Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Δεν είναι πολιτική, είναι ψυχολογία.
Το είχαμε επισημάνει από τούτη δω τη θέση δυο μέρες πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και το αποτέλεσμα της κάλπης, ως αναμενόταν το επιβεβαίωσε.
Η ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό που σχεδόν άγγιξε την αυτοδυναμία, κατέγραψε ακριβώς αυτό. Ότι οι πολίτες αυτού του τόπου σε ένα μεγάλο ποσοστό, «εκδικήθηκαν» διά της ψήφου τους, για τη λιτότητα της τελευταίας 5ετίας και για τα βάσανα (γιατί περί βασάνων πρόκειται) στα οποία υποβλήθηκαν τα χρόνια αυτά, «τιμωρώντας» τους εγχώριους εκφραστές της λιτότητας και διά αυτών και τους δανειστές, στους οποίους έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα διά της κάλπης ότι «δεν πάει άλλο».
Δεν επέλεξαν πολιτικές, επέλεξαν να εκτονωθούν και να ξεσπάσουν τον συσσωρευμένο θυμό τους στην κάλπη «ρισκάροντας» ένα αβέβαιο «αύριο» που είχε ως βάση μία «ελπίδα» αναγκαία μεν, συγκεχυμένη δε ως προς τα εχέγγυα που μπορεί να παράσχει για το μέλλον.
Όπως σχολίασε και κάποιος, αρκούντως εύστοχα, οι Έλληνες αυτή τη φορά ψήφισαν ελπίζοντας ότι η νέα Κυβέρνηση δεν θα εφαρμόσει πολλά από αυτά που είπε και γνωρίζοντας επίσης ότι δεν θα υλοποιήσει πολλά από αυτά που υποσχέθηκε. Άλλωστε το βασικό επιχείρημα πολλών, ήταν «να φύγουν αυτοί», χωρίς να κάθονται να πολυσκεφθούν για τους επόμενους.
Στην πραγματικότητα, οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου λειτούργησαν ως «βαλβίδα εκτόνωσης» σε ένα καζάνι που βράζει επί χρόνια τώρα και με την έννοια αυτή θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για μία «υγιή αντίδραση» προκειμένου να αποφευχθούν τα πιθανώς χειρότερα ή και να επισπευσθούν. Αυτό πια θα το δείξουν οι εξελίξεις.
Η επόμενη μέρα των εκλογών βρήκε την Ελλάδα σε αχαρτογράφητα νερά.
«Για πρώτη φορά αριστερά» όπως έλεγε και το σχετικό σύνθημα της νέας Κυβέρνησης και με την «ελπίδα» να επικρέμαται περισσότερο ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια όλων παρά ως λύτρωση. Και αυτό αφορά και στους κυβερνώντες οι οποίοι τώρα καλούνται να υλοποιήσουν τα υπεσχημένα, έχοντας ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών πολύ ψηλά για πολλούς πολίτες, αλλά και των πολιτών, οι οποίοι τηρούν στάση αναμονής περιμένοντας να δουν πού θα οδηγήσει η επιλογή τους.
Και όλα αυτά βεβαίως υπό το άγρυπνο μάτι της διεθνούς κοινότητα και κυρίως των δανειστών οι οποίοι εξακολουθούν να «βομβαρδίζουν» με μηνύματα πάσης φύσεως τη νέα Κυβέρνηση προκειμένου να υπενθυμίζουν πού βρίσκονται οι δικές τους κόκκινες γραμμές. Πρόθυμοι βεβαίως πάντα να συνεργαστούν αλλά απρόθυμοι και ξεκάθαροι ως προς τα «όρια» αυτής της συνεργασίας.
Στο μεταξύ στην Ελλάδα έχουμε μία νέα Κυβέρνηση.
Η οποία από το ξεκίνημά της, μπορεί να χαρακτηριστεί «ιδιόμορφη», καθώς η πρώτη επιλογή του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα ήταν να στραφεί προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες και να ζητήσει τη στήριξή τους (την οποία και έλαβε αυτοστιγμή) παρακάμπτοντας όλα τα υπόλοιπα κόμματα συμπεριλαμβανομένου και του «Ποταμιού» το οποίο ναι μεν δεν βγήκε τρίτο αλλά... Αλλά, όπως είπε και ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι το τρίτο δημοκρατικό κόμμα.
Παρότι το «φλερτ» μεταξύ των δύο έχει καιρό που βρίσκεται σε εξέλιξη... Παρότι ο Π. Καμμένος και προεκλογικά προεξοφλούσε μία τέτοια συνεργασία κάνοντας σχετικές αναφορές στις ομιλίες του και βάζοντας ακόμη και στο διαφημιστικό σποτ του κόμματος με το τρενάκι τον πιτσιρικά να τον λένε «Αλέξη», παρ' όλα αυτά... Παρ όλα αυτά η συνεργασία αυτή ξένισε και στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό. Διότι αν το καλοσκεφθεί κανείς είναι ακόμη πιο «αφύσικη» από εκείνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ναι μεν παραδοσιακοί «αντίπαλοι» οι δυο μεταπολιτευτικά, αλλά, εν πάση περιπτώσει, συντηρητικά κόμματα στην κεντροδεξιά και στην κεντροαριστερά, κάπου έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και συναντήθηκαν στο... κέντρο. Στην παρούσα περίπτωση όμως έχουμε ένα αριστερογενές κόμμα, ριζοσπαστικό, που επιθυμεί να αλώσει και το κέντρο-όχι περιστασιακά όπως συνέβη στις παρούσες εκλογές λόγω «θυμού» αλλά πιο μόνιμα-και ένα καθαρά δεξιό κόμμα να «έσονται εις σάρκαν μία». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα ακόμη από τα παράδοξα των παράλογων καιρών που ζούμε. Ή θα μπορούσε να εξηγήσει τη συγκεκριμένη επιλογή Τσίπρα, πηγαίνοντας λίγο πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Με την ίδια λογική που ο Α. Τσίπρας θέλει να εξισορροπήσει το «όλο αριστερά» προτείνοντας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενδεχομένως τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, με την ίδια αυτή λογική επέλεξε ένα δεξιό κόμμα για κυβερνητικό εταίρο. Προκειμένου να δίνει την εντύπωση στο άλλο μισό της χώρας ότι η Κυβέρνηση είναι «όλων των Ελλήνων». Αλλά αν θέλουμε να το πάμε και ένα βήμα παραπάνω προκείμενου να έχει και δεξιό άλλοθι, σε ζητήματα όπως τα εθνικά και η λαθρομετανάστευση, στα οποία για τους ΑΝΕΛ αποτελούν «κόκκινες γραμμές» και να βγαίνει και ο ίδιος από τη δύσκολη θέση να εφαρμόσει κάποιες δύσκολες αποφάσεις.
Ο χρόνος θα δείξει περί τίνος πρόκειται και πόσο εφικτή είναι αυτή η συνεργασία στην πράξη.
Ο χρόνος θα δείξει και κάτι άλλο.
Θα δείξει αν και κατά πόσον έχουν δίκιο οι Κινέζοι ή όχι οι οποίοι λένε ότι «ο θυμός είναι μία σύντομη τρέλα».
