Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι, οι απειλές πολλές και οι εξελίξεις στην περιοχή ραγδαίες. Δεν χωράει αναβλητικότητα και εφησυχασμός, ούτε εμμονή σε ιδεοληψίες, μικροσυμφέροντα και οποιεσδήποτε σκοπιμότητες. Αν είχαμε αντιμετωπίσει το δημογραφικό πρόβλημα δεόντως απ’ τη δεκαετία του 1960, που το επεσήμανε ο μακαρίτης σήμερα καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Λούρος και άλλοι, δεν θα είχε τη σημερινή του κατάληξη. Είναι τώρα τόσο έντονο, ώστε ευστόχως αποκαλείται βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του Έθνους. Όπως επεσήμανε, σε συνέντευξή του ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κ. Χρυσόγονος «Κατατριβόμαστε με ασήμαντα θέματα (οι πολιτικοί), ενώ είναι αδυσώπητος, σε σαράντα χρόνια από τώρα, αν παραμείνουν στους ίδιους ρυθμούς οι εξελίξεις στο δημογραφικό και στη μετανάστευση των ντόπιων, να μην υπάρχει ούτε ίχνος Ελλήνων μέσα στα σημερινά όρια του ελλαδικού κράτους»! Αργοπεθαίνει η Ελλάδα. Ψυχορραγεί. Και όμως η πολιτεία φαίνεται αδιάφορη. Αυτό τουλάχιστον εμφανίζει η έναντι των πολυτέκνων στάση της. Δείχνει να ενδιαφέρεται μάλλον για ολιγοπαιδία. Αυτό πιστοποιεί η επιδοματική της πολιτική.
Δεν αντιμετωπίσαμε επίσης όπως έπρεπε από την εμφάνισή της τη Σκοπιανή πρόκληση. Τον σφετερισμό από το γειτονικό κρατίδιο της ονομασίας της ελληνικότατης Μακεδονίας, της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Δεν αντιμετωπίσαμε τον αλυτρωτισμό του. Και τώρα τρέχουμε… Αλλά και πάλι δεν δείχνουμε να είμαστε ομονοημένοι. Με κοινή εθνική γραμμή και τοποθέτηση.
Ενδεικτικά τα ανωτέρω παραδείγματα. Δεν είναι βέβαια τα μόνα. Διδάσκουν ότι δεν μπορούμε να αδιαφορούμε και να αντιμετωπίζουμε επιπόλαια τα εθνικά θέματα, αλλά σοβαρά, υπεύθυνα και με ομοψυχία.
Είναι γνωστός ο σύνδεσμος του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία. Το βεβαιώνει το πολύβουο ποτάμι της ιστορίας. Αλλά και η σύγχρονη πραγματικότητα. Πιστοποιεί τη σύνδεση της ελληνικότητας με την Ορθοδοξία. Πρόσφατη δημοσκόπηση σε 13 χώρες του Ινστιτούτου Pew Reasearch Center -που θεωρείται κορυφαίο σε ζητήματα θρησκείας- αποδεικνύει ότι «το 54% των Ελλήνων συνδέει την ελληνικότητα με την Ορθοδοξία». Όμως η πολιτεία σήμερα δεν αντιμετωπίζει το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών των ορθοδόξων μαθητών όπως των αλλόθρησκων και αλλοδόξων. Με σχετικό νόμο του πρώην Υπουργού Παιδείας αναγνωρίζει (ορθώς) το δικαίωμα στους μουσουλμάνους, στους εβραίους, στους ρωμαιοκαθολικούς μαθητές να διδάσκονται αποκλειστικώς και μόνον την πίστη τους και στις Κοινότητες τους το δικαίωμα να διορίζουν ουσιαστικά τους δασκάλους του μαθήματος, αφού ο διορισμός τους γίνεται από καταστάσεις που εκείνες υποβάλλουν. Ενώ για τους ορθόδοξους μαθητές, που αποτελούν την πλειοψηφία του μαθητικού δυναμικού της χώρας, δεν τηρεί την ίδια στάση. Αλλά ενεργώντας αντισυνταγματικά, παράνομα και αντίθετα προς το ευρωπαϊκό δίκαιο, επιβάλλει ένα απαράδεκτο πολυθρησκειακό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα, που αναστατώνει γονείς και εκπαιδευτικούς, προκαλεί σύγxυση στους μικρούς μαθητές και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για την επιβολή του. Αλλά και για την πεισματική επιμονή του Υπουργείου σε αυτό. Γιατί δεν το αλλάζει;
Ανεξήγητα όλα αυτά, καθώς και όσα αναφέρει πρόσφατη είδηση περιοδικού της πρωτεύουσας: «Οχετό ύβρεων, γράφει, εναντίον του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης εξαπέλυσαν νεολαίοι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. απαιτώντας την ανάκληση της αποφάσεως του Τμήματος Κοινωνικής και Ποιμαντικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου για αναγόρευσή του (Μητροπολίτη) σε επίτιμο διδάκτορα χαρακτηρίζοντας τον εκπρόσωπο του σκοταδισμού». Τις θέσεις τους, συνεχίζει το περιοδικό, ανέλαβε να αναπτύξει Διευθυντής Αθηναϊκής εφημερίδας, που χαρακτηρίζει τον Μητροπολίτη «υπερσυντηρητικό με απόψεις και συμπεριφορές που ωθούν στη βία, τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό». Θεμελιώνει δε ο εν λόγω Διευθυντής όλα αυτά στο ότι, εκτός των άλλων, ο Μητροπολίτης "στηρίζει εκδηλώσεις που αντιδρούν στην ισλαμοποίηση της Ελλάδος" και στο ότι "θεώρησε ποιμαντική υποχρέωση του να οργανώσει… αγρυπνία κατά του Thessaloniki Pride" (σ.σ παρέλαση ομοφυλοφίλων).
Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι ψέγεται γι΄αυτά ένας λειτουργός της Ορθοδοξίας, που έδωσε φρικτούς όρκους ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι θα διαφυλάξει την ορθόδοξη παρακαταθήκη. Ή μήπως θεωρείται ότι έργο ενός Μητροπολίτη δεν είναι η διαφύλαξη του Ορθοδόξου λαού από τους κινδύνους της αίρεσης της αλλαξοθρησκείας και της αθεΐας. Εδώ έχει ισχύ ο προφητικός λόγος: «Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρον γλυκύ και το γλυκό πικρόν…»
(Ησ. 5,20).
Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη και των λοιπών αγωνιστών του ’21 και της πλειάδος των Πατριαρχών των Μητροπολιτών και των λοιπών κληρικών, που υπέστησαν φρικτά μαρτύρια και έγιναν ολοκαύτωμα στον Αγώνα κατά του εξισλαμισμού στα χρόνια της Οθωμανοκρατίας. Αν εξισλαμίζονταν, δεν θα είχαν πρόβλημα. Κρεμάσθηκαν, σουβλίσθηκαν, αποκεφαλίσθηκαν για να μην αλλαξοπιστήσουν: Σε 35.000 ανεβάζει ο Κόντογλου τους Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας. Άλλοι δε ομιλούν για ακόμη μεγαλύτερο αριθμό. Και εμείς σήμερα;
Και επειδή ο λόγος για τους Νεομάρτυρες θα πρέπει να αναφέρουμε ότι δεν πρέπει να αλησμονείται πως από τους πρώτους Νεομάρτυρες θεωρούνται ο Πρωθυπουργός της αλωθείσης Κωνσταντινούπολης Λουκάς Νοταράς και οι γιοι του, οι οποίοι αποκεφαλίσθηκαν, επειδή δεν ενέδωσαν στις αισχρές ορέξεις του Πορθητή.
Είναι χαρακτηριστική, η απάντηση του πατρός Νοταρά στο άκουσμα της πρότασης του Μωάμεθ να ασελγήσει στον νεότερο γιό του: «εάν το Κοράνιον επιτρέπη, το Ευαγγέλιον όμως απαγορεύει τοιούτας βδελυράς πράξεις»!
Αυτή την παράδοση της Ορθοδοξίας ακολουθεί ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ασκεί νόμιμο και κανονικό δικαίωμά του στο πλαίσιο της συντεταγμένης πολιτείας. Και αποτελεί τίτλο τιμής το ότι παραμένει άγρυπνος φρουρός στις επάλξεις της Ορθοδοξίας και του Έθνους. Ασκεί φρυκτωρία. Είναι άξιος επαίνου και τιμής, όπως ορθώς αποφάσισαν οι πανεπιστημιακές αρχές και όχι ύβρεων. Αυτές δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να ευτελίζουν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μας ιδρύματα.
Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη
