Προχωράς και καθώς απομακρύνεσαι αρχίζεις να αναρωτιέσαι, αν τελικά στάθηκες τυχερός ή όχι. Αυτό συμβαίνει έντονα μετά το οριστικό τέλος της σχολικής χρονιάς. Αναπολείς γεγονότα, στιγμές όμορφες αλλά και άσχημες και πάνω απ’ όλα ανθρώπους. «Ας είχα την ευκαιρία να ξαναέκανα μάθημα μαζί του», μια φράση που, όταν ειπωθεί από μαθητή τότε κατευθείαν καταλαβαίνεις, ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής έκανε πολύ καλά το λειτούργημά του. Έτσι κι εγώ τελειώνοντας το σχολείο, αν και νωρίς, άρχισανα αναπολώ ένα μεγάλο κεφάλαιο. Τον καθηγητή μου.
Πόσα έχω να θυμάμαι απ’ αυτόν. Απ’ το πρωί ακόμη, τη φωνή του να μπούμε γρήγορα στο προαύλιο για την καθημερινή μας προσευχή προκειμένου να πάει καλά η μέρα. Ήταν ο προστάτης μας. Δεν ήθελε να πάθουμε τίποτε κακό, ούτε να συμβεί κάτι που θα μας πλήγωνε. Κάθε φορά που με έβλεπε χαρούμενη μου έκλεινε το μάτι ψελλίζοντάς μου ‘συνέχισε’ και, όταν ήμουν στεναχωρημένη καθόταν να μου επουλώσει όλα τ’ ανοιχτά. Μια φορά που πήγα με σκισμένο παντελόνι , με έπιασε μόνη, μου έσουρε τι μου έσουρε και μετά εξαφανίστηκε. Ο καθηγητής μου ήταν αυστηρός. Γελάκια, χαρτάκια, μέσα στην τάξη δεν τα επέτρεπε και όλα τα βλέμματα έπρεπε να είναι στραμμένα στον πίνακα. Όμορφα επιβλητικός. Ούτε ένα παιδί άγραφο από ασκήσεις, χωρίς να δέχεται δικαιολογίες για την αδιαφορία κάποιων, αφού η δική του ήταν, πως η δουλειά του μαθητή είναι μόνον αυτή.
Πέρα αυτών, αγαπούσε το θέατρο. Κάθε χρόνο ετοίμαζε με πάθος τις παραστάσεις μας και πάντοτε στην πρεμιέρα τον έπιανε τρελό άγχος. Αυτό του δημιουργού. Ήταν χορευταράς.
Μόλις άκουγε μουσική με τραβούσε απ’ το χέρι και χορεύαμε καρσιλαμά κι ας μας έβλεπε όλο το προαύλιο. Ξέραμε, ότι σε λίγο όλο το προαύλιο θα χόρευε μαζί μας. Διάβαζε τα κείμενα λες και τα είχε διαβάσει και ξαναδιαβάσει στο σπίτι του και όλο χανόμασταν στην μελωδική φωνή του. Του άρεσε ο Σαχτούρης και ο Καζαντζάκης και καμιά φορά τον έπιανες να διαβάζει στα κρυφτά Σαίξπηρ. Μας μάλωνε όταν δεν προσέχαμε στο μάθημα, αλλά στο τέλος της ώρας τα ξεχνούσε όλα. Μας μιλούσε με σεβασμό και ειλικρίνεια. Ο καθηγητής μου, βέβαια, ήταν απόλυτος. Ότι πει αυτός, όπως το πει αυτός. Και όταν με θράσος του το αποκρίθηκα, μου είπε ‘έχεις απόλυτο δίκιο’. Είχε αυτογνωσία. Ήταν μάστερ στους υπολογιστές και όταν ήθελα κάτι σχετικό κατέληγα σ ‘αυτόν. Είχε δημιουργήσει ένα από τα ωραιότερα site σχολείων. Περπατούσε με αυτοπεποίθηση και καυχιόταν για την κορμοστασιά και το ωραίο του ανάστημα. Γελούσαμε και μετά γελούσε κι αυτός. Ήταν ποιητής. Μου είχε γράψει ποίημα, δίνοντάς το μου πριν τις πανελλήνιες προκειμένου να μου δώσει κουράγιο. Ήταν εκεί να του διαβάζω τα δικά μου ποιήματα και άρθρα, διορθώνοντας τυχόν λάθη, καθώς είχα την συνήθεια το ‘’ότι’’ όταν είχε την σημασία του ‘οτιδήποτε’ να μην το βάζω με κόμμα. Τρέχα γύρευε. Ήξερε κάθε ιστορικό γεγονός, είχε τον μαγικό τρόπο να μας κάνει τις πηγές του κειμένου εύκολες και ξεκάθαρες και στην κοινωνιολογία δεν τον έφτανε κανείς. Καμιά φορά τσιμπούσε το κουλούρι μας στα διαλλείματα μα, όταν του έλεγα να φέρει καμιά πίτα από το σπίτι με κοιτούσε άγρια. Είχε απίστευτο χιούμορ, δεν τον βαριόσουνα ποτέ. Είχε κατσαρά μαλλιά και τον πείραζα συνέχεια πώς η μπούκλα θα ισιώσει μ’ αυτά που ακούει από τους μαθητές του. Φορούσε χειμώνα- καλοκαίρι, φουλάρια. Ναζιάρης, ήταν παθιασμένος με την χημεία και είχαμε βάλει στοίχημα, ότι θα δω με καλό μάτι τα μαθηματικά. Με έκανε να λατρέψω τα αρχαία.
Θύμωνε κάμποσες φορές, γιατί δεν αφιέρωνα αρκετό χρόνο στα λατινικά και στην έκθεση ρουφούσα προσεκτικά τις ιδέες του. Ήταν φοβερός στη φυσική και πάντοτε με φώναζε με το υποκοριστικό του ονόματός μου. Είχε δυνατή, βαριά φωνή με αποτέλεσμα να ακούγεται στις διπλανές τάξεις και του ζητούσαμε συνέχεια να μας χορεύει να ριάλια. Ο καθηγητής μου ήταν ο βράχος μου. Πάντοτε δίπλα μου σε κάθε περίσταση. Στις χαρές μου, στους επαίνους μου, στις λύπες μου, στις απογοητεύσεις μου. Με ενθάρρυνε με τα λόγια του και δεν σταμάτησε στιγμή να πιστεύει σ’ εμένα. Μου έμαθε να έχω πίστη και υπομονή. Πίστευε στην ομορφιά των ονείρων, υπενθυμίζοντάς μας συνέχεια, πως τα μεγάλα όνειρα είναι ο παράδεισος μας, ειδικά όταν πραγματοποιούνται. Μας αγαπούσε όλους σαν παιδιά του.
Πάνω απ’ όλα όμως, ήταν άνθρωπος. Ψιλός, κοντός, ξανθομάλλης, μαυρομάλλης και γκριζομάλλης, με αυστηρό ντύσιμο ή εντελώς απλό και πάντα χαμογελαστός. Ο καθηγητής μου, για να καταλάβετε, ήταν πολλοί άνθρωποι μαζί.
Αφιερωμένο σε όλους μου τους καθηγητές με σεβασμό και εκτίμηση!
Πρεβέντη Εβελίνα
Απόφοιτη του 8ου Λυκείου Λάρισας.
