Κατά καιρούς εγγράφονται πολλά, αναλύονται δε έτι περισσότερα δια το μείζον αύτο θέμα το οποίον πραγματικώς ζέει.
Ο υπογράφων αισθάνεται, ως μαχόμενος επιχειρηματίας τεσσαράκοντα όλα έτη, ότι ημπορεί να τοποθετηθεί δημοσίως, δίδοντας ως ανάλυσιν, τον ρουν του επιχειρείν, ο οποίος και εκπηγάζει εκ των εμπειριών του. Αρχόμενος της αναλύσεως, ως εις κεφαλήν γωνία, δια το καλώς επιχειρείν τοποθετώ την ελευθερίαν. Όπου δε ελευθερία, εκεί και η πρόοδος. Διότι μη υπαρχούσης ως δεδομένης της ελευθερίας, πλείστα όσα προβλήματα ανυπέρβλητα αναφύονται. Άραγε όμως πώς ο υπογράφων εννοεί την ελευθερίαν του επιχειρείν;
Την εννοεί ακριβώς όπως και άπας ο ελληνικός λαός. Ελευθερία εις το κινείν ιδέας, όπου εκ των ιδεών προκύπτουν και αι πράξεις. Επειδή ακριβώς ως αυτονόητον, κάτι που παραμένει ιδέα δίχως την υλοποίησίν της, ματαίως κοπιεί ο ιδεάζων. Προσθέτω δε ότι το επιχειρείν συνενούται απολύτως με τας πολιτικάς ιδέας, διότι εις μίαν ευνομουμένην πολιτείαν πρωτίστως καλπάζει το ιδεατόν του πολιτικού, δια να δώσει την ευκαιρίαν εις το αίτιον, ήτοι τον επιχειρηματίαν, να δράξει ιδέας και να τας μετατρέψει εις πράξεις. Πράξεις επιχειρηματικάς ικανάς να προσδώσουν ομού με την πολιτείαν ευμάρεια εις τον λαόν. Εις έναν λαόν ο οποίος εν τη απλέτω ελευθερία του να αισθάνεται ότι όντως δύναται να επιχειρεί και να παράγει παντοιοτρόπως. Διότι εκ της παραγωγής ακριβώς εξέρχεται κοινωνικόν όφελος δι’ όλους τους πολίτας ανεξαιρέτως. Επειδή, συνεχιώ, εν τη πλήρη ελευθερία ο καθείς αναλόγως με τας επιλογάς του δύναται να προσφέρει εις το σύνολον, επομένως και εις τον εαυτόν του. Επιπλέον ως εμπειρία αναφέρω ότι είναι παντελώς αδιάφορον εις μίαν ελευθέραν πολιτείαν, νομοταγήν, ποίος επιχειρεί πρώτος και ποίος κάτωθεν του πρώτου. Επειδή ακριβώς η θέλησις και η βούλησις της παράξεως αγαθών δια του επιχειρείν, ικανοποιεί τους πάντας η δεδομένη απόδοσις των.
Επομένως ως κατακλείς συμπεραίνεται ότι ο καθείς, είτε ως άρχων είτε ως αρχόμενος εργαζόμενος αποτελεί την αλυσίδαν του επιχειρείν. Όλοι μηδενός εξαιρουμένου αποτελούν τους κρίκους της αλυσίδας αύτης, η οποία ως ανθρώπινος παραμένει ζωντανή ως άκρως ευημερούσα εις την πατρίδαν. Απλουστέρως ικανοποιούμενος αισθάνεται και ο απασχολούμενος εις οποιονδήποτε επιχειρείν αλλά και ο εκτελών χρέη επιχειρηματίου ως πρώτος τη τάξει. Διότι, όλοι οι της αλυσίδος έχουν κατανοήσει και εμπεδώσει την ύπαρξιν τους εις το όλως επιχειρείν. Ο καθείς εφ’ ο ετάχθη δηλαδή, παραμένει άκρως παραγωγικός. Με τον τρόπον αύτον της αμύλης πορεύεται ο έκαστος εις την αλυσίδαν του επιχειρείν, εκ του οποίου και δια του οποίου ημπορεί ο ικανότερος να αναπτύσσει περαιτέρω επιχειρήσεις, δίχως να παρεκτρέπεται φυσιούμενος ότι ευρίσκεται υπεράνω άλλων. Ο μισθός ενός εκάστου είναι εν ολίγοις ο μόχθος που καταβάλλει από όπου και εάν επιχειρεί.
Με τα ως άνω ολίγα εγγραφόμενα δια τους υγιώς σκεπτομένους και πραττομένους επιχειρηματίας ίσχυον κατά το μάλλον ή ήττον. Η αγαστή συνεργασία εις την αλυσίδαν του επιχειρείν υπήρχε εις την πατρίδαν μας. Και υπήρχε διότι αι ιδέαι αλλά και αι παροτρύνσεις δια την καλλιέργειαν ιδεών δεν εξέλιπον. Τα τελευταία 7 έτη ετάφησαν ολοσχερώς αι ιδέαι. Αι δε επιχειρήσεις κείτονται νεκραί. Το εργοστασιακόν καθεστώς εις το επιχειρείν εκατεστράφη πλήρως. Ο εργαζόμενος πάλαι-ποτέ εις αύτας πάντα επορεύετο ομού μετά των ιθυνόντων αυτάς. Επειδή ακριβώς υπήρχε η συλλογικότις της δημιουργίας. Μη υπαρχούσης της δημιουργίας εξέλιπε και η ιδέα. Η ιδέα όμως είναι συνυφασμένη με την ζωήν. Εάν τελικώς αφεθεί η Ελλάς να πορεύηται δίχως ιδέας, δίχως οράματα, εις μάτην κοπιούν οι ποιούντες τους κυβερνήτας. Ερωτώ, δίχως οράματα και ιδέας αντέχεται να φέρει κανείς τον τίτλον του Έλληνος;
Ζαγκότης Χριστοφόρου Γεώργιος, επιχειρηματίας
