Κήνσορες της ηθικής, κοινωνιολόγοι, δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες, φεμινίστριες, παπάδες και κάθε λογής τιμητές της δημόσιας ζωής πήραν θέση σε μια συζήτηση περί... τέχνης, πορνογραφίας και σεξισμού που κράτησε μήνες. Προς μεγάλη… ικανοποίηση βέβαια της πορνογραφικής εταιρίας, που δεν προλάβαινε να πουλάει τα επίμαχα DVD με τα γυμνά κάλλη της επώνυμης πορνοστάρ. Οι κόπιες της ταινίας μάλιστα είχαν γίνει ανάρπαστες, καίτοι σύμπαν το ανδρικό κοινό επισήμως απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε νύξη ότι δήθεν τα έχει προμηθευτεί. Προσωπικά θυμάμαι ότι εννιά στους δέκα φίλους μου αρνούνταν ότι είχαν αγοράσει το DVD, ο δέκατος είχε δει «κάποιες σκηνές», αλλά στη συνέχεια της συζήτησης αποδεικνυόταν πως και οι δέκα γνώριζαν λεπτομερώς το «γαργαλιστικό» περιεχόμενό του!
Ξαναθυμήθηκα αυτή την ιστορία, βλέποντας αυτές τις μέρες μιαν αφίσα, με κεντρικό πρόσωπο την Τζούλια, κάπως μεγαλωμένη πια, και σλόγκαν «Πάρτι με την Τζούλια στα γρασίδια», δηλαδή, στο γρασίδι του γηπέδου «Παλαιομονάστηρου» Τρικάλων…
Έτσι, το φετινό καλοκαίρι η θεσσαλική επαρχία, ανάμεσα σε γιορτές... σαρδέλας, ψαροκασέλας, βαμβακιού ή καλαμποκιού και ανάμεσα στα κλασικά πανηγύρια του Αϊ Λιά ή της Αγίας Παρασκευής, θα έχει τη δυνατότητα να... λικνιστεί και να ανεβάσει τη... λίμπιντό της παρέα με την... Τζούλια, τη γυναίκα – φαντασίωση της ελληνικής βαρβατίλας για κάμποσα φεγγάρια πριν περάσει σε δεύτερο πλάνο.
Για φαντάσου… Η Τζούλια στο... Παλαιομονάστηρο Τρικάλων! Υπό μιαν έννοια βέβαια πρόκειται για μια απόλυτα έντιμη συναλλαγή. Από τη μια η Τζούλια θα σκέφτεται προφανώς ότι κάνει μια καλή «αρπαχτή» κουνώντας τα οπίσθιά της στα «βλαχαδερά», στα ανά την Ελλάδα «γρασίδα», σε καιρούς που η Αθήνα δεν δίνει πεντάρα για να δει ξεπεσμένες σταρλετίτσες. Από την άλλη τα «βλαχαδερά», οι καουμπόι της περιοχής ξέρουν ότι πληρώνουν για να πάνε στο τοπικό «σαλούν» και να κάνουν χαβαλέ με μια προβεβλημένη κοκότα πολυτελείας, που, έστω και στα τριάντα δύο της πια, δεν βλέπει κάθε μέρα στην άχαρη μονοτονία και τους περιορισμούς που εμπεριέχει η ζωή στον κάμπο.
Προ ημερών στη Σκιάθο υποδέχτηκαν ως λαϊκό ήρωα τον νικητή του Survivor «Ντάνο». Είναι ένα πρόσωπο που αυτή τη στιγμή πουλάει… Ντάνος, Σπαλιάρας, Ευρυδίκη Βαλαβάνη, ο Μολώχ της δημοσιότητας διψάει για ολοένα και πιο φρέσκα πρόσωπα, έτοιμα να θυσιαστούν. Διόλου λοιπόν δεν αποκλείεται ότι τα πρόσωπα αυτά, πιθανόν να είναι οι επόμενοι «γκεστ σταρ» στα γρασίδια του Παλαιομονάστηρου. Οι σημερινοί επιβάτες του τρένου της δόξας είναι οι αυριανοί ξεπεσμένοι, οι αυριανοί περιφερόμενοι στα πανηγύρια για αρπαχτές. Ποιος δεν το βλέπει αυτό;
Κι όμως! Η βιομηχανία κατασκευής ειδώλων καλά κρατεί. Εν μέσω θέρους, οι αναγγελίες στην τηλεόραση είναι καθημερινές. Αναζητούν τους επόμενους μεγάλους τραγουδιστές, αναζητούν «μαχητές» για ξερονήσια, αναζητούν χορευτές, βάζουν τα νέα παιδιά να μαγειρέψουν για να βγάλουν τον επόμενο μεγάλο σεφ… Και είναι τόσο μεγάλη η συμμετοχή που καμιά φορά νομίζεις ότι η ελληνική νεολαία άλλο πια δεν κάνει παρά να αναζητά την ευκαιρία για μιας σεζόν δημοσιότητα μήπως και έρθει ένα καλό συμβόλαιο, καμιά διαφήμιση, άρα κάποιο καλό μεροκάματο. Μονάχα για το Survivor 2 οι αιτήσεις έχουν πια ξεπεράσει τις 40.000, ναι, μια μεσαία ελληνική πόλη είναι έτοιμη να πάρει το πλοίο για τα γυρίσματα στα εξωτικά νησιά.
Διόλου ελληνικό το φαινόμενο. Ανάλογες ουρές υπάρχουν παντού, τα τηλεπαιχνίδια του είδους είναι πια διεθνούς εμβέλειας, αλλά σε χώρες με κρίση και ανεργία όπως η δική μας η ύπαρξή τους λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις.
Στην πραγματικότητα, αυτό που έχει διακοπεί είναι η κανονικότητα της ζωής. Το κλασικό αξιακό μοντέλο που ήθελε για το αγόρι την αποφοίτηση από το σχολείο, τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο μετά, την ολοκλήρωση στρατιωτικών υποχρεώσεων, τον γάμο και τη δημιουργία οικογένειας, και για το κορίτσι μιαν ανάλογη πορεία, δεν υφίσταται πια. Μέσα σε έναν κόσμο οικονομικά ανασφαλή και ιδεολογικά θολωμένο, μέσα σε κοινωνίες ανελέητες για τα νέα μέλη τους, η ζωή είναι πραγματικά ένας αγώνας επιβίωσης, μια προσομοίωση του Survivor. Κάπως έτσι η Τζούλια θα πάει στο Παλαιομονάστηρο – και θα είναι και πολύ ευχαριστημένη που το κορμί της ακόμη προσπορίζεται ένα καλό μεροκάματο και ένα σωρό ακόμη νέα παιδιά, μετά το πέρασμα του εφήμερου τηλεοπτικού λούστρου, θα γεμίζουν τις πίστες της ελληνικής επικράτειας σε έναν συνεχή και διόλου ένδοξο αγώνα για το μεροκάματο.
Ξανακοίταξα την αφίσα. Πιο προσεκτικά. Η Τζούλια με τα κλασικά μαύρα εσώρουχα, αλλά σαφώς πιο σπασμένη πια… Δεν είναι αυτό που σε πειράζει… Είναι το βλέμμα της που βγάζει κάτι ανάμεσα σε θλίψη, απελπισία και απόγνωση… Ο Θεός να βοηθάει όλες αυτές τις χαμένες ψυχές, δεν υπάρχει τίποτε άλλο…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
