Χώρες όπως Κίνα Ινδία Ν. Κορέα Σ. Αραβία κλπ. καθώς και χρηματοοικονομικά funds (Lonhro, Katururi κ.λ.π.) με εξαγορά, η μακροχρόνια ενοικίαση αποκτούν παραγωγικά εδάφη από τρίτες χώρες. Αυτός ο ιδιότυπος αγροιμπεριαλισμός σε συνδυασμό με τις διατλαντικές συμφωνίες (TTIP, CETA και άλλες) είναι το επόμενο στάδιο της επίθεσης σε βάρος της ποιότητας της ανθρώπινης διατροφής.
Τρόφιμα, ως βιομηχανικά προϊόντα και όχι αγαθά, με επιβαρυμένο το ενεργειακό τους αποτύπωμα, διακινούνται διανύοντας απίστευτες αποστάσεις στη λογική της ισοπεδωτικής ομογενοποίησης του παγκόσμιου διατροφικού προτύπου στην κατεύθυνση της ομοιομορφίας, αυξάνοντας ταυτόχρονα τους κινδύνους της διατροφικής ανασφάλειας.
Σ’ αυτά τα σημεία των καιρών του ακραίου παραλογισμού έχουμε τη διατύπωση της άλλης πρότασης, η οποία συνδυάζεται με την αντίδραση και την αντίσταση ως στάση υπεράσπισης των ιδιαίτερων ποιοτικών χαρακτηριστικών του τόπου. Είναι η συναισθηματική και ηθική υποστήριξη στην τοπική παραγωγή των τοπικών προϊόντων για την τοπική οικονομία και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Είναι αυτή η απόδειξη και επίδειξη της ταυτότητας μέσω της ανθρώπινης δημιουργίας, για το χώρο, τη χώρα, τη λαϊκή παράδοση τη πολιτιστική μας κληρονομιά και την ιστορία της διατροφικής μας κουλτούρας.
Η αγροδιατροφική παραγωγή με τη μεταποίηση, τον τουρισμό και τη γαστρονομία είναι οι πιο δυνατοί κρίκοι στην αλυσίδα της ανάπτυξης. Είναι το μίγμα που απελευθερώνει δυνάμεις, εξάπτει τη φαντασία και δίνει ώθηση προς τα εμπρός. Η πολυχρωμία και ποικιλομορφία λόγω του ανάγλυφου της χώρας – όχι μόνον τα νησιά τα ακρογιάλια μας και οι αρχαιότητες αλλά και οι φυσικού κάλους ορεινοί όγκοι της ηπειρωτικής Ελλάδας – αποτελούν τον ανεξάντλητο φυσικό μας πλούτο.
Ο τουρισμός με αιχμή αυτόν της γαστρονομίας με την έμφασή του στην Ελληνική διατροφή –των τροφίμων αγαθών με ψυχή- και με προϊόντα συνδεδεμένα με την ιστορία και τους μύθους της περιοχής δίνει τη δυνατότητα να ικανοποιηθούν προτιμήσεις όλων των εποχών μέσα από μια πληθώρα ταξιδιωτικών και γευστικών εμπειριών κατά τόπους.
Εξ άλλου και η γεύση είναι βασικό πολιτιστικό και συστατικό στοιχείο της ύπαρξης ενός λαού εκτός από τη γλώσσα και το χορό.
Είναι εντέλει η ουσία του συμπυκνωμένου μηνύματος της γεμάτης αυτοπεποίθησης αποφασιστικής και χωρίς κανένα σύμπλεγμα απάντηση –πρόταση του σερβιτόρου στις ιδιαίτερες απαιτήσεις των ξένων επισκεπτών: «Εδώ που ήρθατε να απολαύσετε αυτές τις ομορφιές, θα τρώτε ότι τρώμε και θα πίνετε ότι πίνουμε».
Με πολύ απλή και κατανοητή γλώσσα δίνει τη δυνατότητα της ανάδειξης και της αξιοποίησης των πλεονεκτημάτων και των δυνατοτήτων της χώρας.
Αρκεί να ανεβάσουμε στροφές στα εργαλεία της συλλογικότητας και της συνεργασίας αναπτύσσοντας δίκτυα με έμφαση στην ποιότητα και τη συνέπεια.
Με ευρηματικότητα έμπνευση και όραμα περνάμε από την Ελλάδα των πολλών δυσκολιών στην Ελλάδα των μεγάλων δυνατοτήτων εφαρμόζοντας τη «θεωρία της πράξης».
* Από τον Βασίλη Μακατό
Ο Βασίλης Μακατός, μέλους του Forum του Υπουργείου Οικονομίας Ανάπτυξης Τουρισμού για την αγροδιατροφή, τη μεταποίηση τον τουρισμό και τη γαστρονομία.
