Από το Δημήτρη Νούλα
“…τολμήσαμε να διανοηθούμε τη ρήξη…”,
Γιάνης Βαρουφάκης
Συνήθως την μετωπική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων δυνάμεων την επιλέγουν οι ισχυρότεροι. Οι ασθενέστεροι για να έχουν πιθανότητες νίκης χρειάζονται υψηλή συγκέντρωση στο στόχο, άριστη μελέτη των συνθηκών, καλή γνώση των αδυναμιών του αντιπάλου ή του εχθρού και, εάν είναι δυνατόν, να επιλέξουν αυτοί το πεδίο της αναμέτρησης. Όπως για παράδειγμα έκανε ο Θεμιστοκλής που παρέσυρε τον περσικό στόλο με τα δυσκίνητα πλοία στη στενή θάλασσα της Σαλαμίνας. Ακόμη και τότε, όμως, οι λιγότερο ισχυροί χρειάζονται ευνοϊκό τον παράγοντα τύχη.
Η «άγουρη» ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, προσέτρεξε σε αναμέτρηση με τους εταίρους, τους οποίους ονόμασε αντιπάλους, έτσι, δίχως πρόγραμμα, με γιουρούσι και με μοναδικό όπλο στη φαρέτρα της την σχετικά ευμεγέθη (αλλά όχι επαρκή) νωπή λαϊκή εντολή. Η λαϊκή εντολή, όμως, εκφράζει τους συσχετισμούς δύναμης μόνο μέσα στην ελληνική επικράτεια και σχετίζεται κυρίως με την άσκηση πολιτικής εντός των «τειχών» όπως είναι π.χ. η κατανομή των βαρών σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Εμπεριείχε, όμως, αυτή η εντολή και το στοιχείο της παραμονής, πάση θυσία, στην ευρωζώνη.
Με ερασιτεχνικούς σχεδιασμούς επί χάρτου και με άγνοια κινδύνου, με άγαρμπες προσωπικές επιθέσεις στον Β. Σόϊμπλε και με επικρατούν το στοιχείο του επιπόλαιου «βολονταρισμού» η συγκυβέρνηση επιχείρησε να απομονώσει τη Γερμανία κάνοντας ταξίδια-αστραπή στους Ρέντζι και Ολάντ και αγνοώντας επιδεικτικά την Α. Μέρκελ ως εκπρόσωπο του «κακού». Το αποτέλεσμα ως γνωστόν αυτής της προσπάθειας ποσοτικοποιήθηκε στο: 18-0. Αποδείχθηκε δηλαδή ανύπαρκτο το μέτωπο των χωρών του Νότου, ανύπαρκτη και η ρωγμή στο Eurogroup και ανύπαρκτη η ελπίδα για κάτι το διαφορετικό στο άμεσο μέλλον. Ήταν, όμως, υπαρκτή και αυξημένη, ως εκ τούτων, η πιθανότητα ενός καταστροφικού grexit που αποφεύχθηκε, μάλλον, εξ’ αιτίας ενός επώδυνου συμβιβασμού.
Η πρώτη -και κατά βάση άπειρη περί το διοικείν- αριστερή κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας αγνοώντας τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης, επέλεξε την μετωπική σύγκρουση με την Γερμανία, την ατμομηχανή της Ευρώπης. Παρασύρθηκε από τους γνωστούς μύθους του «πατριωτικού» της τμήματος ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου; Ίσως. Αυτοπαγιδεύτηκε στη νεότευκτη μυθολογία της ελληνικής αριστεράς ότι θα πυροδοτήσουμε την ΑΛΛΑΓΗ στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο; Είναι πιθανόν. Το βέβαιο είναι πως η χώρα μας κινδύνευσε απερίσκεπτα να βρεθεί εκτός Ευρώπης και με μόνους πιθανούς συμμάχους την «σταγγαλιζόμενη» Ρωσία, την μακρινή Κίνα και με την φραστική υποστήριξη των ΗΠΑ. Οι τελευταίες, βέβαια, δεν θα έμπαιναν ποτέ στο δίλλημα Ελλάδα ή Ευρώπη.
Πέρα από την απειρία της και τους μύθους που μπορεί να την παραπλάνησαν, την αιτία για την οποία η αριστερή κυβέρνηση έπραξε έως τώρα όπως έπραξε στο ευρωπαϊκό μέτωπο, επικεντρώνοντας στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας, πρέπει, ίσως, να την αναζητήσουμε και σε παράγοντες που σχετίζονται με την ανάγκη απότισης φόρου τιμής στη γενιά της Εθνικής Αντίστασης όπου η αριστερά τότε κυριάρχησε. Έτσι πιθανόν δικαιολογείται και η γρήγορη (και προσχεδιασμένη) συμπόρευση Τσίπρα-Καμμένου που θυμίζουν το ανάλογο της σύμπλευσης των Βελουχιώτη-Ζέρβα στον Γοργοπόταμο όπου και πάλι εχθροί ήταν οι Γερμανοί. Πιθανόν να οφείλεται και στο γενικότερο φόβο γερμανοποίησης της Ευρώπης.
Εκτός, όμως, από τις ιστορικές αναλογίες και τους αντίστοιχους συμβολισμούς υπάρχουν και λόγοι εσωτερικής «κατανάλωσης» για την καλλιέργεια αντιγερμανικής ρητορικής, ώστε μέσω της εξυψώσεως του εθνικού φρονήματος να υπάρξει η αναγκαία συσπείρωση του λαού γύρω από το κυβερνητικό σχήμα. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε εντάσσεται και η επιλογή και υπερψήφιση του Προκόπη Παυλόπουλου στο ύπατο αξίωμα που αποτελεί ταυτοχρόνως κι ένα θετικό μήνυμα προς τους εταίρους μας στην Ε.Ε.. Ότι δηλαδή και στην Ελλάδα υπάρχει μια κανονική ευρωπαϊκή κυβέρνηση κι ας λέμε καμιά κουβέντα παραπάνω. Επιπροσθέτως, η υπερψήφιση του κ. Παυλόπουλου συνιστά και προσπάθεια «απο-ενοχοποίησης» της περιόδου 2004-09 που είναι πιθανόν ότι προοιωνίζεται την επάνοδο του Κ. Καραμανλή στην Πολιτική ή σε Πολιτειακή θέση.
Διότι η από καιρό δρομολογηθείσα "συνάντηση" των δύο λαϊκιστικών ρευμάτων της ελληνικής πολιτικής σκηνής, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ και της (νέο)καραμανλικής λαϊκής δεξιάς, της οποίας παρακλάδι αποτελούν οι ΑΝΕΛ, ήταν που οδήγησε στην υπερψήφιση του νέου Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Κατά παράδοξο τρόπο, υπό την θεσμική εγγύηση του νέου ΠτΔ, ως ειρωνεία της τύχης, αυτά τα λαϊκιστικά ρεύματα, στο πλαίσιο της νέας συμφωνίας με τους ευρωπαίους εταίρους, είναι που θα αναγκασθούν να προχωρήσουν σε βαθιές μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνει επιτέλους πράξη η λησμονημένη "επανίδρυση του κράτους". Η οποία θα δρομολογηθεί από την σημερινή κυβέρνηση αμέσως μετά από την υπογραφή της νέας συμφωνίας-μνημονίου με τους εταίρους.
Το πλαίσιο αυτό είναι που, ευλόγως, ενεργοποιεί τις φιλοδοξίες του Α. Τσίπρα και του δημιουργεί την πεποίθηση ότι μπορεί να καταστεί κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στα επόμενα χρόνια. Γεγονός που, πιθανόν, θα του χαρίσει τον τίτλο του αναμορφωτή της Ελλάδας καθώς με τις αριστοτεχνικές κινήσεις του στο εσωτερικό μέτωπο επιχειρεί να διεμβολίσει την παράταξη του Αντ. Σαμαρά και να επικαλύψει μεγάλο τμήμα της Κεντροαριστεράς. Έτσι θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στα κοινωνικά και πολιτικά όρια του Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ δηλαδή πλησιέστερα στο μετασχηματισμό του σε παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό κυβερνητικό κόμμα.
Με την εξέλιξη αυτή ικανοποιείται και ο βασικός στόχος των εταίρων που είναι το να μην αμφισβητείται στο μέλλον η όποια συμφωνία διευθέτησης του χρέους επιτευχθεί από πολιτικές δυνάμεις με μεγάλο κοινωνικό αντίκρισμα και ιδίως όταν ανάμεσα σ' αυτές είναι και το μεγαλύτερο «αριστερό», πλέον, κόμμα της Ευρώπης (ΣΥΡΙΖΑ). Συνεπώς, πρέπει, το όποιο μνημόνιο ή πρόγραμμα συμφωνηθεί, να φέρει και την υπογραφή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που σήκωναν έως τώρα τα αντιμνημονιακά λάβαρα και με τα οποία θα πορεύονται εφεξής μόνο το ΚΚΕ και η ΧΑ.
Γι αυτό το λόγο είναι απολύτως βέβαιο πως θα γίνουν στο τέλος του δρόμου και κάποιες παραχωρήσεις που θα είναι, ασφαλώς, προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας.
Πράγμα που προδιαγράφει ότι η προσεχής οχταετία στη χώρα μας βρήκε ήδη την ηγεσία που θα ηγεμονεύσει. Έστω κι αν στην πορεία αλλάξουν οι ενδοκυβερνητικές συμμαχίες ή απορριφθούν συνιστώσες που δυσχεραίνουν τις εξελίξεις.
Καταρρίπτοντας έτσι έναν ακόμη αριστερό μύθο ότι μπορεί, στη σημερινή Ευρώπη του χερ Σόϊμπλε, να επιβιώσει στην εξουσία ένα κόμμα που θα εφαρμόσει αμιγώς αριστερή πολιτική.
Ο Δημήτρης Νούλας είναι Χημικός
* Η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ το 1981 επέλεξε το μότο: «ελέγχουμε την εξουσία, στηρίζουμε την ΑΛΛΑΓΗ». Συμφωνούμε.
