάγκη για εξοχική κατοικία. Το ξεκαλοκαιριό γινόταν στα χωριά.
Και μετά, όλο αυτό το παρασιτικό σύστημα, οι μεγαλολεφτάδες της Αθήνας, άρχισαν να χτίζουν βίλες στα προάστια. Στη συνέχεια... «ο λαός στην εξουσία». Χτίσε λαέ το όνειρό σου για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μα… δεν έχει οικόπεδα. Πώς δεν έχει; Τόσα λαγκάδια και ρεματιές έχει η Αθήνα… Μα, δεν επιτρέπεται, θα είναι αυθαίρετο… Ρε τι σε νοιάζει, χτίσε εσύ και τα βρίσκουμε… Το μάτι κλείνει πονηρά, η μπετονιέρα πιάνει δουλειά… Η συνέχεια -τραγική- επί της οθόνης… Κάθε τόσο. Με πλημμύρες, με πυρκαγιές, αυτοκίνητα καμένα, αυτοκίνητα... πλεούμενα και τα φέρετρα δεκάδες… Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη, αν και δεν φταίμε εμείς, αλλά οι προκάτοχοί μας.
Κλείσε την τηλεόραση συμπολίτη μου. Δεν ωφελεί τόσος πόνος. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει κανείς μας συμπεριφορά. Αν αύριο έρθουν και σου πουν να δώσεις μέρος του οικοπέδου σου για να ανοίξει ο δρόμος θα φέρεις τον κακό χαμό.
Ναι, εσύ ο ίδιος που τώρα πονάς και σπεύδεις πρόθυμα να προσφέρεις αίμα, φάρμακα και τρόφιμα δείχνοντας (ανέξοδα) τον ανθρωπισμό σου…
Ναι, εσύ που τώρα τους βρίζεις από τον υπολογιστή, γράφοντας αστόχαστα λόγια και εύκολες κριτικές στο Facebook, εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις τίποτε που να αλλάζει σοβαρά την κατάσταση.
Τους ίδιους πάντα θα ψηφίζεις και θα επευφημείς μόλις ξεχαστεί κάπως το δράμα, την ίδια κακή συμπεριφορά θα έχεις στον δρόμο σαν οδηγός και θα σκοτώνεσαι, το ίδιο «χαλαρός» θα είσαι σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου μας. Είσαι και είμαι τόσο πολιτικά αφελής, και παρασυρόμαστε τόσο πολύ από το συναίσθημά μας, ώστε να τρέχουμε για τη «Μακεδονία» κι όχι για τη διάλυση του κρατικού μηχανισμού που, σε έναν ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο, με τέτοια αντανακλαστικά, θα το πληρώσεις με εθνικό ακρωτηριασμό.
Χαλαρότητα, χαβαλές, «ωχαδερφισμός», χρόνια τώρα η διάγνωση έχει γίνει αλλά τη θεραπεία δεν τη θέλει κανείς. Άσ’ το, πονάει. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν -ούτε και υπήρξαν ποτέ- ηγεσίες ικανές να πιάσουν τον κακομαθημένο λαό από τα κέρατα και να τον τιθασεύσουν. Να του μάθουν ότι η δημόσια λειτουργία μιας χώρας δεν μπορεί να είναι μια διαρκής υπόθεση λαϊκισμού. Ότι είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τεθεί υπό... διαπραγμάτευση με τα συμφέροντα. Να το κάνουν μια φορά, έτσι για μια τετραετία. Γιατί δεύτερη δεν θα υπάρξει, θα τους ρίξουν.
Νομίζω πως παρασύρθηκα. Ίδιες διαπιστώσεις, ίδια συμπεράσματα κάθε φορά… Το φετινό καλοκαίρι είναι άλλο ένα πικρό καλοκαίρι. Σ’ αυτή τη χώρα, όλες οι μεγάλες καταστροφές καλοκαίρι γίνονται… Σαν κάποια δύναμη να θέλει να μας εκδικηθεί γι’ αυτό το προνόμιο και να μην μας αφήνει να το ζήσουμε…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
