Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
…’H και «no money no honey»
Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως η κεντρική ιδέα των ως άνω αγγλικών διαπιστώσεων, είναι ότι χωρίς λεφτά δεν γίνεται τίποτα. Ούτε να διασκεδάσει μπορεί κανείς, ούτε να… μελώσει.
Στο «πλαίσιο» αυτό, έχουμε και λέμε ή μάλλον δεν έχουμε και λέμε:
Δεν έχουμε λεφτά για να καλύψουμε το χρηματοδοτικό κενό, το οποίο δημιουργείται με το που τελειώνει ο Φεβρουάριος. Το οποίο «κενό» έχει εκτοξευτεί στα 5 με 7 δισ. ευρώ αντί των 2,5 δισ. ευρώ που προβλεπόταν πριν τις εκλογές, ενώ δεν αποκλείεται να φθάσει τα 11 δισ. μέχρι τον Ιούνιο διότι οι εκλογές αυτές καθευατές συνέτειναν στην αύξησή του, καθώς μειώθηκαν δραματικά τα έσοδα. Το μόνο που αυξήθηκε, επίσης δραματικά ήταν οι εκροές από τις τράπεζες.
Και, μέχρι να αποφασίσουν οι εταίροι-δανειστές-θεσμοί- και δεν συμμαζεύεται (γιατί πρέπει να εντρυφήσουμε και στην καινούργια φρασεολογία) να μας δώσουν λεφτά, εφόσον είμαστε «καλά παιδιά» και τηρήσουμε τις υποσχέσεις που δώσαμε για το τετράμηνο της παράτασης του... «κατιτίς» τέλος πάντων που έχουμε τώρα, είμαστε ρέστοι, γιατί ως φαίνεται έχουμε παίξει και τα ρέστα μας από αποθέματα.
Και επειδή επίσης δεν μας έχουν καμία εμπιστοσύνη και δεν το κρύβουν, ο Σόιμπλε, απαίτησε και πέτυχε εκείνα τα 11,3 δισ. που ήταν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το γνωστό «μαξιλαράκι», να γυρίσουν πίσω στο Λουξεμβούργο, από φόβο μην τα πάρει η ελληνική κυβέρνηση και τα χρησιμοποιήσει κάπου αλλού.
Ρώτησαν τον Ντάισελμπλουμ «πώς θα καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό στην Ελλάδα;»
Απάντηση: «Δεν ξέρω».
Ρώτησαν τον υπουργό Οικονομίας Γιώργο Σταθάκη, «τι θα γίνει με το χρηματοδοτικό κενό;». Είπε ότι θα πρέπει να έχουμε υπομονή δυο με τρεις μήνες και δεν θα υπάρχει κενό. Σε δυο-τρεις μήνες θα τον πιάσουμε τον Ιούνιο, πάνω-κάτω, οπότε τότε ο άλλος υπουργός Οικονομικών, ο «σταρ» Γιαν(ν)ης Βαρουφάκης, παραδέχθηκε ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει εύκολα να αποπληρώσει το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.
Παράλληλα ο Σόιμπλε (δηλαδή το σόι του το… μπλε) το είπε ορθά κοφτά: «Αν δεν εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της, η Ελλάδα δεν θα πάρει ούτε ευρώ». Αυτό το είπε προχθές και χθες επανήλθε, μήπως κάτι δεν καταλάβαμε καλά: «Αν η Ελλάδα δεν ακολουθήσει τις δεσμεύσεις της θα ακυρωθεί η τετράμηνη παράταση».
Ενώ ο Ντάισελμπλουμ, διευκρίνιζε από την πλευρά του, ότι στο τέλος του 4μήνου θα γίνει η εκταμίευση των δόσεων και εφόσον το πρόγραμμα πετύχει. Ενώ ο Ντράγκι, είπε ότι «ναι», δεκτά τα ελληνικά ομόλογα, αν όμως εκπληρωθούν οι όροι της συμφωνίας.
Παράλληλα, στη Γερμανία σε δημοσκόπηση που έκανε η BILD μόλις το 21% των Γερμανών τάχθηκε υπέρ της βοήθειας στην Ελλάδα.
Στη Γερμανία, πάλι, όπου σήμερα η Βουλή και ο κυβερνητικός συνασπισμός καλείται να ψηφίσει, για την επικύρωση της συμφωνίας της Ελλάδας με την ΕΕ, οι πληροφορίες αναφέρουν μεγάλες διαρροές στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, που σύμφωνα με τα ΜΜΕ μπορεί να φθάνουν και τους 22 βουλευτές, διότι στο μεταξύ, παρακολουθώντας τις εξελίξεις, αλλά και τις αντικρουόμενες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών στην Ελλάδα, εδραιώνεται η άποψη ότι η Ελλάδα δεν θα καταφέρει στο επόμενο τετράμηνο να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της και θα ζητήσει και τρίτο πακέτο στήριξης.
«Διαρροές» και στο εσωτερικό της χώρας.
Μετά τη μαραθώνια συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και αφού τέλος πάντων, έγινε το σχετικό εσωκομματικό μασάζ ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε ψηφοφορία για να ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, «αν» αύριο πάει προς ψήφιση η συμφωνία στη Βουλή. Και τι προέκυψε; Άλλοι λένε 20, άλλοι λένε 30 βουλευτές, ότι δεν συμφωνούν.
Ακόμη και ο Γ. Μηλιός εκ των συντακτών του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αποδομεί με δηλώσεις του τη συμφωνία Βαρουφάκη (μπορεί να υπάρχει και «ανταγωνισμός» οικονομολόγων), μιλάει για υποχώρηση και ειρωνεύεται τη νέα ορολογία.
Ανακύπτει δηλαδή, αυτό που λέγαμε και προ ημερών: ότι η ανομοιομορφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να δημιουργεί πρόβλημα στην Κυβέρνηση και στις ψηφοφορίες. Να μην μπορεί να περάσει τις δικές της προτάσεις με τους δικούς της βουλευτές και να περιμένει από τους άλλους (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι) να… φιλοτιμηθούν να ψηφίσουν.
Υπό τον φόβο αυτό άλλωστε, από προχθές άρχισαν να αφήνονται «υπόνοιες» για το «αν» και κατά πόσο θα πάει προς έγκριση στην ελληνική Βουλή η συμφωνία (ειρωνεία πάντως να πηγαίνει προς επικύρωση στις λοιπές Βουλές της Ευρωζώνης προκειμένου να τεθεί σε ισχύ και να μην πηγαίνει στην ελληνική που την αφορά άμεσα), διότι λέει η Κυβέρνηση εφόσον θα υλοποιηθεί σταδιακά πώς να εγκριθεί συνολικά; Η πραγματικότητα ωστόσο είναι προφανώς-όπως έδειξε και η εσωτερική ψηφοφορία στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ- ότι προ του φόβου να μην περάσει, ή να περάσει εν τέλει με τις ψήφους άλλων κομμάτων και όχι του κυβερνώντος ή των κυβερνώντων (γιατί και οι ΑΝΕΛ που τηρούν σιγή τις τελευταίες μέρες δεν ξέρουμε τι θα κάνουν) η συμφωνία, αναζητούν τρόπους να αποφύγουν αυτή τη «δοκιμασία».
Αν αυτό συμβεί, πάντως θα είναι η πρώτη φορά που από την εποχή των Μνημονίων, των προγραμμάτων, των γεφυρών ή όπως αλλιώς τέλος πάντων λέγονται, δεν θα κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή.
Ο κλοιός σφίγγει, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Σφίγγει για την Κυβέρνηση και όσο πάει θα σφίγγει και περισσότερο και κατ’ αντιστοιχία και για τη χώρα.
Και επειδή όλοι παραβλέπουμε μία… μικρή λεπτομέρεια, να το επισημάνουμε και αυτό: οι εταίροι δέχθηκαν το mail Βαρουφάκη, ως «βάση για συζήτηση», όχι ως τελικό κείμενο. Το έχουν ξεκαθαρίσει αυτό. Τι σημαίνει; Ότι η «βάση» αυτή στη διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει θα διευρυνθεί όπως βεβαίως και οι απαιτήσεις τους.
Ναι, η προσγείωση στην πραγματικότητα, δυστυχώς δεν είναι πάντα μία ευχάριστη υπόθεση και κυρίως... Κοστίζει ακριβά, στην κυριολεξία.
