Υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια απαξίωση του ρόλου του πατέρα στην ελληνική κοινωνία με ολοένα αυξητικές τάσεις και με συμπαραστάτη σ' αυτό την ελληνική πολιτεία που νομοθετεί ευνοϊκά προστατεύοντας την μητέρα δίνοντας της, σχεδόν πάντα (90%) την επιμέλεια των τέκνων και καταδικάζει τον πατέρα να ασκεί επικοινωνία σε ρόλο επισκεπτηρίου με τα παιδιά του, στις περιπτώσεις διάστασης ή διαζυγίου του ζευγαριού.
Τα πινάκια ενδοοικογενειακής βίας δεν αυξήθηκαν μόνον επειδή στόματα επιτέλους άνοιξαν (και καλά έκαναν φυσικά)από τα θύματα (αποκλειστικά γυναίκες όπως υποστηρίζει ο κ. Ανδρέου), αλλά επίσης διότι παρά πολλές μητέρες αναγάγουν σε λεκτική βία την παραμικρή φραστική ένταση μεταξύ των συζύγων και έχοντας τις πλάτες της πολιτείας, εύκολα πια απομακρύνουν τον ''ανεπιθύμητο'', εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα διατροφή και την ''ησυχία'' της ως έχουσα την επιμέλεια.
Έτσι οικογένειες μετατρέπονται σε μονογονεϊκές και παιδιά μεγαλώνουν με ψυχική αναπηρία χωρίς τη φυσική παρουσία του άλλου γονιού. Κανείς βέβαια δεν ισχυρίζεται ότι πρέπει να ανέχεται η σύγχρονη γυναίκα σωματική ή ψυχική βία και προσβολές προκειμένου να διατηρήσει την οικογένεια, εξάλλου κάτι τέτοιο είναι από μόνο του τραυματική εμπειρία για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιο κλίμα, όμως αλήθεια μόνον η γυναίκα είναι θύμα λεκτικής βίας;
Ό άνδρας μέσα στο γάμο δεν προσβάλλεται από την σύντροφό του, δεν είναι ποτέ θύμα λεκτικής ή ακόμα και σωματικής βίας καθώς και συκοφαντίας και σε ποιό σύλλογο κακοποιημένων ανδρών μπορεί κάποιος να προστρέξει για να δικαιωθεί;
Αυτό από μόνο του ηχεί ως αστείο και ανέκδοτο στην ελληνική κοινωνία σήμερα η οποία μεριμνά για όλους, πλην των πατεράδων που είμαστε θεσμικά εντελώς ανυπεράσπιστοι, το οποίο σημαίνει ότι όταν η μητέρα των παιδιών για τους λόγους που θα επικαλεστεί, αποφασίσει να εξοβελίσει τον πατέρα με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, ο δεύτερος παύει να είναι ισότιμος γονιός.
Σύγχρονη ματιά επιβάλλει τόσο στο κομμάτι της κακοποίησης στο γάμο όσο και στο γονεϊκό ρόλο να μην ξεχωρίζουμε φύλα, αλλά ανθρώπους, που παρεκτρέπονται ή που είναι ακατάλληλοι ως γονείς και γι' αυτό φρονώ ότι είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε, να νομοθετηθεί η συνεπιμέλεια των δύο γονέων, κάτι που ισχύει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες που σκέφτονται πρωτίστως την ανάγκη των παιδιών να έχουν δύο γονείς κι ας έπαψαν πια να είναι ζευγάρι.
Η παρούσα κυβέρνηση το τόλμησε με τον προηγούμενο υπουργό δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλο, όμως δυστυχώς ο νυν υπουργός κ. Κοντονής υπαναχώρησε. Ελπίζω σύντομα η κυβέρνηση που δηλώνει προοδευτική να θεσμοθετήσει το αυτονόητο. Αυτή η πράξη θα ήταν μια ουσιαστική τιμή στον πατέρα από την ανούσια ημέρα του, που δεν τη γνωρίζουν ούτε οι ανθοπώλες...
* Δημήτριος Εμμ. Καραμανώλης, καθηγητής μουσικής, πατέρας τεσσάρων παιδιών.
