Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
…«Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
Εγώ κρατάω την καρέκλα και πορεύομαι
Παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
Σας αγαπάω
Μα προτιμώ να πολιτεύομαι»
Με αυτή τη μικρή παραλλαγή το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μπορεί θαυμάσια να αποτελεί το «άσμα κατατεθέν» των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας μετά και την… πανηγυρική υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου- ταφόπλακα για άπασες τις κοινωνικές τάξεις, που ενέκριναν την Κυριακή που μας πέρασε. Και φυσικά είναι αφιερωμένο, σε όλους τους Ελληνες πολίτες και «σπέσιαλ» σε εκείνους που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβερνητικό σχήμα, που έχει βαλθεί να αλλάξει σχήμα στην χώρα, ισοπεδώνοντας τα πάντα. Ως άλλος «οδοστρωτήρας»… ελπίδας και ανάπτυξης, επίσης για να μην ξεχνιόμαστε.
Όχι ότι περιμέναμε και κάτι διαφορετικό.
Το πράγμα φαινόταν από την αρχή και μιλούσε από μόνο του. Μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα λοιπά ΜΜΕ και τις ανεκδιήγητες δηλώσεις διάφορων κυβερνητικών βουλευτών, οι οποίοι προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να ντύσουν με έναν «μανδύα» λογικής όλη αυτή τη λαίλαπα που κατέπεσε στο κεφάλι μας με τη δύναμη «πέλεκυ». Εδώ που τα λέμε, αν θα θέλαμε να οπτικοποιήσουμε αυτό που μας βρήκε, μία ωραία λαιμητόμος με το κεφάλι του ταλαίπωρου πολίτη από κάτω είναι ό,τι πρέπει.
Τι μας είπε εκείνη η κυριούλα- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι είναι απίθανο να βρεις κάποιον να καπνίζει μαζί και να πίνει καφέ και να του αρέσει και η μπύρα, οπότε… σιγά την επιβάρυνση! Μα πού ζει η μανδάμ, τέλος πάντων; ‘Η ο άλλος ο τυπάκος των ΑΝΕΛ που εμφανίστηκε σε ποικιλία τηλεοπτικών παραθύρων και μας αράδιαζε τον πακτωλό των εκατομμυρίων, μην πούμε και δισεκατομμυρίων, που αναμένεται να ενσκήψουν το επόμενο διάστημα στη χώρα. Θα ‘χε… στο φράγκο δηλαδή, κατά τα λεγόμενά του. Θα ‘χουμε τόσα που δεν θα ξέρουμε τι να τα κάνουμε και θα αρχίσουμε να δανείζουμε κιόλας.
Δεν λέμε υπήρξαν και δράματα. Ανάμεσα σε Μάρθα Βούρτση και Βασιλάκη Καΐλα.
«Αχ εγώ που δεν θέλω, που δεν μου πάει το χέρι, που με πονάει η ψυχή μου αλλά… ψηφίζω»! Ναι βεβαίως, αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, ασπρόμαυρο, ωραίο, μελό, σαν παλιό καλό ελληνικό σινεμά. Το ‘χουμε ξαναδεί από τους προηγούμενους που ψήφιζαν μέτρα και μνημόνια, με τούτους εδώ που είναι σήμερα κυβέρνηση να τους λοιδορούν και να τους παίρνουν στο ψιλό όταν εκείνοι κλαίγονταν γι’ αυτά που ψήφιζαν. Γι’ αυτό «μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μην λες» γιατί ήρθε η ώρα τους, όχι μόνον να κάνουν τα ίδια και πολύ χειρότερα από τους προηγούμενους αλλά και να το… τερματίσουν, ψηφίζοντας μυξοκλαίγοντας ό,τι χειρότερο έχει ποτέ περάσει από την ελληνική Βουλή από τότε που μπήκαμε στον λαβύρινθο των μνημονίων από τον οποίο δεν θα βγούμε πότε. Απλά τώρα ξέρουμε, βρε παιδί μου, έχουμε έναν… ορίζοντα συγκεκριμένο. Ξέρουμε ότι για 99 χρόνια θα είμαστε στο ντορό. Εκεί θα γυρίζουμε σαν τα βόδια γύρω από το μαγκανοπήγαδο χρεών και υποχρεώσεων, μέχρι τελικής πτώσεως.
Και οι βουλευτές εφαρμόζοντας το «βαράτε με και ας κλαίω» θα ψηφίζουν.
Μην κοιτάτε τώρα που βρέθηκε αυτή η Κατριβάνου και είχε μία «ποικιλία» το πρόγραμμα.
Προς τιμήν της δεν ψήφισε και προς τιμήν επίσης παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα. Αλλά, στο τέλος της δήλωσής της τι μας είπε; «ΣΥΡΙΖΑ και ξερό ψωμί». Διότι, ποιος άλλος θα βρεθεί να τα κάνει καλύτερα; Αστείο πράγμα!
Στην πραγματικότητα, έτσι για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, οι εκάστοτε βουλευτές κυβερνητικών κομμάτων, δυο πράγματα έχουν στο μυαλό τους όταν ψηφίζουν: πρώτον να μην πέσει η Κυβέρνηση την οποία στηρίζουν και δεύτερον να μην πέσει η Κυβέρνηση την οποία στηρίζουν, γιατί άμα πέσει θα πέσουν μαζί και αυτοί και φυσικά θα χάσουν όλα τα προνόμια οικονομικά και άλλα τα οποία απορρέουν από το βουλευτιλίκι και δη του κυβερνητικού βουλευτή.
Κι έτσι πέρασε και ο «κόφτης» και το «κόψιμο» και ό,τι άλλο κοφτερό περιλαμβάνει το έκτρωμα της Κυριακής.
Άσχετο αν στην πράξη όλα αυτά θα μπορέσουν τελικά να εφαρμοστούν, σε ποιο βαθμό και ποιοι και μέχρι πότε θα τα αντέξουν.
Αμ, το άλλο, το καταπληκτικό; Αυτό ας πούμε που λειτούργησε η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας. Ανακοινώνουν ότι θα κόψουν το ΕΚΑΣ και ταυτόχρονα ότι θα το ζητήσουν και αναδρομικά από πολλούς στους οποίους κατεβλήθη από τις αρχές του έτους. Έρχεται το νομοσχέδιο στη Βουλή, αφού έχει γίνει ο κακός χαμός, και μέσα στη… μεγαλοψυχία του ο πρωθυπουργός ανακοινώνει ότι «όχι» τελικά δεν θα ζητηθεί αναδρομικά το ΕΚΑΣ από αυτούς που τους κατεβλήθη. Οπότε τι κάνει ο άλλος ο ανθρωπάκος; Ανακουφίζεται! Σου λέει, θα μου κόψει το ΕΚΑΣ αλλά τουλάχιστον δεν μου ζητάει να του το επιστρέψω αναδρομικά. Οπότε …οπότε πάλι ευχαριστημένος είναι!
Σε ποιο σημείο δε έχει φθάσει ο εθισμός στον παραλογισμό;
Να ψηφίζονται το ασφαλιστικό, το φορολογικό και το πολυνομοσχέδιο-λαιμητόμος και η κυβέρνηση να είναι ικανοποιημένη από το… επίτευγμα! Αν θέλετε τη γνώμη μου δε, και η αξιωματική αντιπολίτευση τουλάχιστον-είναι ικανοποιημένη, απλώς δεν το λέει. Και γιατί είναι ικανοποιημένη; Γιατί πέρασαν ένα σωρό σκληρά μέτρα, τα οποία η ίδια δεν ψήφισε και θα τα βρει έτοιμα όταν «πιάσει» εξουσία, χωρίς η ίδια να έχει υποστεί το πολιτικό κόστος.
Και όλα αυτά γιατί;
Για να κλείσει η αξιολόγηση και να πέσουν επιτέλους κάποια λεφτά που εδώ και ένα χρόνο τα περιμένουν, χώρια η συζήτηση για το χρέος.
Η οποία βέβαια δεν φαίνεται να πηγαίνει και πουθενά ή τουλάχιστον όχι προς τη «χειροπιαστή» κατεύθυνση που θα επιθυμούσε η Κυβέρνηση προκειμένου να «παίξει» το χαρτί της απομείωσης του χρέους στο εσωτερικό της χώρας.
«Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία»
Διότι για να το αναστρέψουμε «το χρήμα πολλοί εμίσησαν την εξουσία κανείς» από όλους αυτούς που κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν.
