Εδώ και δύο εβδομάδες οι πολιτικοί μας κάθονται και παρακολουθούν λες και βλέπουν κανένα θέαμα. Οι πολιτικοί μας θεωρούν αυτό το θέαμα ελάσσονος σημασίας.
Τηρούν μια στάση αδιαφορίας όταν καίγεται η ελληνική σημαία από Σκοπιανούς εξτρεμιστές-εθνικιστές. Την ίδια στάση εφάρμοσαν και όταν κατά την διάρκεια αγώνα του ΠΑΟΚ στην Τουρκία οι Τούρκοι είχαν υψώσει πανό με επιγραφή "Δόξα στον Μωάμεθ" (τον πορθητή) και στον Κεμάλ Ατατούρκ.
Η Ελλάδα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου δεν δέχθηκε να παραδώσει τους 8 Τούρκους πραξικοπηματίες. Μήπως η σύλληψη των Ελλήνων αξιωματικών έγινε υπό τη μορφή αντίποινων; Η Τουρκία εκβιάζει.
Από τα προγραφόμενα ίσως να συναγάγει κάποιος ότι οι πολιτικοί μας τηρούν στάση όχι απλώς αδιαφορίας αλλά ραγιαδισμού. Πότε; Τη στιγμή που θα έπρεπε να μιλάμε από θέση εκμετάλλευσης συγκυριών.
Ο Ερντογάν και γενικά η Τουρκία είχε οικονομικές απώλειες λόγω του εμπάργκο της Ρωσίας, καθώς οι δύο χώρες είχαν συναλλαγές. Στο εσωτερικό έχει προβλήματα με το Κουρδιστάν. Ένας έξυπνος πολιτικός και διπλωμάτης πρέπει να τις εκμεταλλεύεται και να τις αξιοποιεί αυτές τις καταστάσεις.
Οι Τούρκοι πάντα προκαλούσαν παραβιάζοντας τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο μας ανενδοίαστα. Αυτά ήταν πλημμελήματα και η πράξη των δύο Ελλήνων ήταν κακούργημα;
Η Ελλάδα υπάρχει σήμερα μέσα από μαζικούς αγώνες και θυσίες ανθρώπινων ζωών. Τώρα πώς ανέχεται να κρατούνται σε μια εχθρικά, απ' ό,τι φαίνεται, διατεθειμένη χώρα δύο άνθρωποι που το κράτος όρισε να την υπερασπίζονται;
Προς μεγάλη απογοήτευση πολλών, πιστεύω δεν υπάρχει ένας ηγέτης με πυγμή και ψυχικό σθένος. Που θα υψώσει το ανάστημά του για να υπερασπιστεί τα δίκαια της χώρας. Του λαού αυτής της χώρας.
Όσο δεν πρόκειται ποτέ να βρει τη θέση που της αξίζει στον κόσμο.
Η γράφουσα δεν είναι εθνικίστρια ούτε ανήκει σε κάποιο κόμμα. Είναι απλώς Ελληνίδα μη στερούμενη συνείδησης.
Μαρία Δ. Βακάλη
