Σήμερα, όμως, με τη μετάλλαξη της κυβέρνησης να είναι πλήρης και ολοκληρωτική, καταρρέουν οι μύθοι και οι αυταπάτες ενός εθνολαϊκισμού που κόστισε στη χώρα, και σε μεγάλο βαθμό κοστίζει ακόμη με την παράταση της κρίσης, τη στιγμή που χώρες, όπως η Κύπρος και η Πορτογαλία, έχουν ήδη βγει από τα προγράμματα στήριξης. Ξεπερνώντας την αμηχανία που έχει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, αρχίζουμε σιγά - σιγά να αναζητούμε μια διέξοδο και προσπαθούμε να ιχνογραφήσουμε ένα νέο πρότυπο, τόσο στην πολιτική όσο και στην καθημερινή μας ζωή.
Σε όλες τις κρίσεις που πέρασε το σύγχρονο ελληνικό κράτος έως σήμερα, ο κανόνας ήταν ότι κάθε φορά που υπήρχε καμπή, κρίση ή αποτυχία, υπήρχε βία και εφαρμογή αυταρχικών καθεστώτων. Αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα και δεν συμβαίνει γιατί κάποιοι θεσμοί που χαρακτήρισαν την ελληνική ιστορία – όπως το παλάτι – εξέλειπαν. Επιπλέον, ο στρατός δεν είναι αυτό που συνήθιζε να είναι, δηλαδή μια δύναμη εσωτερικής καταστολής, αλλά έχει μετεξελιχθεί σε ένα στρατό μιας σύγχρονης, αστικής δημοκρατίας και πολλές νοοτροπίες έχουν αλλάξει. Το γεγονός αυτό είναι μια σοβαρή κατάκτηση, που μαζί με άλλες της μεταπολίτευσης, την υποτιμούμε σταθερά τα τελευταία χρόνια και κάνουμε κυρίως κακό στον εαυτό μας. Η ιστορία θα αποκαταστήσει ενδεχομένως τις αδικίες, αλλά η λάθος ανάγνωση των ιστορικών δεδομένων ανά πάσα στιγμή δημιουργεί κυρίως προβλήματα για την επίλυση και την αντιμετώπισή τους.
Αυτό που προέχει, λοιπόν, σήμερα είναι η ανάγκη οικοδόμησης μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ εκλογέων και εκλεγομένων, ένα νέο συμβόλαιο, το οποίο θα μας βοηθήσει να υπερβούμε την κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής, που είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα. Αυτός θα πρέπει να είναι ο πυρήνας της όποιας αλλαγής θέλουμε να οικοδομήσουμε και της όποιας διαδρομής θα επιχειρήσουμε από εδώ και πέρα, για να βγούμε από την κρίση και να ξαναδημιουργήσουμε μια ζώσα, δημιουργική και παραγωγική κοινωνία. Για να το επιτύχουμε αυτό με την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, είναι απαραίτητη η λαϊκή συμμετοχή, σαν αυτή που οδήγησε στην αναγέννηση της δημοκρατίας το 1975, με ένα «ποτάμι» συμμετοχής, τόσο στο ΠΑΣΟΚ της εποχής όσο και στα υπόλοιπα κόμματα και θεσμούς.
Βρισκόμαστε, έτσι κι αλλιώς, στο τέλος μιας εποχής. Έχει καταρρεύσει μια εποχή και κυοφορείται μια καινούρια. Και αυτό γίνεται μέσα στα όρια ενός εντελώς νέου κόσμου. Η παγκοσμιοποίηση, η εισαγωγή νέων τεχνολογικών εξελίξεων, η διεθνής οικονομική κρίση από την οποία μοιάζει να έχει βγει όλος ο πλανήτης εκτός από εμάς, δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον, μέσα στο οποίο πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να τοποθετηθούμε από την αρχή, δημιουργώντας μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση, ένα νέο όραμα και μια νέα πίστη στο μέλλον και στις ικανότητες αυτής της χώρας και αυτού του έθνους.
* Από τον Κώστα Μπαργιώτα
Ο Κώστας Μπαργιώτας είναι βουλευτής Λάρισας με τη ΔΗ.ΣΥ., υπεύθυνος του τομέα Υγείας
