Το κείμενο ήρθε στην κατοχή μου από την αρχισυνταξία της «Ελευθερίας». Το αντιγράφω αφαιρώντας κάποιες, μάλλον κολακευτικές για εμένα, φράσεις του._
«Αγαπητέ Όμηρε,
Επίτρεψέ μου τον ενικό διατύπωσης. Από τα γραπτά σου έγινες φίλος μου, καθώς η θεματογραφία και οι σκέψεις με εκφράζουν. Το ψευδώνυμό σου επιτυχημένο. Πράγματι ο Όμηρος ήταν καταγραφέας μυθιστοριών με ιστορικό υπόβαθρο. Εξάλλου κατανοώ την «ομηρία» σου (μας) στο σημερινό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον… Καλός φίλος μου είπε, πως γνωρίζει τον «Όμηρο» της «Ελευθερίας». Δεν σε διαβάζει όμως, επειδή δεν γνωρίζει ποιος είσαι. Άποψή μου είναι, πως σημασία έχει το τι , και όχι το ποιος γράφει. Ο ίδιος διάβασα συχνά ανοησίες πασίγνωστων συγγραφέων και άκουσα κάποια «σκουπίδια» (κατά τη δική μου άποψη) εξαίρετων συνθετών. Έτυχε όμως να διαβάσω, να δω ή ν’ ακούσω και πολύ σημαντικά πράγματα, ελάχιστα γνωστών συγγραφέων και καλλιτεχνών.
Σε κάποιον άλλον αρέσεις. Σε κάποια συζήτηση όμως μου είπε, πως η γραφή είναι πολύ πυκνή και πως κάποια κείμενα έπρεπε να τα διαβάσει δυο φορές. Ίσως σε έκρινε δυσνόητο. Αλλά μάλλον ο φίλος μου είναι ..νωχελικός. Ενώ το γράψιμό σου είναι πράγματι πυκνό, είναι σαφέστατο. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό, να το κατανοήσει κάποιος, εκτός κι αν διαβάζει ..παίζοντας τάβλι.
Η πυκνή γραφή σημαντικών γεγονότων σ’ ένα άρθρο γίνεται αναγκαία από την έλλειψη δημοσιογραφικού χώρου. Αν απλωθεί το θέμα σε περισσότερες συνέχειες, δεν είναι τόσο βέβαιο, ότι οι επόμενες του πρώτου κειμένου συνέχειες θα διαβαστούν. Αυτό το τελευταίο το αντιμετώπισες με επιτυχία κατά τη γνώμη μου στην «τετραλογία του Αχελώου». Εκεί σε κάθε συνέχεια παρατέθηκαν λακωνικές φράσεις προηγούμενων άρθρων. Δημιουργήθηκε έτσι η αίσθηση αυτοτέλειας των κειμένων παρά τη συνθετότητά τους.
Αγαπητέ,
Καταλαβαίνω, γιατί γράφεις με ψευδώνυμο. Ενώ δείχνεις αδιαφορία για δημοσιότητα και τον μικρό ή μεγάλο αριθμό αναγνωστών σου, χρειάζεσαι δικλείδα ασφαλείας από την ανάγκη διαλόγου σε πολύ διαφορετικό ενδεχομένως επίπεδο. Υπάρχουν πράγματα που ερεθίζουν συνειδήσεις. Το ερέθισμα είναι δυνατό να δημιουργήσει ελάχιστα γόνιμες αντιδράσεις. Επομένως ακολουθείς τη συνταγή του αμερικάνικου γνωμικού «διάλεγε τον συνομιλητή σου». Μην μπορώντας να διαλέξεις συνομιλητές, προτιμάς τη μοναξιά της γραφής.
Έχω κάτι ακόμη για σένα. Αυτά που γράφεις (σου εξομολογούμαι πως προσέτρεξα για επιβεβαιώσεις στο διαδίκτυο) χρειάζονται θάρρος. Αυτό το έχουν όσοι δεν νιώθουν τρωτοί. Αυτό το τελευταίο το πρόσεξα ιδιαίτερα… Εύχομαι και θα ήθελα κάποτε να γνωριστούμε από κοντά
Α.Β.»
Η επιστολή με συγκίνησε και την εντάσσω σε πράγματα που σε σπρώχνουν να κάνεις κάτι που για σένα και τους άλλους δεν είναι βλαβερό. Ίσως να είναι και ωφέλιμο. Η επιλογή ανωνυμίας δεν έγινε τυχαία, και την εντοπίζει ο επιστολογράφος μου. Ακόμα και τα παιδιά μου δεν γνωρίζουν, πως γράφω. Αν τους το έλεγα, δεν θα με άφηναν, επειδή γνωρίζουν το εξαντλητικό βιοποριστικό μου ωράριο. Ο ίδιος όμως ξέρω ένα αγγλικό γνωμικό: «Αν θέλεις ν’ αναθέσεις μια δουλειά, βρες κάποιον πολυάσχολο να το κάνεις..». Καθώς λοιπόν ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ σκέψεις και να παραθέσω γεγονότα για τον αναγνώστη, προτίμησα να το κάνω με έναν κάπως αιρετικό τρόπο γραφής, ώστε να υπάρξει έδαφος ενός νοερού διαλόγου: «Είναι έτσι τα πράγματα ή διαφορετικά; Και πόσο διαφορετικά..;»
Το διάβασμα ενός κειμένου είναι και διάλογος με τον συγγραφέα του. Από τον «διάλογο» πάντα κάτι καλό προκύπτει. Είναι η αρχή της διαλεκτικής, ή αλλιώς η αναζήτηση της αλήθειας με τον διάλογο και την αντιπαράθεση απόψεων. Η τελευταία δεν χρειάζεται να γίνεται διά ζώσης. Αν ο αναγνώστης συμφωνεί, πηγαίνει παρακάτω. Αν διαφωνεί, το ψάχνει.
Παρά τα – συχνά – δυσάρεστα που γράφω, ανήκω στους αισιόδοξους. Οι δυστονικές καταστάσεις είναι χρήσιμο να καταγράφονται και να περιγράφονται, ώστε να μην επικρατεί η δημαγωγική και...μυθολογική, ίσως και κρατούσα άποψη. Η «κρατούσα», συχνά δεν είναι ορθή άποψη. Όλοι μας πρέπει να ψάχνουμε καλά για πρόσωπα και πράγματα. Αλλά και στην ιστορία μας. Αν μας νοιάζει η αλήθεια. Διαφορετικά συρόμαστε από ιδεοληπτικούς και ανεύθυνους δημαγωγούς.
Συρόμαστε και από το σύστημα. Αλλά το σύστημα είναι φυλακή. Είναι και τυφλό. Χρειάζονται υγιείς «ιδέες που μοιάζουν με τα καρφιά. Όσο πιο πολύ χτυπιούνται, τόσο και πιο βαθιά εισχωρούν.» Επανέρχομαι στην αισιοδοξία, καθώς έχω οδηγό μια φράση του Μαρκ Τουέν: «Η απαισιοδοξία είναι απλώς μια λέξη, που οι αδύναμοι ονομάζουν σοφία.» Γνωρίζω καλά, πως τους τωρινούς καιρούς, αν οι πολλοί αποφασίσουμε - σε οποιοδήποτε μετερίζι και αν βρισκόμαστε - , να κάνουμε καλά τη δουλειά μας, ο τόπος θα πάει μπροστά. Ασφαλώς δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο σχετικά με το «καλό». Είναι όμως ο ανταγωνισμός που κάνει ..το άλογο να τρέχει._
Γράφει ο Όμηρος
