Να σου πω εγώ πι χι αν κάτσει ο «Άσος» της Πατσούκα με την Πουέμπλα στο Μέξικο, ή αν έρθει «οβεράκι» το Σαχτάρ Ντόνετσκ με τη Βόρσκλα Πολτάβα στην Ουκρανία, να το παίξεις με μάτια κλειστά, να κονομήσεις, να δει χαρά η τσέπη σου.
Γι’ αυτό λοιπόν μην με ζαλίζεις τώρα με το Σκοπιανό. Ντάξει, να πω ότι θα το βάλουν στο κουπόνι, να το παίξω άσο ημίχρονο διπλό τελικό, να ασχοληθώ. Αλλιώς, γράφτο στο χιόνι.
Ρε σεις, τι να ασχοληθώ εγώ με τα Σκόπια; Δεν τους βλέπω καν… Με ποιους να ασχοληθώ; Με τα "λιμά;" Πάτε καλά; Αμ δεν τους ξέρουμε από 'κείνα τα χρόνια στα κάμπινγκ του Πλαταμώνα; Που ‘ρχονταν πέντε κι έξι μαζί φορτωμένοι σ’ ένα αγκομαχούν «Ζάσταβα», που στήναν ένα τσαντίρι και την έβγαζαν όλη τη βδομάδα με φασολάδα με μπόλικη κόκκινη πιπεριά και μια φέτα καρπούζι στα τέσσερα; Τα τρώγανε, φχαριστιόντουσαν κι όλο έλεγαν «Ντόμπρο, ντόμπρο…». Τι ντόμπρο ρε κακομοίρη; Ντόμπρο η φασολάδα; Που κοίταζες τα παϊδάκια από μακριά και σου ’φευγαν τα τσαούλια ρε μπατάκι, ε, μπατάκι…
Και μετά, εκεί, τέλη του ’91 φτιάξανε Κράτος (σιγά, μια νυχιά φτιάξαν αλλά τεσπα) και σηκώσανε κεφάλι! Δώσε θάρρος στον χωριάτη και ξέρεις τι θα σου κάνει. «Ματσεντόνια» σου λέει. Ποια Ματσεντόνια ρε γατάκια; Άμα εσύ Ματσεντόνια εγώ τι είμαι; Η... Καλτσεντόνια; Διότι μόνο τις… κάλτσες δεν μας ζητήξατε ακόμη. Πίσω ορέ… Εδώ είναι το Σούλι! Κι η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια…
Εγώ πάντως ρε φιλαράκι, τότε που το πήρανε όλοι επί πόνου και αντιδράσανε και κάνανε τα μεγάλα συλλαλητήρια δεν έδωσα και πολλή σημασία. Δεν βαριέσαι έλεγα, παιχνίδια των πολιτικών είναι, τσσ, μασάει τώρα ο Αλεκάρας, μια ζωή της πιάτσας άνθρωπος; Ντάξει, κάτι πρέπει να βγουν και να πουν και οι πολιτικοί. Να ρίξουν αυτοί τις παράτες τους, να βγουν κι οι Άνθιμοι με τα ξαπτέρυγά τους (κάνε σταυρό ορέ!). Να γεμίσει η Αριστοτέλους με κάνα εκατομμύριο ΠΑΟΚτζήδες και από κοντά – για πρώτη φορά- τα αδέρφια μας, τα «σκουλήκια» οι Αρειανοί. Να σηκωθούν εκεί τα εθνικά μας λάβαρα, σημαίες πλαστικές με ήλιους της Βεργίνας, μεγάφωνα, φασαρία και κακό. Και καπνοί, αντάρα κακιά. Τη μια απ’ τα καπνογόνα, την άλλη από τις καντίνες, γιατί, όσο να πεις, φώναζε- φώναζε στο τέλος ξελιγώνεται ο αγωνιζόμενος λαός. Χτυπάει λοιπόν ένα λουκανικάκι σάντουιτς, κονομάει και ο καντινιέρης και χαίρεται κι αυτός.
-«Η Μα-κε-δο- νία εί- ναι ελλη-νική…»
Και βέβαια η Μακεδονία είναι ελληνική ρε… Να καταλάβεις, όταν ήμανε σχολιαρόπαιδο και μας έλεγε ο δάσκαλος την ιστορία του Μεγαλέξαντρου, εγώ περίμενα κάθε μέρα τις μάχες του σαν το ματσάκι της Κυριακής. Γρανικός 1-0 (όλεεε!), Ισσός 2-0 (όλεεε!), Γαυγάμηλα 3-0… Μπράβο ρε συνονόματε… Πάρτους και τις πανοπλίες να πούμε… Και πολύ καμάρωνα που έφερα το όνομά του. Και θα μου πεις τώρα εσύ ρε γατάκι Σκοπιανέ, ότι αυτός ο παλίκαρος, ο ΠΑΟΚτσής ήτανε –ντεμέκ- δικός σου; Για τράβα να δεις αν έρχομαι παλιο-Σλάβε. Τι έγινεεε; Σε αναγνώρισαν τα μισά Κράτη του πλανήτη σαν «Ματσεντόνια»; Σκοτίστηκα! Για μένα είσαι Σκόπια – τι ΠΓΔΜ και τρίχες- Σκόπια σκέτο και πολύ σου πάει.
* * *
Τώρα λοιπόν, κι αφού έφαγα για 25 χρόνια τη χλαπάτσα του «Μακεδονικού», έρχεσαι εσύ κυρ - πολιτικέ μου και μου λες πως πρέπει να τα βρω. Να τους πούμε –λέει Ανωματσεντόνια, να τους πούμε Κάτωματσεντόνια, άνω – κάτω η κατάστασις. Να γίνουν αυτοί οι… Νοβαματσεντόνες κι εμείς; Οι… Παλαιοματσεντόνες να υποθέσω…
Ντάξει, στο ξαναλέω, ο Αλεκάρας από εξωτερική πολιτική ντιπ, γκάου. Και καταλαβαίνω -ένεκα που είμαι αισθηματίας άνθρωπας- ότι και τα Σκοπιανά, κι αυτά ανθρωπάκια του Θεού είναι. Τι φταίνε κι αυτοί να είναι μια ζωή στην πείνα επειδή κάτι Γκλιγκόροφ, κάτι Γκρουέφσκι (αυτός ξάδερφος του δικού μας του Γκρούεζα θα είναι να μου το θυμηθείς) επειδή δηλαδής όλα αυτά τα παλιά «κουτσαβάκια» του Τίτο επέμεναν να λένε ότι τα Σκόπια ήταν η Μακεδονία και πως ο Βουκεφάλας ήταν… Ζάσταβα.
Ντάξει, να τα βρούμε. Αλλά ρε σεις, πρέπει να με καταλάβετε κι εμένα, τον Ελληνάρα. Δεν μπορεί να μου λες ότι ήμασταν κάποτε ήρωες, ημίθεοι, πολεμισταράδες, να μ’ έχεις απ’ το σχολειό στο μπλα – μπλα με Μαραθώνες, και Θερμοπύλες, με Μεγαλέξαντρους, Παλαιολόγους και Κολοκοτρωναίους και τα τελευταία πολλά χρόνια να είμαι διαρκώς στη φάπα… Φάπα το ’22 στη Σμύρνη, πάει η μισή Θράκη. Φάπα το ’55 στην Πόλη, πάνε και από κει οι Έλληνες. Φάπες το ’74 από τα Τουρκάκια, πάει και η μισή Κύπρος… Μην σου πω και για τα Ίμια και τις γκρίζες ζώνες… Ε, δεν γίνεται αδερφάκι μου μια ζωή στην καρπαζιά… Μια ζωή άσο ημίχρονο και διπλό τελικό… Εγώ πότε θα κάνω μια νίκη; Έναν άσο καρφωτό; Κι άμα δεν την κάνω τώρα με τα… Σκόπια (σα να λέμε με τα νησιά… Φερόες) με ποιον θα την κάνω; Με τη Γερμανία που μου ’χει ρίξει κιόλας τρία μπαλάκια (Μνημόνια) από ημίχρονο;
Παναπεί φιλαράκια μου καλά, πως το πρόβλημα του Έλληνα με τα «Σκοπιανά» είναι κυρίως ψυχολογικό. Δεν γίνεται αδερφάκι μου να χάσουμε κι απ΄ αυτούς. Έτσι μεγαλώσαμε, αυτά τα κολλήματα έχουμε, πώς να αλλάξουμε;
Κι αν για το συμφέρον της χώρας – όπως μας λένε τώρα αρκετοί πολιτικοί μας - είναι καλό να κλείσει αυτή η εκκρεμότητα, αυτή η «ανούσια διαμάχη», εγώ σαν λαός ποιον να εμπιστευτώ; Τους «Τσίπρο-καμμένους» που άλλα σου λένε το πρωί κι άλλα ως το βράδυ, ή τους "Κυριάκ-αδώνιδες" που το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς να στριμώξουν τους Συριζαίους; Οι άλλοι στα Σκόπια έχουν πέσει στην ανάγκη μας, δεν έχουν πια ούτε φασολάδα (με κόκκινες πιπεριές) να φάνε, και οι δικοί μας, αντί να τους ρίξουν πέντε γκολ , παίζουν ξύλο στα αποδυτήρια. Ε, είναι ή δεν είναι να τρελαίνεσαι;
* * *
Γι' αυτό κι εγώ ξαναγυρίζω στο «Στοίχημα». Έχω μια καλή πληροφορία ότι ο Άσος της Πατσούκα με την Πουέμπλα είναι «στανταράκι» και το «οβεράκι» της Σαχτάρ εξασφαλισμένο… Καλύτερα εδώ, στο κουπόνι. Κάτσει δεν κάτσει, τι είχαμε τι χάσαμε, την άλλη βδομάδα πάλι εδώ θα ’μαστε. Αν δεν κάτσει όμως το σκοπιανό, στο λέω, κατάθλιψη θα πάθω, θα στενοχωρηθώ. Και «δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο», για άλλες στενοχώριες… Γκέγκε;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
