Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης
Πού να φανταζόταν κανείς ότι αυτό το ελαφρό τραγουδάκι για νεανικές καρδιές μιας άλλης εποχής, θα είχε... προφητικό χαρακτήρα.
Να όμως, που όλα μπορούν να συμβούν. Κι έτσι μετά από διαπραγμάτευση υψηλών τόνων η οποία προκάλεσε ποικίλες όσες συζητήσεις εντός και εκτός, η ελληνική κυβέρνηση υπό το βάρος της ανυποχώρητης πίεσης των δανειστών, αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Και να αναζητά τρόπους να «σερβίρει» το αποτέλεσμα της συνθηκολόγησης αυτής στο εσωτερικό της ακροατήριο και βεβαίως στο εσωκομματικό, που όπως όλα δείχνουν βρίσκεται σε κατάσταση, έκτακτης ανάγκης.
Έτσι, μέσα από το παιχνίδι των λέξεων η «τρόικα» έγινε «θεσμοί», το «μνημόνιο» μετονομάστηκε σε νέα συμφωνία γέφυρα (μάλιστα της Λαγκάρντ της ξέφυγε στην κοινή συνέντευξη Τύπου που δόθηκε μετά την επίτευξη της συμφωνίας και έσπευσε να το διορθώσει με τη νέα διατύπωση), οι «δανειστές» είναι πλέον σκέτοι «εταίροι», και το «τοξικό μνημόνιο του 30%» έγινε «μεταρρυθμίσεις».
Παράλληλα για τέσσερις μήνες «παγώνουν» όλα, το πρόγραμμα της «Θεσσαλονίκης» μένει προς το παρόν στη συμπρωτεύουσα, το «κούρεμα του χρέους» πάει να... κουρεύεται και ο έλεγχος-αξιολόγηση είτε το λέμε «θεσμούς», είτε το λέμε «τρόικα» θα είναι ασφυκτικός στο τετράμηνο αυτό, προκειμένου να εκταμιευτούν χρήματα. Και βεβαίως, αν δεν τηρηθούν τα συμφωνηθέντα «παλιά μας τέχνη κόσκινο», θα γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση, αν υποθέσουμε ότι έχουμε φύγει από αυτή, θεωρητικά τουλάχιστον.
Και όπως λένε οι οικονομικοί αναλυτές μέχρι να συμβούν όλες οι ως άνω μετονομασίες, όλο αυτό μας κόστισε ως χώρα 21 δισεκατομμύρια εκροής καταθέσεων και περίπου 4 δισεκατομμύρια ήταν η επίπτωση στην πραγματική οικονομία, δηλαδή συνολικά 25 δισεκατομμύρια ευρώ.
«Μια αλλαγή ονόματος μας κόστισε 25 δισεκατομμύρια ήταν πολύ ακριβή η μετονομασία του μνημονίου στην Ελλάδα» λένε χαρακτηριστικά.
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να κατηγορήσει τη νέα Κυβέρνηση για το γεγονός ότι προσπάθησε.
Αντιθέτως. Όμως μία προσπάθεια όσο ένθερμη και να είναι και μία διαπραγμάτευση όσο δυναμική και να φαίνεται, εν τέλει κρίνεται από το αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για ένα θέμα μείζονος, η κατά κυριολεξία «ζωτικής σημασίας» για τη χώρα.
Και, η πραγματικότητα είναι ότι τα αποτελέσματα σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες αλλά και τις αρχικές μετεκλογικές επιδιώξεις είναι φτωχά και σε κάθε περίπτωση κινούνται στον ίδιο άξονα, που ήδη γνωρίζαμε. Επίσης κανείς που βλέπει τα πράγματα με μία ψύχραιμη ματιά δεν μπορεί να κατηγορήσει την Κυβέρνηση, η οποία τελικά συνθηκολόγησε. Άλλωστε μία «διαπραγμάτευση» γι' αυτό λέγεται έτσι. Αν ο καθένας απλώς παραμένει στις θέσεις του, τότε δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Το ζήτημα είναι τι χάνει και τι κερδίζει κανείς σε σχέση με τις απαιτήσεις του και εκεί γίνεται το «ταμείο».
Η Κυβέρνηση, μετά τα όσα προηγήθηκαν επί σκηνής αλλά κυρίως στο καυτό παρασκήνιο κλήθηκε να λάβει κάποιες αποφάσεις και να κάνει μία σειρά υποχωρήσεων, με γνώμονα όχι μόνον τη δική της ιδεολογική ή άλλη αντίληψη των πραγμάτων αλλά και τα πραγματικά δεδομένα της χώρας.
Και στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει και για την προσπάθεια που καταβάλλει (όχι βεβαίως με ιδιαίτερη επιτυχία) να παρουσιάσει το αποτέλεσμα ως «νίκη». Διότι πλην της ίδιας, αυτή τη «νίκη» δεν φαίνεται να τη βλέπει κανείς ούτε στο εξωτερικό, ούτε και στο εσωτερικό, κατά μεγάλο ποσοστό. Με το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, Μανώλη Γλέζο να σέρνει τον χορό, σχολιάζοντας ότι «βάφτισε το κρέας-ψάρι».
Και αυτό ακριβώς είναι ένα από τα προβλήματα.
Ένα από τα προβλήματα που και προεκλογικά προβλημάτιζε σε σχέση με τη μετά τις εκλογές κυβερνητική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Προεκλογικά σημειωνόταν μία πολυφωνία σε πολλά ζητήματα που «έδειχνε» ότι και μετεκλογική η έννοια της «κομματικής πειθαρχίας» θα είχε μία πιο... χαλαρή διάσταση με άγνωστες συνέπειες. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έχει δυο προβλήματα: θέλει να περάσει προς τους πολίτες -των οποίων οι προσδοκίες καλλιεργήθηκαν υπερβολικά- τη συμφωνία που έγινε με το λιγότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Αυτό είναι το ένα πρόβλημα. Το άλλο και πιθανώς και μεγαλύτερο, είναι ότι πρέπει να την περάσει και από το εσωτερικό του κόμματός του και βεβαίως από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, όταν το θέμα θα πάει προς ψήφιση στη Βουλή. Και όπως δείχνει ο αναβρασμός που έχει προκληθεί στο εσωτερικό του κόμματος από τις εξελίξεις τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα, γιατί ο Αλ. Τσίπρας καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα σε δυο βάρκες: από τη μία τις απαιτήσεις των εταίρων που καθορίζουν το αύριο της χώρας και από την άλλη τις απαιτήσεις του κόμματος που καθορίζουν το δικό του αύριο και της Κυβέρνησης. Δεν πρόκειται για μία εύκολη ισορροπία.
Και βεβαίως είναι και το άλλο
Και αν ακόμη σήμερα, οι εταίροι-δανειστές-θεσμοί, δεχτούν αυτούσιες τις προτάσεις που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση (χρειάζονται 2 με 2,5 δισ. ισοδύναμα), μπορούν μέσα σε διάστημα μόλις 4 μηνών να αποδώσουν; Εξαιρετικά δύσκολο. Και λόγω της στενής παρακολούθησης-αξιολόγησης, τι θα γίνει στη συνέχεια;
Μπορεί να πήραμε μία ανάσα, αφού σε αυτή τη φάση τουλάχιστον με τη συμφωνία δεν βρεθήκαμε εκτός Ευρωζώνης, αλλά εξακολουθούμε να βαδίζουμε σε τεντωμένο σκοινί.
Και αν δεν «περάσει» η κυβέρνηση την αξιολόγηση, τι θα γίνει;
Θα επιστρέψουμε στο «τοξικό» μνημόνιο; Ή θα πάρουμε το καπελάκι μας και θα φύγουμε;
Το μη χείρον βέλτιστον.
Αυτό είναι τελικά που πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση στην παρούσα φάση, όταν ξεκινώντας με υψηλές προσδοκίες και επιδιώξεις εν τέλει η Ελλάδα βρέθηκε απομονωμένη και εγκλωβισμένη και υπό την ορατή «απειλή» ενός Grexit. Σίγουρα δεν κερδίσαμε τον πόλεμο και όσο για τη «μάχη» ας πούμε ότι επήλθε προσωρινή συνθηκολόγηση.
