Κι αν ανατρέξουμε στη σοφία του λαού μας, θα βρούμε χίλιες δυο παροιμίες που να ανταποκρίνονται σ’ αυτή την κατάσταση που βιώνουμε.
Εδώ ο κόσμος πεινάει συνάνθρωποι, υποφέρει, δεν μπορεί να πληρώσει αυτούς τους αβάσταχτους φόρους, γιατί έχουν πέσει με λύσσα πάνω στους μισθούς και στις συντάξεις.
Ο καιρός αγρίεψε, τα σπίτια είναι παγωμένα γιατί τα καλοριφέρ μας χλευάζουν παγωμένα κι αυτά.
Οι μερίδες των συσσιτίων στη Μητρόπολη και στην ενορία μου των Αγίων Σαράντα, ίσως κι αλλού, πολλαπλασιάζονται κάθε μέρα, άνθρωποι που άλλοτε βοηθούσαν τους αναξιοπαθούντες, τώρα ζητάνε αυτοί τη βοήθειά μας.
Και ο κύριος πρωθυπουργός μαζί με τους παρατρεχάμενους, έκανε …τουρισμό στην Κούβα. Ο μόνος Ευρωπαίος.
Μια και ..ευημερούμε και μας τρέχουν τα ευρώ απ` τα μπατζάκια, γιατί να μην ξοδέψουμε καμιά τριακοσαριά χιλιάρικα έτσι στο βρόντο!
Μα είναι στα καλά του αυτό το λιανοπαίδι που μας κυβερνά; Ή πήραν τα μυαλά του αέρα και δεν ξέρει τι κάνει; Γιατί να πάμε στην Κούβα, ποιος ο λόγος; Και μόνο εμείς; Ένας δικτάτορας λιγότερος, ε, δε χάλασε ο κόσμος. Ας είναι αναπαυμένος κι αυτός.
Είχαμε καμιά υποχρέωση, είδαμε κανένα καλό εμείς απ` το Φιντέλ Κάστρο; Αναρωτιέμαι, αν είναι ικανοποιημένοι όσοι συνάνθρωποί μας τον ψήφισαν δυο φορές, απ` τα καμώματά του. Περιμέναμε να δούμε καλύτερες μέρες!
Όχι πως και οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι ή αυτοί που πρόκειται να έρθουν - γιατί δεν θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα, όπου να ‘ναι δύει το άστρο «της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης» - που ο λαός περίμενε πολλά κι αντί αυτών του πήραν και τα …παντελόνια.
Αλλά αφού έβγαλαν τη γραβάτα εξισώθηκαν με το λαό. Η …γραβάτα ήταν το ζητούμενο, αυτή πείραζε.
Δεν φαντάζομαι ο Αλέξης και η Περιστέρα να κρυώνουν, να χτυπάνε τα δόντια τους, όπως τα δικά μας όταν μπαίνουμε να κάνουμε εκείνο το …ρημαδομπάνιο!
Γιατί βλέπεις συνηθίσαμε τώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε μπάνιο μόνο … τ` Αϊ - Γιωργιού, όπως λέει πάλι ο λαός, το θέλουμε κάθε μέρα κι εμείς.
«Είμαι σε απόγνωση μου εξομολογήθηκε ένας καλός μου φίλος μια μέρα. Τα χρήματα που παίρνω τώρα πια δεν φθάνουν για τίποτα. Ούτε για τις καθημερινές μας ανάγκες. Σπουδάζω και το κορίτσι μου, έχει κι αυτό τα έξοδά του, χώρια ο ΕΝΦΙΑ.
Βλέπεις οι πρόγονοί μας φρόντισαν με χίλιες στερήσεις, να δημιουργήσουν μια περιουσία, για να μας αφήσουν να ζήσουμε καλύτερα. Ποιος τα λογάριασε όλα αυτά! Να πληρώνεις …ενοίκιο στο ίδιο σου το σπίτι!»
Αυτά μου είπε ο φίλος μου και απομακρύνθηκε προβληματισμένος. Εγώ έμεινα να τον κοιτάζω και να σκέφτομαι.
Εκατομμύρια άνθρωποι σ` όλη τη χώρα βιώνουν όλα αυτά και κάποιοι χειρότερα. Πάντα βλέπετε υπάρχει το χειρότερο και το καλύτερο.
Κάποτε όταν κληρονομούσες κάτι απ` τους γονείς σου, ήταν ευλογία Θεού, είχες ένα αποκούμπι.
Σε μακάριζαν εκείνοι που δεν είχαν αυτή την τύχη. Σήμερα είναι δυσκολία και προβληματισμός.
Σήμερα παρακαλάς τα παιδιά σου να δεχθούν ένα περιουσιακό στοιχείο που έχεις κι εκείνα δεν …δέχονται. Και με το δίκιο τους. «Τι να το κάνω», σου λένε, «όταν δεν μου αποδίδει τίποτα, να πληρώνω ΕΝΦΙΑ»;
Η Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά είναι λογοτέχνης, συγγραφέας.
