Πέραν των αξιοθέατων και των μνημείων που ιστορικά συνδέονται με την ένδοξη και μαρτυρική πορεία της φυλής μας, ζωηρή εντύπωση προκάλεσε σε μένα η συμπεριφορά των Τούρκων οδηγών αυτοκινήτων απέναντι στους πεζούς. Παρά το κυκλοφοριακό χάος που επικρατούσε, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο πεζός είχε πάντοτε την προτεραιότητα και την προστασία του οδηγού. Κι αυτό εκδηλωνόταν έμπρακτα με την ελάττωση της ταχύτητας και το σταμάτημα του τροχοφόρου όπου χρειαζόταν.
Το οδηγικό αυτό φαινόμενο με εξέπληξε κυριολεκτικά, γιατί δεν είχε καμία σχέση με τα εδώ συμβαίνοντα. Με τον εγωισμό και την κυριαρχία του εγώ του Έλληνα οδηγού. Με τον τσαμπουκά και την πολεμική του ετοιμότητα να σε τσακίσει και να σε εκμηδενίσει, όταν του σταθείς εμπόδιο στον δρόμο. Γι’ αυτόν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η ανθρώπινη αξία είναι δευτερεύουσα. Κι’ αυτό απορρέει απ’ την αρρωστημένη του αντίληψη ότι ο πεζός έχει μόνον υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα. Και όταν παραβεί κάποια εξ’ αυτών μπορεί να την πληρώσει ακόμα και με τη ζωή του. Αυτή η θηριώδης και επικρατούσα στο δρόμο κατάσταση καταμαρτυρείται από καθημερινά φαινόμενα, που χαρακτηρίζονται από την έλλειψη ευγένειας και οδηγικού πολιτισμού. Η οποία οδηγεί στη μηδενική εκτίμηση της ανθρώπινης αξίας, που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της αγάπης και του σεβασμού στον άνθρωπο. Αξίες που μπορούν να αποτρέψουν κάθε εκτροπή του κώδικα των ηθικών και νομικών αξιών. Και να κάνουν και τον έλληνα οδηγό περισσότερο άνθρωπο. Που θα το δείχνει καθημερινά στον δρόμο: Με την μη παραβίαση του κόκκινου, τη μη ανάπτυξη μεγάλης ταχύτητας εντός των κατοικημένων περιοχών, τον μηδενισμό των αντικανονικών προσπεράσεων και κυρίως τη μείωση της ταχύτητας και το σταμάτημα του αυτοκινήτου, σε δρόμους όπου δεν υπάρχουν φανάρια, την ώρα που διέρχονται πεζοί. Φαινόμενο που βλέπουμε συχνά στην ταλαιπωρημένη κυκλοφοριακά πόλη μας.
Σαν αυτό που συνέβη τις προάλλες, όταν στην προσπάθειά μας να περάσουμε από την ανατολική πλευρά της Κεντρικής Πλατείας στο απέναντι πεζοδρόμιο όχι μόνο δεν σταματούσε κανένα αυτοκίνητο, αλλά απεναντίας ανέπτυσσε μεγαλύτερη ταχύτητα, όταν έφτανε στο σημείο που βρισκόμασταν εμείς. Προφανώς για να αποτρέψει την προσπάθειά μας και να μην το εμποδίσουμε…
Τέτοια περιστατικά άγριας και παρανοϊκής συμπεριφοράς συμβαίνουν πολλά. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις εξευτελισμού των πεζών από παράφρονες και εγωιστές οδηγούς. Όταν αυτοί αποπειρώνται να «παραβιάσουν» τον «κώδικα» της απόλυτης κυριαρχίας αυτών στον δρόμο… Κύριο υπεύθυνο των ατυχημάτων, της εγκατάλειψης, της τραγωδίας…
Όλα τα παραπάνω δείχνουν την έλλειψη οδηγικής κουλτούρας και πολιτισμού. Και κυρίως τη φτώχεια μας σε ηθικές αξίες, οι οποίες πρέπει να συνοδεύουν την οδηγική γνώση. Κάτι που έχουμε τονίσει κι άλλη φορά. Ότι στο πεδίο της εκπαίδευσης πρέπει να προστεθεί ειδικό κεφάλαιο που θ’ αναφέρεται στις ανθρώπινες αξίες που πρέπει να συνοδεύουν την ικανότητα οδήγησης. Για να ‘ναι αυτή ολοκληρωμένη. Και σ’ αυτό οι δάσκαλοι οδήγησης πρέπει να επιμένουν, αν θέλουν ο σπόρος της γνώσης που σπέρνουν να έχει θετικά αποτελέσματα στην κοινωνία. Τα οποία όχι μόνο δε θα την πληγώνουν, αλλά απεναντίας – στο βαθμό που τους αναλογεί – θα λειτουργούν ως ένεση ενίσχυσης της μορφωτικής δυναμικότητας αυτής.
Βέβαια, δεν αρκεί μονάχα το μέρος της εκπαίδευσης, αν παράλληλα δεν λειτουργεί κι ο νόμος. Αυτός που θα βάζει στην τάξη τους εγωιστές και αδιόρθωτους. Τους παρανομούντες και υπεύθυνους των τροχαίων περιστατικών και ατυχημάτων. Αυτούς που θεωρούν τον δρόμο κτήμα τους. Που πιστεύουν ότι πολιτισμός είναι η κυριαρχία του εγώ τους. Που τα αποτελέσματά του, πολλές φορές, είναι ολέθρια: αναπηρίας και θανάτου.
Σ’ αυτούς πρέπει να σταθεί σκληρός και αδυσώπητος ο νόμος, αν θέλουμε το δίδυμο: παιδεία-νόμος να αποτελέσει το θεμέλιο δημιουργίας μιας κοινωνίας, όπου η ανθρώπινη αξία θα είναι σεβαστή απ’ όλους.
Του Κων/νου Τσιρονίκου
