Είναι 9:30 το πρωί στον σιδηροδρομικό σταθμό Λαρίσης. Έξω κάνει κρύο κι εγώ τρέχω μήπως και ζεσταθώ λίγο. Έχω την αγωνία να προλάβω πρώτα να πάρω εισιτήριο. Πηγαίνω-έρχομαι τακτικά Θεσσαλονίκη. Από τότε που οι τιμές στον προαστιακό ανέβηκαν 40%, προτιμώ τις περισσότερες φορές να ταξιδεύω με την απλή αμαξοστοιχία 590-591.
Με βολεύουν οι ώρες και… γιατί να μην το πω, οι τιμές είναι πολύ καλύτερες. Έκλεινα το εισιτήριό μου μέρες πριν, μέσω ίντερνετ, 10,4 ευρώ με επιστροφή και όλα καλά. Πιο αργό βέβαια από τον προαστιακό, άλλα τι να λέμε, από χρόνο... να φαν κι οι κότες.
Εδώ και μήνες κάτι έπαθε αυτό το τρένο. Χάλασε, βαρέθηκε, βγήκε στην σύνταξη; Δεν ξέρω. Γεγονός είναι ότι το χάσαμε. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα. Φτάνω στο γκισέ. Ρωτάω την υπάλληλο γιατί δεν μπορώ πια να βγάλω εισιτήριο μέσω ίντερνετ. Μου απαντά ότι τα βαγόνια δεν έχουν αριθμημένες θέσεις. Τέλος πάντων, λέω από μέσα μου, δώσε τώρα 4 ευρώ παραπάνω στο γκισέ.
Μήπως μας λείπουν τα λεφτά;
Παίρνω τη βαλίτσα μου και βγαίνω στην αποβάθρα. Ο κόσμος πολύς, και το κρύο τσουχτερό. Ακούω το τρένο να έρχεται. Κοιτάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Αυτό δεν είναι τρένο, τραμ είναι, μου έρχεται να φωνάξω. Τρία μικρά βαγονάκια σαν το παιδικό τρενάκι του Λούνα Παρκ.
Έρχεται γεμάτο από την Καλαμπάκα. Στριμωχνόμαστε να ανέβουμε. Όρθιοι και στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες, καβάλα πάνω από τις βαλίτσες, ξεκινάμε για Θεσσαλονίκη. Νέοι, γέροι, μικρά παιδιά, κλάματα φωνές και εκνευρισμός. Πάνω από το κεφάλι μου, οι αριθμοί θέσεων μου κλείνουν το μάτι. Λέτε να με κοροϊδεύουν; Μπαααα....
Ο εισπράκτορας περνάει με δυσκολία. Δεν μπορώ να κρατηθώ και τον ρωτάω αν από άποψη ασφαλείας είμαστε εντάξει τόσος κόσμος όρθιος. Σε περίπτωση μιας σύγκρουσης από πού θα μας μαζεύουν; Έκανα την ερώτηση επειδή είχα την ατυχία να ταξιδεύω με τον προαστιακό που έπεσε πάνω σε μια νταλίκα που είχε μείνει επάνω στις ράγες, πριν λίγα χρόνια έξω από τη Θεσσαλονίκη και ξέρω ότι οι επιβάτες που ήταν όρθιοι, τραυματίστηκαν σχεδόν όλοι.
Μου απαντά ότι υπάρχει μια ανοχή προς το θέμα αυτό(;!). Φαίνεται ότι το πάθημα δεν μας γίνεται μάθημα.
Τον ρωτάω γιατί δεν μπορούν να βάζουν περισσότερα βαγόνια αφού έχει τόσο κόσμο, μου απαντά ότι δεν υπάρχουν βαγόνια και τι να μου κάνει, να μου αγοράσει αυτός βαγόνια(;!).
Όχι, κύριε εισπράκτορα, δεν περιμένω να μου αγοράσετε εσείς βαγόνια. Περιμένω όταν συνεδριάζουν τα σωματεία σας για να αποφασίσουν αν θα απεργείτε για να μην πωληθεί ο ΟΣΕ, να αποφασίζετε τι θα κάνετε για να προσφέρετε σωστές και ασφαλείς υπηρεσίες στους επιβάτες. Έτσι θα έκαναν σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Μας δίνετε μήπως και μια εξήγηση από πού προέρχονται τα χρέη του ΟΣΕ, που πήγαν τόσα λεφτά και τώρα δεν έχετε αρκετά βαγόνια;
Γιατί εγώ το εισιτήριό μου τόσα χρόνια, το πλήρωνα. Περιττό να σας πω ότι στην επιστροφή με την αμαξοστοιχία 591, η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη. Αν δεν θέλετε να πωληθεί και εκσυγχρονιστεί ο ΟΣΕ, βρείτε μια λύση. Μην ξεχάσετε ότι κάποια μέρα μπορούν να ταξιδεύουν με αυτό το τρένο, με αυτές τις συνθήκες, οι ηλικιωμένοι γονείς σας και τα μικρά παιδιά σας.
Δεν λέω τι πρέπει να γίνει, απλώς παρατηρώ ότι κάποτε και η Ολυμπιακή ήταν μια χρεοκοπημένη δημόσια επιχείρηση η οποία αγοράσθηκε από την Aegean και έτσι μπορεί σήμερα να προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες στους πελάτες της.
Όπως λένε «με 250 νέες θέσεις εργασίας, 50 αεροσκάφη και επενδύσεις 300 εκατομμυρίων δολαρίων, βρίσκει τον όμιλο της Aegean έναν χρόνο μετά την εξαγορά της Olympic Air.
Παράλληλα μετά την απόκτηση 7 νέων αεροσκαφών τύπου airbus A320 η εταιρία ετοιμάζεται να προκηρύξει διαγωνισμό για τη μεγαλύτερη προμήθεια αεροσκαφών που έχει κάνει ποτέ ελληνική εταιρία και θα αφορά 60 με 70 νέα αεροσκάφη Airbus ή Boeing τα οποία θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα στο διάστημα 2018-2022.
Προκειμένου να ανταποκριθεί στην αυξημένη ζήτηση του τελευταίου χρόνου, η αεροπορική εταιρία προχώρησε στην ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού της και του στόλου της».
Κωνσταντινίδου Τίνα
