Όταν ο άνθρωπος αισθάνθηκε ικανός να ατενίσει νοητά τον κόσμο, τον βρήκε τέλεια συντελεσμένο! Κατόρθωσε δε στο διάβα των αιώνων να προσδιορίσει τις δυνάμεις που τον πλάθουν και τον κινούν με ενοραματικό και διαισθητικό τρόπο. Καθώς δε τον παλμό της συνεχούς δημιουργίας και φθοράς των μερών του Σύμπαντος το διέκρινε η ευφυής αρμονία, αντελήφθη ότι ο ίδιος είναι ομοούσιος με τον ζώντα κόσμο.
Το άριστο δείγμα γέννησης, ανάπτυξης σωματικής και ιδίως νοητικής ήταν ο ίδιος και μόνον από όλα τα έμβια όντα της Γης, και ποιος ξέρει ίσως και όλου του Παντός! Δεν μπορούσαν λοιπόν οι θεοί του να είχαν ουσία και μορφή διαφορετική από τη δική του. Ανθρωπόμορφοι επομένως και με αρμονική ομορφιά οι δωδεκάθεοι, αλλά και η φανέρωση ακόμη του Ακίνητου κινούντος του Θεού, ήλθε κατά τον χριστιανισμό ως Θεάνθρωπος Χριστός! Παρόμοια η διαδρομή και το τέλος του βίου του απλού ανθρώπου με την αντίστοιχη του Χριστού, στον όποιο βέβαια βαθμό εκάστου.
Εδώ όμως πρέπει να συλλάβουμε ότι οι πολύπλοκες συνθέσεις της σκοτεινής πρώτης ύλης του σύμπαντος κόσμου σε μικρές ή μεγαλύτερες ολότητες, πέρα από τα άπειρα μεγέθη τους, διακρίνονται από το ομοούσιο του ίδιου παλμού της φύσης στην συνεχή δημιουργία και αποσύνθεση. Εξάλλου η πρώτη που αναφέραμε η «σκοτεινή», ονομάζεται έτσι γιατί η έρευνα της φυσικής επιστήμης διατρητικά ταξίδεψε πέρα από τα άτομα και σταθμοί της ήταν τα κουάρκ, ποζιτρόνια και άλλα ων ουκ εστί αριθμός στον μέλλοντα χρόνο!
Όπως ακριβώς συντίθεται και διαλύονται με αέναο τρόπο αστέρες και γαλαξίες με παράλληλο ανάλογο τρόπο δημιουργείται και αποσυντίθεται τα σώμα του ανθρώπου, στο οποίο διακρίνουμε τους γαλαξίες των διαφόρων συστημάτων του, (νευρικού, εριστικού κ.α.). Η μόνη διαφορά της μερικής ολότητας των έμβιων όντων από το άπειρο σύμπαν είναι ο βραχύς διαστημικός τους χρόνος.
Το συμπαντικό αυτό προνόμιο της αθανασίας το στερούνται οι θνητοί δημιουργοί άνθρωποι της ιδέας των θεών και αργότερα του ενός Θεού. Μετά το μέλι της γνώσης της ζωής, γεύονται το κώνειο του θανάτου τους. Μοίρα των μικρών ολοτήτων είναι να πεθάνουν προκειμένου να συμμετάσχουν και πάλι τα δομικά τους στοιχεία στο Μέγα Γίγνεσθαι!
Ωστόσο χωρίς το μορφικό πλαίσιο που είναι το σώμα του, ο ερευνητής άνθρωπος, ως τραγικός ήρωας, δεν θα ένιωθε μέσα του την αναταραχή του Συμπαντικού Οργανισμού να τον δονεί! Όταν δε έλθει η στιγμή να πιει το κώνειο του θανάτου της αρμονικής ολότητας του σώματός του, όμοια με ένα πεφταστέρι που χάνεται, τότε η εμφάνιση ενός βρέφους στο ξεκίνημα του ταξιδιού του γλυκαίνει τη θλίψη του, όπως η χαρακτηριστική παράσταση εικόνας του θείου βρέφους και γεμίζει ελπίδα και δύναμη στο ανθρώπινο είδος.
Βάσιμα λοιπόν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι στη ζώσα υλική και νοητική ύπαρξη του ανθρώπου παρατηρούμε την μικρογραφία και το ομοούσιο με το Παν Όλο.
Από τον Παύλο Γιατσάκη
