Σήμερα, με ευθύνη πολλών, του κ. Τζανακούλη μη εξαιρουμένου, βρίσκεται τριχοτομημένη στα έδρανα της αντιπολίτευσης και, όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, καταδικασμένη, κατά την άποψή μου, στην εσωστρέφεια και στο ρόλο του κομπάρσου, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα. Ως εκ τούτου, αν επιθυμεί να βγει από το σημερινό αδιέξοδο, να ξαναγίνει αξιόμαχη και να επαναδιεκδικήσει με αξιώσεις το Δήμο Λαρισαίων, αντί τα στελέχη της να κόβουν πρωτοχρονιάτικες πίτες και να διοργανώνουν ξεχωριστές εκδηλώσεις, αντί να αλληλοϋπονομεύονται μεταξύ τους και αντί το ένα μετά το άλλο να δηλώνουν αρχηγική παρουσία στις επόμενες εκλογές, που, οσονούπω, πλησιάζουν, καλό είναι, πάραυτα, να παρθούν πρωτοβουλίες για κοινή κάθοδο σ’ αυτές με ένα ψηφοδέλτιο και έναν επικεφαλής.
Προς το σκοπό αυτό, ευκταίο και καλύτερο, βέβαια, θα ήταν να δώσουν τόπο στην οργή για όσα δυσάρεστα συνέβησαν στο παρελθόν και είτε κάποιος από τους τρείς είτε κάποια από τα στελέχη τους να πάρουν, εδώ και τώρα, την πρωτοβουλία για κοινή συνάντηση μεταξύ τους, προκειμένου, άμεσα και σε πρώτη φάση, να αποκατασταθεί η ενότητα σε επίπεδο κορυφής και να εξασφαλισθεί, αν μη τι άλλο, ενιαία έκφραση και κοινός βηματισμός στην ασκούμενη αντιπολιτευτική τακτική προς τη δημοτική αρχή. Είμαι, μάλιστα, βέβαιος, ότι η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας κίνησης, πολύ περισσότερο σε περίπτωση επιτυχούς έκβασης, όχι μόνο θα ικανοποιούσε τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους, που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα και θλίβονται για τις συνέπειες της διάσπασης, αλλά θα προετοίμαζε το έδαφος και θα δημιουργούσε συνθήκες κοινής πορείας προσεχώς.
Αν, πάλι δεν επιτευχθεί το ποθούμενο, θα πρέπει η Ν.Δ., όχι την τελευταία στιγμή, όπως συνηθίζει να κάνει, αλλά από τώρα και αφού προηγουμένως εξαντλήσει τις επαφές και συζητήσεις, να καταλήξει στο όνομα του υποψηφίου Δημάρχου, με μία, όμως, βασική προϋπόθεση: εφόσον ο κύβος ριφθεί, να στηρίξει τον εκλεκτό της σταθερά και ακλόνητα μέχρι το τέλος της προσπάθειας, παρά τα όποια εμπόδια βρεθούν, ενδεχομένως, στο δρόμο του. Αυτό απαιτούν και οι κανόνες δεοντολογίας και η αξιοπιστία της.
Επιμένω σ’ αυτό, γιατί η τακτική της στο παρελθόν ήταν να κωλυσιεργεί και να παρεμβαίνει σε προβληματικές περιοχές την τελευταία στιγμή και αφού, προηγουμένως, διαμορφώνονταν, ήδη, δυσεπίλυτες καταστάσεις. Και όχι μόνο αυτό ∙ σε πολλές περιπτώσεις συνήθιζε, ακόμη και μετά την ανακοίνωση του ονόματος του υποψηφίου της, να ψαρεύει σε θολά νερά κρατώντας ίσες αποστάσεις μεταξύ του εκλεκτού της και των ανταρτών, όχι μόνο αποφεύγοντας να τους θέτει προ των ευθυνών τους αλλά και κλείνοντάς τους, μάλιστα, και πονηρά το μάτι, αφού, εμμέσως πλην σαφώς, άφηνε να εννοηθεί ότι δε θα είχε κανένα πρόβλημα στη συνεργασία μ’ αυτόν, που θα της έφερνε την εκλογική νίκη κι ας μην ήταν ο εκλεκτός της. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, το έχουμε ζήσει αρκετές φορές στο παρελθόν.
Στα πλαίσια αυτής της τακτικής έφθαναν ακόμα στο σημείο επώνυμα στελέχη της είτε με δηλώσεις τους, είτε λαμβάνοντας μέρος σε εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις ανταρτών, να μπερδεύουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τους ψηφοφόρους, που εκλάμβαναν την παρουσία τους ως στήριξη, με αποτέλεσμα οι ψήφοι τους να διασπείρονται και να αποδυναμώνεται, έτσι, ο έχων το χρίσμα της. Αυτός, άλλωστε, ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους, για τους οποίους η Ν.Δ. έχασε στο παρελθόν αρκετούς Δήμους ανά την Ελλάδα μεταξύ των οποίων και αυτόν της Λάρισας.
Και για να μην παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου, σπεύδω να πω, ότι κάνω αυτή την παρέμβαση αποβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στην αποκατάσταση της ενότητας της παράταξης, στην οποία ανήκω∙ άλλωστε το 1990, έπεσα κι εγώ θύμα αυτής της τακτικής της Ν.Δ., όταν, κατεβαίνοντας ως υποψήφιος κοινοτάρχης στην κοινότητα Πυργετού, πήρα μεν το κομματικό χρίσμα αλλά αφέθηκα στο έλεος του Κυρίου, με αποτέλεσμα να διχοτομηθεί ο χώρος και να χαθεί η κοινότητα λόγω της καθόδου και άλλου υποψηφίου από τον ίδιο χώρο και των πελαγοδρομήσεων του κόμματος.
Ας μη ξαναγίνουν, λοιπόν, τα ίδια λάθη.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
