γενικές γραμμές, την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική που, πρόκειται να ακολουθήσει η Κυβέρνηση του, τον επόμενο χρόνο. Είναι δηλαδή, με λίγα και απλά λόγια, το δεύτερο οικονομικό γεγονός, μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού της Χώρας μας.
Παλαιότερα ήταν στην κυριολεξία μια Κυβερνητική φιέστα όπου, σύσσωμη η εκάστοτε Κυβέρνηση, με όλους τους παρατρεχάμενους και τους πέριξ αυτών, ανηφόριζε στη Θεσσαλονίκη και εγκαθίσταντο σε αυτήν, επί ένα τριήμερο και με ένα πρωτοφανές όργιο σπατάλης, γλεντοκοπούσαν στα νυκτερινά πολιτιστικά κέντρα (Μπουζουκσίδικα - Σκυλάδικα) σε βάρος φυσικά του Έλληνα φορολογούμενου και εις υγείαν των κορόϊδων.
Αυτό το καθεστώς συνεχιζόταν αδιάκοπα μέχρι το 2009 όταν, εν μέσω προεκλογικής περιόδου εγκαινιάζοντας τότε την 74η ΔΕΘ, ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, εξήγγειλε από του βήματος αυτής, πολιτική λιτότητας και πάγωμα μισθών και συντάξεων, για να αποφύγει η Χώρα μας, την επερχόμενη οικονομική κατάρρευση της και χρεοκοπία. Απεναντίας από την πλευρά του, ο τότε Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ο νικητής των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009, Γεώργιος Παπανδρέου, ο επονομαζόμενος και ΓΑΠ, υποσχέθηκε αύξηση μισθών και συντάξεων πέραν του πληθωρισμού, λέγοντας την περιβόητο εκείνη φράση «Λεφτά υπάρχουν» που, έκτοτε τον ακολουθεί και θα του συντροφεύει, συνέχεια σε όλη του τη ζωή.
Η ΔΕΘ δεν είναι πια αυτό που, ήταν παλαιότερα. Δεν είναι πλέον κεντρικό εμπορικό γεγονός, η ραχοκοκαλιά δηλαδή μιας οικονομικής δραστηριότητας στην οποία έπαιρναν μέρος, οι εκπρόσωποι μιας υγιούς επιχειρηματικότητας της Χώρας και πολυπληθείς ξένες αντιπροσωπείες, με μεγάλα εμπορικά περίπτερα εταιρειών και Κρατών. Τότε είχε και παραείχε νόημα ο Πρωθυπουργός να επισκέπτεται τις υγιείς Ελληνικές επιχειρήσεις και να διαγράφει κάθε χρονιά την κατάσταση και τις προοπτικές της οικονομίας μας.
Καθρέπτης των αλλαγών τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, η ΔΕΘ μετατράπηκε δυστυχώς σε Χώρα όπου, τα κεντρικά εκθεσιακά περίπτερα είναι Υπουργείων, ΔΕΚΟ μέχρι και της Ελληνικής Αστυνομίας και Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Η βιομηχανική και εμπορική δραστηριότητά της, έφθασε να καθρεπτίζει μόνο τον κρατισμό. Η Ελλάδα παράγει πλέον γραφειοκράτες κομματικούς ακολούθους παρατρεχάμενους και νταραβερτζήδες της εξουσίας, της κομματοκρατίας και της νομενκλατούρας. Το βαγόνι που, θα εκτεθεί εφέτος στη ΔΕΘ είναι ενός μετρό που, δεν υπάρχει και είναι σύμβολο της στασιμότητας και της ακινησίας, είναι το απομεινάρι ενός έργου που, έχει χρονίσει τόσο, ώστε είναι σαν να μην έγινε ποτέ.
Τιμωμένη η Χώρα της ΔΕΘ εφέτος είναι η Κίνα που, εκπροσωπείται με 130 περίπου επιχειρήσεις. Θα είναι μια ευκαιρία για τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, εγκαινιάζοντας την 82η ΔΕΘ, να αφήσει στην πάντα και για πάντα τα μεγάλα λόγια (πρόγραμμα Θεσσαλονίκης 2014) τους αριθμούς που, ευημερούν, την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος και τα λοιπά στατικά στοιχεία που, συνήθως ζαλίζουν και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και πάνω απ’ όλα να κοιτάξει κατάματα τον Ελληνικό Λαό, ακολουθώντας δηλαδή τη συνταγή. «Ένας πολιτικός πρέπει να γνωρίζει τι θα γίνει σήμερα, αύριο και σε ένα χρόνο. Και εάν δεν γίνουν τότε, θα πρέπει να είναι σε θέση να εξηγήσει γιατί δεν έγιναν». Αυτά πιστεύω περιμένει να ακούσει από εσάς ο Ελληνικός Λαός. Τι και γιατί δεν έγιναν όσα με τόση απλοχεριά έχετε υποσχεθεί σε αυτόν τον Λαό την τελευταία τετραετία (2014 - 2017). Αυτό κύριε Πρωθυπουργέ του το χρωστάτε.
Καλόν θα είναι όλα αυτά και άλλα πολλά, να έχουν υπόψη τους τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ώστε, να αποφύγουν την παράδοση που, θέλει τη συχνά επαναλαμβανόμενη άγονη, πολιτική αντιπαράθεση, να μεταφέρεται κάθε Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη και να εκτρέπεται έτσι θεσμικά ο σκοπός και η σημασία του σημαντικού αυτού γεγονότος, σε βάρος φυσικά της πόλης που, διοργανώνει τη ΔΕΘ και της Χώρας γενικότερα. Η ΔΕΘ πρέπει επιτέλους να είναι ένα σημείο αναφοράς που, θα ενώνει την κοινή προσπάθεια όλων των Ελλήνων, για πρόοδο και προκοπή και όχι, να αναπαράγει φαινόμενα παλαιοκομματικών συνηθειών και άλλων πολλών, εκφυλιστικών καταστάσεων που, συνήθως μας φέρουν πολλά χρόνια πίσω και οδηγούν τον τόπο στην, υποανάπτυξη στην καθυστέρηση, στην υποβάθμιση και στην οπισθοδρόμηση.
Συνεπώς «Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή».