αδικοχαμένους συναδέλφους του, στο πάνθεον των Ηρώων. Έπεσε υπέρ πίστεως και Πατρίδος μαχόμενος για την προάσπιση της Εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Κλήθηκε για πολλοστή φορά να αναχαιτίσει τουρκικά αεροσκάφη που παραβίασαν τον ελληνικό εθνικό χώρο. Τα ατσάλινα φτερά του, όμως, το μεσημέρι της 12ης Απριλίου 2018, δεν άντεξαν την αρετή και τόλμη του μαχητή των αιθέρων και τον πρόδωσαν. Από εκείνο το μεσημέρι, ο 33χρονος Σμηναγός, ένας από τους καλύτερους Έλληνες χειριστές πολεμικών αεροσκαφών που είχε ξεχωρίσει από την περίοδο που φοίτησε στη Σχολή Ικάρων για τις ικανότητες και τη γενναιότητά του δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας…
Κάθε φορά που ένας ακόμη χειριστής της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας χάνεται στον ακήρυκτο πόλεμο του Αιγαίου, ένας αφόρητος πόνος διαπερνά ακαριαία ολόκληρη την ύπαρξή μας! Είναι από τις περιπτώσεις που κλαις αληθινά για έναν άνθρωπο που δεν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου! Γιατί οι ιπτάμενοι Ίκαροί μας αποτελούν ό,τι πιο σπουδαίο έχει να επιδείξει σήμερα το έθνος των Ελλήνων. Είναι αυτοί που κινούνται στα όρια της αντοχής του ανθρώπου και των μηχανών, εκεί όπου οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε καν να συνειδητοποιήσουμε. Είναι αυτοί που όταν μπαίνουν στις μονάδες για να αναλάβουν υπηρεσία, σταθμεύουν τα αυτοκίνητά τους χωρίς να τα κλειδώνουν… με τα κλειδιά στη μηχανή... Ώστε αν συμβεί το μοιραίο, κάποιος συνάδελφος να επιστρέψει το αυτοκίνητο στο σπίτι! Είναι αυτοί που έχουν «συμφιλιωθεί» με τον θάνατο για το καλό της πατρίδας! Την ώρα που κάποιοι πολιτικοί προϊστάμενοί τους έχουν το θράσος να τους απαξιώνουν για κάτι πενταροδεκάρες με τις οποίες αμείβονται για τις επικίνδυνες αποστολές στις οποίες μετέχουν… Θυμάμαι ακόμη με πολύ θυμό τον πρώην υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο (που εξαγόρασε μέρος της στρατιωτικής του θητείας λόγω παχυσαρκίας και το πολύ μικρό διάστημα που υπηρέτησε ήταν έξω από το σπίτι του, ο οποίος κυκλοφορεί με αυτοκίνητο αξίας μερικών χιλιάδων ευρώ και έχει εισπράξει αμύθητο χρηματικό πόσο από το κράτος ως μόνιμος θαμώνας του Ελληνικού Κοινοβουλίου), να αφήνει υπονοούμενα για το πτητικό επίδομα αυτών των ημιθέων που να σημειωθεί ανέρχεται στο μυθικό ποσό των 250 ευρώ τον μήνα! Τα σάντουιτς και οι καφέδες του Βενιζέλου στο καφενείο της Βουλής, έχω την εντύπωση πως στοιχίζουν πολύ περισσότερα!
Κάθε ανθρώπινη απώλεια στο ιπτάμενο προσωπικό της Πολεμικής Αεροπορίας είναι σίγουρα πολύ μεγάλη. Γιατί οι Έλληνες χειριστές ακούραστοι, ακαταμάχητοι, απροσκύνητοι, ασυμβίβαστοι και άγρυπνοι φρουροί των ελληνικών αιθέρων, διαθέτουν ένα απροσμέτρητο Μεγαλείο Ψυχής και μια αξιοζήλευτη περηφάνια.
Και όπως πολύ εύστοχα έγραψε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» Θεσσαλίας, πριν μερικά χρόνια ένας περήφανος αεροπόρος: «…. Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι, μελετάω και περιμένω τον Τούρκο... Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει, μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει... Ούτε και πρέπει!
Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μην σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους που δεν γύρισαν ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή... Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα ήθελε και να έπαθε! Εγώ όμως δεν πετάω για αυτούς, πετάω για τον πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας, για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, για τον παπά μας που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!
Πετάω για τον ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με τη ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, τον δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας... Για αυτούς πετάω... Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα ζωντανή!
Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές, γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου! Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζούνε για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση!
Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά θα με δεις γιατί... Εκεί που ισιώνει ο Αετός... Οι Γλάροι δεν πετάνε!
Αγαπητοί μου Κύριοι και Κυρίες: Χωρίς ίχνος υπερβολής, όσο ακόμη απέμεινε από την περηφάνια μας το χρωστούμε σε αυτούς τους αετούς των ελληνικών αιθέρων. Και είναι αυτό που κάνει την ελευθερία τόσο γλυκιά, τόσο ακριβή, τόσο αφόρητη και συνάμα τόσο γοητευτική! Μια ελευθερία που κάποιες δουλόφρονες ψυχές ήταν πάντα έτοιμες να την εκχωρήσουν για μιαν αύξηση μισθού, ενώ οι άριστοι χωρίς αυτήν θα μπορούσαν να πεθάνουν… Αυτό ακριβώς που κάνουν οι Έλληνες Ίκαροι αδιαλείπτως εδώ και παρά πολλά χρόνια!
Και όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Αναστάσιος Μητρόπουλος, συνταγματάρχης ε.α.: «Οι Ίκαροι δεν πεθαίνουν, απλά απογειώνονται χωρίς να ξαναπροσγειωθούν!».
* Από τον Ντίνο Αυγουστή
* Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
είναι επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
a.avgoustis@hotmail.com
