Πρόκειται για μια συντονισμένη εκστρατεία οπισθοδρόμησης του εκπαιδευτικού συστήματος στη δεκαετία του ’80. Ίσως, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, που σήμερα κυβερνούν τη χώρα, φαντασιακά ζουν ακόμη σε εκείνα τα χρόνια. Ζουν ακόμη με τις ψευδαισθήσεις της νεότητάς τους, μη αντιλαμβανόμενοι τα άλματα που έχει κάνει ο κόσμος. Τρέφουν φρούδες ελπίδες ότι, εφόσον το επιθυμούν, μπορούν να γυρίσουν τους δείχτες του ρολογιού προς τα πίσω, μη συναισθανόμενοι, ωστόσο, τις τραγικές συνέπειες των ενεργειών τους για τη χώρα, την εκπαίδευση, και τους νέους μας.
Είναι φανερό εντούτοις, πως στις αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας δεν προτάσσονται μόνον οι ιδεοληπτικές εμμονές, εγγενείς ενός περιθωριακού χώρου που γιγαντώθηκε εν μέσω κρίσης, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ένα, εξίσου, ισχυρό κριτήριο της “πρώτης φορά αριστερά” είναι η απροκάλυπτη ψηφοθηρία. Καθώς είναι φανερό ότι χάνει από παντού “κοψοχέρηδες” ψηφοφόρους, με τα μπιλιετάκια του ΕΝΦΙΑ, των φόρων και των περικοπών, η κυβέρνηση ψαρεύει ό,τι μπορεί ανάμεσα σε ένα ευμενές προς αυτήν ακροατήριο. Συνδικαλιστές, φοιτητοπατέρες, αιώνιοι φοιτητές είναι μια ακόμη δεξαμενή που το υπουργείο Παιδείας φροντίζει να ικανοποιήσει με κάθε κόστος, ακόμη και με την απαξίωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Γιατί όχι, άλλωστε, αφού εδώ κλείνει το μάτι στους κουκουλοφόρους –τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε από τα λεγόμενα της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ- προσδοκώντας ίσως σε μια αρμονική συμπόρευση εξουσίας και “αντεξουσιαστών”, πλατείας Συντάγματος και πλατείας Εξαρχείων...
Την ίδια ώρα, όμως, που άνοιγε παράθυρο για να εισέλθουν στα ΑΕΙ οι… ξεχασιάρηδες να εγγραφούν φοιτητές, άνοιγε και η πόρτα εξόδου για δεκάδες διακεκριμένους Έλληνες και ξένους επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό και δέχθηκαν να συμμετέχουν στα Συμβούλια Ιδρυμάτων. Ένας ελπιδοφόρος θεσμός για την αναβάθμιση και εξωστρέφεια της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης αφέθηκε εσκεμμένα να μαραζώσει και να σβήσει από τους εραστές της μιζέριας και τους εχθρούς της αριστείας.
Σε αυτό το νομοσχέδιο των δεκάδων τροπολογιών, που έπεφταν σαν το χαλάζι, χωρίς καμία συνεννόηση με τους αρμόδιους φορείς, η πλέον αναχρονιστική ρύθμιση ήταν εκείνη για την ιδιωτική εκπαίδευση. Ουσιαστικά ακυρώνει τα δυο πλεονεκτήματα της ιδιωτικής εκπαίδευσης: τη δυνατότητα επιλογής και αξιοκρατικής αντιμετώπισης του εκπαιδευτικού προσωπικού και τις δυνατότητες διαφοροποίησης στο εφαρμοζόμενο εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Εδώ η κυβέρνηση θεωρεί ότι υψώνει την “κόκκινη σημαία” της επανάστασης, για να κτυπήσει τον δήθεν ταξικό αντίπαλο, δηλαδή τις δεκάδες χιλιάδες οικογένειες της μεσαίας τάξης, που σφίγγοντας το ζωνάρι, επιλέγουν να στείλουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία, προσβλέποντας σε κάτι καλύτερο για τη μόρφωσή τους. Αυτό πια δεν είναι απλή ιδεοληψία, αλλά μικρόψυχος φανατισμός. Ο ίδιος που γεννά διχασμό και ολοκληρωτισμό.
Είναι φανερό ότι στους σχεδιασμούς του υπουργείου Παιδείας δεν υπάρχει καμία πρόθεση αναβάθμισης του δημόσιου σχολείου. Το να επικαλείται ο αρμόδιος υπουργός τη μείωση των ωρών διδασκαλίας στα σχολεία -που στοχεύει στην εξοικονόμηση εκπαιδευτικών- ως έργο αναβάθμισης, καταντά φαιδρότητα. Στην ουσία, το μόνο που επιχειρεί είναι να εξομοιώσει όλα τα σχολεία προς τα κάτω, μια ισότητα της απαξίωσης.
Είναι πράγματι πρωτόγνωρο φαινόμενο να πάσχει μια κυβέρνηση από τόσο βαριάς μορφής «καρανίκεια» αλλεργία προς κάθε αξιολόγηση. Εξ αυτής της ασθενείας προφανώς, δεν εφαρμόζει την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος και των εκπαιδευτικών από τους σχολικούς συμβούλους για την παιδαγωγική και διδακτική τους επάρκεια και από τους διευθυντές των Σχολείων για την υπηρεσιακή τους συνέπεια και την ανταπόκριση στα καθήκοντά τους. Αυτή η αξιολόγηση άλλωστε, ισχύοντας και για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, θα έλυνε τα οποιαδήποτε θέματα καταχρηστικότητας σε τυχόν απολύσεις κάποιων απ’ αυτούς που δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους.
Είναι βέβαιο ότι σύντομα θα έχουμε και νέα κτυπήματα από το υπουργείο Παιδείας. Άλλωστε, για τους κρατούντες, ο χώρος της εκπαίδευσης ενδείκνυται σε πειραματισμούς και πρωτοτυπίες. Ας είναι καλά το κεφάλι του …κασίδι. Έχουμε ήδη προϊδεασθεί με τις διαρροές για “ελεύθερη πρόσβαση” στα ΑΕΙ και σε όσους δεν έπιασαν το δυσθεώρητο 1,5 στις πανελλαδικές! Αναμένουμε…
Το μόνο, ωστόσο, ελπιδοφόρο είναι ότι το έργο της αποδόμησης θα μείνει ημιτελές, καθώς οι δράστες της θα αποσυρθούν από το πολιτικό προσκήνιο. Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια και δεν μπορείς να κοροϊδεύεις έναν λαό για πολύ καιρό.
* Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι υπεύθυνος του Τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης
