Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Σήμερα λοιπόν είναι μία μέρα ηρωισμού για το ελληνικό έθνος.
Συνεπώς είμαστε ψυχολογικώς στο κατάλληλο κλίμα.
Καταρχήν σηκωνόμαστε το πρωί, φοράμε τη φουστανέλα μας, το φέσι με τη μακριά φούντα το τσαρούχι με την άλλη φούντα, ζωνόμαστε τα πιστόλια και τα φισεκλίκια, παίρνουμε και εκείνο το δίκοπο μαχαίρι το βάζουμε κατάσαρκα και βγαίνουμε στον δρόμο.
Στη γωνία μας περιμένει ο Καμμένος. Έφιππος.
Ένα άλλος Κολοκοτρώνης! Λάμπει η περικεφαλαία, κάτω από τον καυτό ήλιο.
Ανυπόμονο το ουγγαρέζικο άτι, χτυπάει τις οπλές του στην άσφαλτο, έτοιμο να χιμήξει μπροστά ασυγκράτητο.
Δίπλα του ο Τσίπρας στο δικό του άσπρο άτι. Ωραίος ως Ελλην. Αγέρωχος ως πρωθυπουργός. Ένας Καραϊσκάκης και ένας Αθανάσιος Διάκος μαζί.
Ο Τσίπρας στέκεται ανάμεσα σε Καμμένο και Βαρουφάκη, είναι κάτι σαν «σωματοφύλακές» του. Τούτος ο τελευταίος, καινοτομεί. Αντί για το γνωστό υφαντό γιλέκο, φοράει μαύρο δερμάτινο γιλέκο, το οποίο παραδόξως, συνδυάζεται αρμονικά με τη λευκή φουστανέλα και τις μπότες-μπάικ που ακολουθούν από κάτω. Το δικό του «άλογο»… μαρσάρει. Είναι κατάμαυρο, λάμπει στον ήλιο, και έχει εκατό άλογα μαζί. Ο «ξένοιαστος καβαλάρης» Γιάνης (με ένα «νι») Βαρουφάκης, είναι η ροκ νότα της εκστρατείας.
Πιο κει, ο Κατρούγκαλος. Αυτός για τον οποίο «το νόμιμο είναι και ηθικό». Ποιος άλλος καλύτερος για να κρατήσει τα λάβαρα της επανάστασης και να σηκώσει ψηλά τα ιδεώδη του αγώνα; Σαν άλλος Παπαφλέσσας, στριφογυρίζει πάνω στο άλογό του και θωρεί τον ορίζοντα του 12% προμήθεια από την επανάσταση, που ανοίγεται μπροστά του.
Και κει, μέσα σε αυτό το..ηρωικό ανδρομάνι, στέκει αγέρωχη Εκείνη! Μία Μπουμπουλίνα και μία Μαντώ Μαυρογένους αντάμα! Με βλέμμα σπινθηροβόλο και στόμα πολυβόλο. Μ’ εκείνη την μπάσα επιβλητική φωνή. Η Νάντια Βαλαβάνη! Στο χέρι κρατάει μία σφουγγαρίστρα, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Αλλά μην λάχει και γελαστείτε! Στη χλωρίνη είναι βουτηγμένη και σε λοιπά τοξικά καθαριστικά. Ετοιμοπόλεμη! Με το φακιόλι στο κεφάλι, την καθαροπλυμένη ποδιά και τα κλειδιά του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων περασμένα στη ζώνη. «Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια»!
Η «τασκ-φορς» της ελληνικής επίθεσης κλείνει με τον υπουργό Δικαιοσύνης, τον λεβέντη τον Νίκο τον Παρασκευόπουλο με το όνομα, που έχει ήδη πάρει τον ινστιτούτο Γκαίτε και κρατάει ως λάφυρο στα χέρια του, την πόρτα της εισόδου του Ινστιτούτου. Δυναμωμένο παλικάρι, τούτο.
«Ετοιμοιοιοιοιοι!»
…Φωνάζει ο Τσίπρας σαν άλλος Σάκης Ρουβάς και η ιαχή του σκίζει τον αέρα, περνάει κάμπους, λαγκάδια, ποτάμια, θάλασσες, βουνά και φθάνει στην Καγκελαρία. Εκεί στο ψυχρό και σκοτεινό βάθος, στα άδυτα της καγκελαρίας, βρίσκεται Εκείνη και καθώς ακούει τη φωνή που έρχεται βροντερή από τα πέρατα της γης, ένα ρίγος τρόμου διατρέχει όλη τη ραχοκοκαλιά της. Φοράει γρήγορα το κράνος της. Γυρίζει δίπλα και στέκεται για ένα λεπτό σκεπτική. «Να το βάλει ή όχι; Μήπως παρεξηγηθεί; Μήπως κάποιοι θελήσουν και πάλι να την κάνουν εξώφυλλο, με φόντο ναζί αξιωματικούς; Χώρια που δεν έχει πάρει και την ψαρόκολλα να το κολλήσει». Όχι τελικά δεν θα το φορέσει το μουστάκι, εκείνο το τόσο δα, που έρχεται και στερεώνεται ακριβώς κάτω από τη μύτη. Θα αρκεστεί μόνον στη στολή εκστρατείας. Άλλωστε, την έχει βελτιώσει. Έχει ράψει ένα σακάκι, μούρλια, σε παραλλαγή. Και ούτε που κουράστηκε. Η μοδίστρα ένα πατρόν έχει, κόβει το ένα πάνω στο άλλο.
Σηκώνει το τηλέφωνο αλλά πριν καλά-καλά προλάβει να πατήσει το κουμπί, ανοίγει η πόρτα και οι… μηχανοκίνητες μονάδες βρίσκονται ήδη μέσα στο γραφείο της στην καγκελαρία. Ο Σόιμπλε με πλήρη εξάρτυση, στολή, καπέλο και πιστόλι περασμένο στη ζώνη του, την χαιρετάει ήδη στρατιωτικά και… ξεχύνεται στο τραπέζι με τους χάρτες.
«Εμπρός αδέλφια και τους φάγαμε!» φωνάζει ο Τσίπρας στην Αθήνα.
‘Η τέλος πάντων «charge!» που το λένε και αγγλικά, μιας και είμαστε και Ευρωπαίοι και πρέπει όλοι να αντιλαμβάνονται σαφώς τις προθέσεις μας. Χώρια, που η προφορά του στα αγγλικά είναι και άπαιχτη.
Και ξεχύνονται οι φουστανελοφόροι Ελληνες, με την ιαχή «αέρα» να σκίζει τον αέρα, και τρέχουν και πηδάνε και ρέματα και λαγκάδια και βουνά ολόκληρα και τίποτα δεν τους σταματά. Όλοι μεριάζουν μπροστά στην ορμή τους. Όλοι τρέμουν στο διάβα τους. Όλοι, σταυροκοπιούνται στο πέρασμά τους. Ακόμη και οι αλλόθρησκοι. Ένας νέος φόβος, κατακλύζει την Ευρώπη. Ένας ορμητικός χείμαρρος από τσαρούχια, φούντες, μουστάκια και ατελείωτα μέτρα λευκό ύφασμα πλισέ, πλημμυρίζει τον ντουνιά, τον κατακλύζει, τον πνίγει, με δανεική αξιοπρέπεια, δανεική υπηρηφάνεια, δανεική αγωνιστική διάθεση. Όλα δανεικά. Γιατί ζει και αναπνέει με δανεικά. Και δανεικά κι άλλα δανεικά για να μπορέσει να επιβιώσει και να «χρηματοδοτήσει» την εκστρατεία εθνικής υπερηφάνειας.
«Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή» καταπώς έγραψε στο Θούριό του, ο Ρήγας Φερραίος.
Τίποτα μα τίποτα δεν μας σταματά!
Οι Γερμανοί υποχωρούν άτακτα στο πέρασμά μας. Οι υπόλοιποι μεριάζουν να περάσουμε. Τρέμει η γη όπου πατούμε. Και να! Μα νάτη! Τη βλέπουμε κιόλας! Εκεί μπροστά μας, η Πύλη του Βρανδεμβούργου!
Μα πότε φθάσαμε κιόλας;!
Για στάσου, ποια είναι αυτή που στέκεται από κάτω; Ποιος είναι αυτό δίπλα της; Μα ναι, λίγα μέτρα ακόμη. Η Ανγκέλα είναι, δεμένη πισθάγκωνα και δίπλα της ο Μανώλης Γλέζος στο ένα χέρι κρατάει το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις και στο άλλο κρατάει την ελληνική σημαία και σκαρφαλώνει νιος, θαλερός και ωραίος, όπως παλιά, πάνω στην Πύλη, υψώνοντας την ελληνική σημαία!
«Ζήτω η Ελλάδα!» ακούγεται με ένα στόμα μια φωνή. Και, αμέσως η γλυκιά μελωδία του κλαρίνου ξεχύνεται στον γερμανικό ουρανό. Όλοι έναν γύρο, με τον Καμμένο να σέρνει τον χορό, μπροστά από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, «μεθάμε με τα’ αθάνατο κρασί του ΄21!»
«Ελληνική μου λεβεντιά που μας χορεύεις την Ιτιά!»
…Και κάπου στο βάθος ακούγεται ο Λέοναρντ Κοέν να τραγουδάει
«First we take Manhattan then we take Berlin».
