Το οποίο σημαίνει ότι η πλειονότητα των φοιτητών μας σπουδάζει σε αντικείμενα πέρα και έξω από τα πραγματικά τους ενδιαφέροντα. Το γεγονός αυτό αποκαλύπτει ότι έχουμε άλλη μια αστοχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος το οποίο αδυνατεί να αναγνωρίσει τις δεξιότητες και τα ταλέντα των μαθητών και να τα εκπαιδεύσει κατόπιν στη βάση αυτών των ταλέντων.
Με το που θα διαβούν, λοιπόν, για πρώτη φορά την είσοδο των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ οι νέοι φοιτητές και σπουδαστές αντί για οργανωμένη υποδοχή από τα ιδρύματα, ώστε να ενσωματωθούν ομαλά στο καινούργιο περιβάλλον, θα συναντήσουν τους πάγκους και τους εκπροσώπους των φοιτητικών παρατάξεων, οι οποίοι, μέσω μικροεξυπηρετήσεων κάνουν τις δικές τους «εγγραφές», ώστε να εμφανίζουν περισσότερα “κουκιά” στις ποικίλες εκλογικές διαδικασίες του φοιτητικού σώματος.
Και είναι να απορεί κανείς γιατί οι φοιτητές, παλαιοί και νέοι, δέχονται να τους χρησιμοποιούν οι ελεγχόμενες από τα κόμματα παρατάξεις και αντί να αφοσιώνονται στις σπουδές τους και να δημιουργούν το δικό τους μέλλον, ξοδεύουν ενέργεια για να «κτίζουν» κάποιοι πολιτικές καριέρες κερδίζοντας εξουσία και πλούτο. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι αρνούμαστε την ύπαρξη φοιτητικών παρατάξεων οι οποίες θα ασχολούνται με τα αμιγώς φοιτητικά θέματα και θα προωθούν την επίλυση των πολλών προβλημάτων που υπάρχουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αρνούμαστε, όμως, ο κομματικός πατριωτισμός να είναι ο «οδηγητής» για τις δράσεις του φοιτητικού κινήματος που πολλές φορές αναλίσκεται σε άγονες αντιπαραθέσεις πάνω στα μεγάλα διεθνή θέματα που, ούτως ή άλλως, δεν μπορούν να επιλυθούν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα.
Ο κομματισμός δε, με την πάροδο του χρόνου, έλαβε-όχι μόνο στα Πανεπιστήμια αλλά και ευρύτερα-χαρακτηριστικά στείρου «οπαδισμού» καλλιεργώντας τον φανατισμό των ψηφοφόρων που απείχαν πολύ από το να λειτουργούν ως πολίτες. Το σαράκι του κομματισμού ως ιδεοληπτική πίστη, ως ιδιοτελής πρακτική κι ως νοοτροπία ήρθε και επικάθισε ως λαϊκή-και όχι μόνο- κουλτούρα στους κοινωνικούς αρμούς μιας βαλκάνιας χώρας και την καθόρισε. Έγινε η σκουριά-η αρχαία σκουριά-της ελληνικής κοινωνίας που «οξείδωσε» (έκαψε) κάθε ελπίδα της σχεδόν για έξοδο από τη δίνη των πελατειακών σχέσεων, της αναξιοκρατίας, της εσωστρέφειας, της έλλειψης οράματος για μια καλύτερη πορεία.
Για παράδειγμα, οι κομματικές οργανώσεις νεολαίας στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ με τη συνθηματολογία και τον απλουστευτικό τους λόγο επέβαλαν τις λογικές τους στο φοιτητικό πληθυσμό. Η έννοια «αγώνας» εξιδανικεύεται ενώ η αφοσίωση στις σπουδές «στιγματίζεται» ως ένα είδος κοινωνικής προδοσίας που αφορά τους «φύτουλες» και τους «φλώρους». Αυτό, εξάλλου, πιστοποιείται εύκολα καθώς οι πανεπιστημιακοί διάδρομοι, αντί για επιστημονικές ανακοινώσεις, φιλοξενούν αλλεπάλληλα στρώματα παραταξιακών αφισών και οι κοινόχρηστοι χώροι είναι γεμάτοι με τραπεζάκια υπερφορτωμένα με κομματικό υλικό.
Άλλωστε δεν είναι απαραίτητο να επισκεφθεί κάποιος τα φημισμένα Πανεπιστήμια της Δύσης για να παρατηρήσει τις «εξωτερικές» αυτές διαφορές που αντανακλούν όμως και στην ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Σε χώρες κατά πολύ φτωχότερες από την Ελλάδα της κρίσης, όπως είναι η Λιθουανία, η Λεττονία, η Βουλγαρία κ.λπ. θα διαπιστώναμε πολύ εύκολα ότι εκεί οι πανεπιστημιακοί χώροι αντιμετωπίζονται και λειτουργούν ως πνευματικά ιδρύματα ενώ οι δάσκαλοι και οι φοιτητές αφήνονται απερίσπαστοι να παράγουν έργο χωρίς να «χτίζονται» τα γραφεία τους ή να καταλαμβάνονται οι χώροι εργασίας τους. Δυστυχώς, οι προσπάθειες ιδεολογικής και πολιτικής καθυπόταξης του φοιτητικού σώματος εκ μέρους των παρατάξεων βρίσκουν ανταπόκριση καθώς καλλιεργούνται πάνω στα ποιοτικά ελλείμματα, στα ποικίλα αδιέξοδα και στον χωρίς επαγγελματική προοπτική μεγάλο όγκο των φοιτητών και σπουδαστών.
Σήμερα, όμως, η διεθνής οικονομική κρίση και οι γενικότερες συνθήκες, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, επιβάλλουν ορθολογικές επιλογές, καλύτερη οργάνωση, εκσυγχρονισμό σε όλα τα επίπεδα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και αξιοκρατία. Άλλωστε, «το μέλλον-σύμφωνα με τους Ατσέμογλου και Ρόμπινσον-ανήκει στα έθνη που είναι ευέλικτα και ενσωματώνουν με επιτυχία τις αλλαγές που μειώνουν τις εσωτερικές ανισότητες, που δεν βρίσκονται στα χέρια ληστρικών ελίτ, που υιοθετούν την καινοτομία και αναλαμβάνουν συλλογικά ρίσκα». Όλα αυτά, όμως, προϋποθέτουν ότι η Παιδεία και η παρεχόμενη εκπαίδευση σ’ αυτά τα έθνη προάγει την καινοτόμο δράση, τη δημιουργικότητα, την κριτική και αυτοκριτική σκέψη. Ότι ενδυναμώνει το εκπαιδευτικό έργο με την επιβράβευση και τη δημόσια ανάδειξη των «βέλτιστων πρακτικών» της μαθησιακής διαδικασίας. Ότι η επιστημονική έρευνα συνδέεται με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Γι’ αυτό τον λόγο-κι όπως ξαναγράψαμε στο παρελθόν- θα ήταν "επαναστατική πράξη" και μεγάλη προσφορά στην ελληνική κοινωνία αν τα κόμματα, ως αναγκαίοι θεσμοί του πολιτεύματος, σε ένα διακομματικό consensus, αποφάσιζαν να αποσύρουν τους «στρατούς» τους τόσο από την εκπαίδευση όσο και από τη Δημόσια Διοίκηση, ώστε να αποκατασταθούν η νομιμότητα και οι εύρυθμες λειτουργίες τους. Θα ήταν εξίσου «επαναστατικό» αν τα κόμματα λειτουργούσαν μόνο μέσα στο κοινοβούλιο βάζοντας ένα τέλος στη χειραγώγηση της κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής από όπου εκπηγάζει και η διαφθορά.
Σε μια τέτοια περίπτωση και με την επικράτηση της κοινής λογικής ως εργαλείου της καθημερινότητά μας είναι εφικτό να δούμε, ακόμη και στις μέρες μας, τον «θάνατο» του κομματισμού και των ολέθριων συνεπειών του. Αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που είναι βέβαιο πως θα συμβάλλει στο να απελευθερωθούν θετικές και δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής νεολαίας οι οποίες θα προσδώσουν στην κοινωνία μας δυναμική και εξωστρέφεια αναβαθμίζοντας ασφαλώς και την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
