* Χρυσούλα Χρ. Μότσιου-Τσανα
διδάκτωρ Θεολογίας Α.Π.Θ.
Αργούσε πολύ να ξημερώσει η ασέληνη νύχτα που άπλωσε στη χώρα μας η τουρκική ημισέληνος. Ο λαός μας, που είχε διδάξει τον κόσμο να ζει ελεύθερος, που εκπολίτισε και φώτισε με το φως του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού την οικουμένη ζούσε τετρακόσια χρόνια στο σκοτάδι της τουρκοκρατίας. Δεν έχασε όμως τελείως την ελπίδα του. Βαθιά μέσα του πίστευε στο θαύμα της νεκραναστάσεως του Γένους. Η Ανάσταση του Χριστού, γεννούσε στις καρδιές του την ελπίδα και της αναστάσεως του Γένους.
Και η άνοιξη, που την περίμενε τόσο υπομονετικά, ήλθε στην ώρα που είχε ορίσει εκείνος που ρυθμίζει την ιστορία προσώπων και λαών ολοκλήρων. Ήταν η άνοιξη του 1821. Στις 24 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με την ιστορική προκήρυξή του κάλεσε τους πανέλληνες σε ξεσηκωμό και ένοπλο αγώνα κατά των Τούρκων: «… Η ώρα ήλθεν, ω άνδρες Έλληνες! … Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, διά να υψώσωμεν το σημείον, δι' ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την πατρίδα και την ορθόδοξον ημών πίστιν από την ασεβή των βαρβάρων καταφρόνησιν…».
Και δεν άργησε ο ξεσηκωμός. Ένα μήνα αργότερα ξεσηκώθηκε ο Μοριάς, η Καλαμάτα, η Μάνη, η Πάτρα και με την ευλογία του Παλαιών Πατρών Γερμανού, ανήμερα του Ευαγγελισμού στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας, άρχισε επίσημα η Εποποιΐα της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Μια απόφαση κυριαρχούσε στις καρδιές όλων: «Ελευθερία ή Θάνατος»! Είχε έλθει η ώρα να περάσει πλέον το Γένος μας από τον Γολγοθά του στην ανάσταση.
Η γενιά των Ελλήνων του 1821 ευτύχησε να έχει ανάμεσά της γενναία παλληκάρια που ρίχτηκαν ατρόμητοι στον υπέρ πάντων αγώνα. Πόθος τους να αναστήσουν το Γένος, να γραφεί και πάλι το όνομα «Ελλάς» ανάμεσα στα κράτη του κόσμου. Και τελικά με τις συγκλονιστικές νίκες τους, στη στεριά και στη θάλασσα, «μέριασε ο βράχος και διάβηκε το κύμα» κατά τον μεγάλο ποιητή μας Βαλαωρίτη. Το «θεριό» αναγκάσθηκε να παραδεχθεί τη νίκη των ραγιάδων και με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 να αναγνωρίσει και την υπόσταση του ελεύθερου μικρού κράτους της Ελλάδας.
Αιώνιες δοξολογίες οφείλουμε να αναπέμπουμε στον Κύριο και Θεό μας, ο Οποίος ανέδειξε την αντρειωμένη εκείνη γενιά του 1821, που με τις θυσίες της ύψωσε και πάλι τη σημαία του Σταυρού στην Πατρίδα μας. Η γενιά του 1821 ήταν γενιά πιστών ανθρώπων. Οι καρδιές τους δονούνταν για την αγάπη και λατρεία του Χριστού και νιώθοντας πίκρα για την ατίμωσή τους από τους οπαδούς του Μωάμεθ, άρπαξαν τ' άρματα για να πάψει η καταφρόνια του Σταυρού.
Το διακήρυξε αυτό ο βασικός συντελεστής της μεγάλης νίκης Γέρος του Μοριά μιλώντας λίγα χρόνια αργότερα στα νιάτα των Αθηνών, στην Ακρόπολη: «… Παιδιά μου! Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Να έχετε ομόνοια... Σε σας μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο όπου ημείς ελευθερώσαμε...».
Τα λόγια του θρυλικού Κολοκοτρώνη προβάλλουν ενώπιόν μας, ενώπιον των ηγετών μας αλλά και όλων μας, όλων όσοι αποτελούμε τη σύγχρονη ελληνική γενιά. Το μεγάλο και ιερό χρέος μας είναι φλογερή αγάπη προς την πίστη των Πατέρων μας και προς την πατρίδα μας. Χωρίς αυτήν την αγάπη θα καταντήσουμε και πάλι θλιβεροί ραγιάδες. Κι αν ζούμε στις μέρες μας πολλά δείγματα ατιμώσεως της χώρας μας διεθνώς, είναι γιατί ορισμένοι ηγέτες μας και αρκετοί Νεοέλληνες ζουν και ενεργούν σαν να μην τους συγκινούν οι έννοιες της Πίστεως και της Πατρίδας και θέλουν ν' αλλάξουν και την Ιστορία μας.
Αν θέλουμε ν' ατενίζουμε χωρία να ντρεπόμαστε τις ηρωϊκές μορφές του 1821, οφείλουμε ν' ακολουθούμε τα ίχνη τους και να μιμούμαστε τις αρετές τους. Είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην αληθινή δόξα και στο αιώνιο μεγαλείο την Ελλάδα μας. Μην ξεχνούμε ότι, όσο κι αν οι εχθροί μας πολεμούν την Πατρίδα μας και την αγία μας Ορθοδοξία δεν θα το πετύχουν. Προσωρινές νίκες μόνον μπορούν να σημειώσουν. Η ελληνική Πατρίδα μας και η Ορθοδοξία είναι δύο δένδρα συμφυτευμένα και έχουν κλαδιά αιωνόβια, αθάνατα. Έχουν αξίες φυτευμένες μέσα στις καρδιές των ανθρώπων από την πανάχραντη Δεξιά του Υψίστου. Αυτά τα δένδρα δεν ξεριζώνονται από ανθρώπινα χέρια. Φταίξαμε όλοι μας, αλλά έχουμε Πατέρα ουράνιο που μπορεί να μας συμπαθήσει και να μας σώσει. Ένα «ήμαρτον, Κύριε, εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου» ελκύει τη χάρη Του! Γένοιτο!
