Είναι ο άνθρωπος που στο πρόσωπο του ενσαρκώνεται η ενότητα και η αγάπη του λαού. Αποστολή του, η σύνθεση του λαού σε ένα σώμα. Η μετάγγιση προς αυτόν, της φλογερής έξαρσης των ιδανικών της πατρίδας μας. Η δίκαιη εναρμόνιση των συμφερόντων του λαού, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να γεννήσει μέσα τους την αξιοπρέπεια και το αίσθημα της δικαιοσύνης μεταξύ τους. Από τη σκοπιά αυτή είναι λεπτή και εύθραυστη πάντοτε η αποστολή του, αφού κάθε λανθασμένη κίνηση του μπορεί να οδηγηθεί σε άσχημες καταστάσεις που μπορούν ακόμα να διχάσουν τον λαό. Γι΄ αυτό και οι πρωτοβουλίες, οι κινήσεις του, οι πράξεις του, οι ενέργειες του, οι λόγοι του κ.τ.λ. πρέπει να είναι πολύ μελετημένες και προσεγμένες για να κρατούνται οι επιβαλλόμενες ισορροπίες και να μη διαταράσσεται η γαλήνη, η ηρεμία και η ψυχική ενότητα του λαού.
Οι ποικίλες ιδεολογικές διαφορές της εκρηκτικής εποχής μας, προκαλούν νέφωση και σύγχυση γύρω από το πρόσωπό του, έστω και αν οι φορείς τούτων υποστηρίζουν πως τον αναγορεύουν σε πρώτη αξία και τον υπηρετούν με αφοσίωση, αγάπη και θαυμασμό. Οι τοποθετήσεις αυτές μπορεί να ακούγονται και να ηχούν ευχάριστα στα αυτιά μας. Δεν είναι λίγες όμως οι φορές που εξελίσσονται σε σκληρή και επίμονη αντιπαλότητα και μεταλλάσσουν την μέχρι τώρα συνεργασία του προέδρου και των ανθρώπων αυτών. Μπορεί ο τελευταίος μετά την εκλογή του να διέγραψε εντελώς από τον κατάλογο των προσωπικών του προτιμήσεων την κομματική του ταυτότητα ( έτσι έπρεπε να πράξει) και την άφησε έξω από τα σκαλιά του προεδρικού μεγάρου, ρεύματα θολής σκέψης ή χαοτικής σκοπιμότητας εντεταγμένα σε προγραμματισμούς εξουσίας, πάντοτε θα τον εγγίζουν και θα ζητούν την βοήθεια του. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ο πρόεδρος δεν μπορεί παρά να κρατά πάντοτε ίσες αποστάσεις με σκοπό και γνώμονα την ενότητα του λαού.
Ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας υπήρξε διαπρεπής ακαδημαϊκός δάσκαλος Η επιστημονική κοινότητα των κατέταξε στη χορεία των μεγάλων δασκάλων, για την επιστημονική του γνώση, το ήθος και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Ο φοιτητικός κόσμος τον θρόνιασε μέσα στην ψυχή του και η δικαιοσύνη εξήρε τη συμβουλή του στη δίκαιη απονομή της.
Ως πολιτικός βαρύνεται με το μεγαλύτερο σκάνδαλο φαυλότητας του αιώνα. Πρόκειται για το διορισμό (μονιμοποίηση) στο δημόσιο 350.000 χιλιάδων ανθρώπων και πλέον, χωρίς καμία αξιολόγηση των προσόντων και των ικανοτήτων τους τη στιγμή πού ήταν γνωστό, ότι οι περισσότεροι εξ αυτών στερούνταν παντελώς προσόντων ή και αν είχαν, αυτά ήταν ανύπαρκτα. Το μόνο τους προσόν ήταν, ότι στο παρελθόν υπήρξαν αφισοκολλητές και κλακαδόροι χειροκροτητές των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας, γλείφτες και οσφυοκάμπτες, κομματικά τσιράκια Όλοι αυτοί γαντζώθηκαν πίσω από το κρατικό άρμα και με το πλεονέκτημα πλέον της μονιμότητας, χωρίς κανένα φόβο και καμία ανησυχία βυζαίνουν τώρα όπως και τόσοι άλλοι, τον αναιμικό πλέον μαστό ταυ κράτους.
Αυτή η μικροπολιτική, καίτοι ήταν απόφαση κυβερνητική, χρεώθηκε στον εμπνευστή και συντάκτη «του αμαρτωλού» διατάγματος του τότε αρμοδίου υπουργού, που δεν ήταν άλλος από τον κ. Παυλόπουλο, χωρίς μέχρι σήμερα να βρει τη δικαίωση και τη συγχώρηση από τον ελληνικό λαό, έστω και αν ορισμένοι θεωρούν την πράξη του αυτή θεάρεστη, αφού έδωσε γεύση και νόημα στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων του κράτους.
Ιδιότυπες συμπεριφορές του προέδρου και του περιβάλλοντος του και απροσδόκητα «δρώμενα»» αιφνιδιάζουν τον λαό. Άστοχες ή άκριτες επιλογές του μας οδηγούν στην άποψη πως λησμόνησε την προεδρική δεοντολογία ή μετακινήθηκε απ΄ αυτή και πως περιφρονεί συστηματικά το λαό.
Παρόλα αυτά εγώ δεν θα επιτρέψω στο λογισμό μου, ούτε στην γραφίδα μου τη δυνατότητα να καταλογιστούν σε βάρος του γεγονότα που δεν έχουν σχέσεις με την πραγματικότητα, αλλά είναι γεννήματα της φαντασίας και διαστρεβλώσεως της αλήθειας. Στη συνείδηση μου μετράει αξιολογικά και σεβαστικά το προεδρικό του λειτούργημα. Η αδιαπραγμάτευτη ευθύνη του για τη διαφύλαξη της ενότητας του Ελληνικού λαού και του έθνους. Και δεν αφήνω καν ανοιχτή τη διάβαση ούτε και στο ενδεχόμενο ο πρόεδρος να λησμονήσει την καθαρότητα, την εντιμότητα, το ήθος του, για να προωθήσει τη δική του προβολή και τις φιλοδοξίες του, σε βάρος του λαού που εκλήθη να υπηρετήσει.
Τον τελευταίο χρόνο, όλοι μας είμαστε μάρτυρες των πολλών εξόδων του στην επαρχία, σε διάφορες πόλεις της χώρας με την ευκαιρία κάποιας εθνικής τοπικής απελευθερωτικής γιορτής ή θρησκευτικής πανήγυρης ή ακόμη ενός σπουδαίου τοπικού γεγονότος. Μέχρις εδώ, όλα καλά. Βλέπετε οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι και οι άλλοι εξουσιαστικοί παράγοντες κάτι τέτοια τα επιζητούν και τα επιδιώκουν. Τους φέρνουν στην επικαιρότητα και στη δημοσιότητα, έστω και για λίγο, πανελλαδικά. Και το πρώτο που κάνουν είναι η ανακήρυξη του κ. προέδρου, σε επίτιμο δημότη της πόλης που πανηγυρίζει. Φυσικά με τη δική του έγκριση και συνεννόηση. Εδώ γεννώνται πολλά ερωτηματικά. Ποία η προσφορά και η εν γένει συμβολή του προέδρου για την ανύψωση του κύρους της πόλης και της προβολής της στον έξω κόσμο, ώστε να δικαιολογείται η ανακήρυξη του σε επίτιμο δημότη; Πότε μπόρεσε μέσα σ' αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που είναι πρόεδρος να συμβάλει στην αναβάθμιση του κύρους της πόλης και του λαού της, ώστε η τελευταία να του αποδώσει την ύψιστη επιβράβευση της;
Δεν γνωρίζει ο κ. Πρόεδρος ότι μια τέτοια κίνηση του δημιουργεί πλείστα όσα προβλήματα: Αγήματα στρατού, αεροπορίας, ναυτικού, (ανάλογα με ης περιστάσεις) μπάντες, φιλαρμονικές, αστυνομία, εκκλησία, γεύματα και πολύς άλλος κόσμος που ασχολείται με την υποδοχή του, αναπόφευκτα όλα αυτά δημιουργούν οικονομικά έξοδα και ταλαιπωρίες μεγάλες; Με τη φόρα που πήρε ο κ. Πρόεδρος, στο τέλος της θητείας του, αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό, τότε δεν πρόκειται να υπάρξει πόλη που να μη τον ανακηρύξει επίτιμο δημότη του. Αυτή είναι η δουλειά του; Μήπως χρειάζεται λίγη περισσότερη προσοχή; Ο λαός σήμερα πεινά, υποφέρει, βασανίζεται, ταλαιπωρείται. Δεν έχει χρήματα να ανταποκριθεί στις παντοειδείς υποχρεώσεις του. Δεν έχει δουλειά και αυτές οι πομπές, τελετές και φιέστες τον ενοχλούν και πολλές φορές τον πικραίνουν. Καιρός είναι να το αντιληφθούν ορισμένοι και κυρίως η προεδρία της δημοκρατίας.
Θαρρεύοντας στην ανοικτή δημοσιοποίηση της άποψης μου αυτής, δεν προσμετρώ ελαφρά τη καρδία, τις επιφυλάξεις και τις σαφείς αντιρρήσεις που ενδεχομένως θα υπάρξουν, εναντίον μου. Τις σέβομαι. Τις μελετώ. Αλλά δεν προσχωρώ σ' αυτές. Στη συνείδηση μου και μέσα στα απύθμενα βάθη της καρδιάς μου διατηρείται ακέραιη η σεβαστική αγάπη μου προς τον θεσμό της προεδρικής δημοκρατίας και του σημερινού προέδρου της. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να αναφωνήσω. Κύριε Πρόεδρε, Φρένο. Για το δικό σας καλό. Για το καλό της Πατρίδας.
Αθανάσιος Φώτος
επί τιμή δικηγόρος
