* Από τον Πέτρο Ιωάννου
Οι απελπισμένοι μόνο, τρέμουν, σκύβουν, συμφωνούν.
Όχι πες! Εμείς δεν είμαστε απελπισμένοι.
Εμάς τα μάτια μας πηδούν πάνω απ’ τις κορυφογραμμές.
Εμάς η φωνή μας ξεπερνά, πες, τα σύννεφα.
Εμείς είμαστε περήφανοι... Δε λιβανίζουμε. Δεν προσκυνάμε.
Μενέλαος Λουντέμης
Δεν ξέρω πόσο δόκιμος και κοντά στην ουσία των πραγμάτων είναι το μότο, αγαπητές κι αγαπητοί φίλοι της “Ε”, σημασία έχει αυτή καθαυτή η επικοινωνία μας, σε καιρούς άχαρους, άνυδρους, στεγνούς από φρεσκάδα, λογική, συναίσθημα κι ευθύνη!
Οι μέρες και οι μήνες κυλούν (έχουμε να τα πούμε απ' το Πάσχα) κι αξίζει, ένα οδοιπορικό απ' τα μετά την Σταύρωση-Ανάσταση ως τα τωρινά...
Πέρασε η Κυριακή του δύσπιστου Θωμά, που μάλλον τον αδικούμε. Ήταν από τους ένθερμους και αφοσιωμένους μαθητές, πρόθυμος και υπηρέτης πιστός. Αγάπησε πολύ τον Κύριο, κι όταν οι Ιουδαίοι ήθελαν να τον θανατώσουν, ο Θωμάς έλεγε στους άλλους μαθητές "Ας πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί Του. Είναι καλύτερα να σταυρωθούμε μαζί Του, παρά να ζούμε χωρίς Αυτόν". Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (14, 4-5) παρατηρούμε στη ρήση του Κυρίου, πως οι μαθητές δε γνωρίζουν που πηγαίνει και ποια είναι η οδός που οδηγεί σε αυτό το δρόμο. Ο Θωμάς τότε θέτει ευθέως το ερώτημα "Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις• καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι;". Κατα τ'άλλα δικό του ''DΝΑ'' είμαστε, δηλ. του ύψους και του βάθους.
Ακολουθεί η Κυριακή των μυροφόρων γυναικών συν των σπουδαίων ανδρών, αγ.Ιωσήφ Αριμαθαίας (βουλευτή) και Νικοδήμου (μέλους του Σαχεντρίν, παραφθορά της ελλ.λέξης συνέδριο).Λέω σπουδαίους γιατί και οι δυό τους, μαζί και ο μετριοπαθής Γαμαλιήλ (μετέπειτα δάσκαλος του Σαούλ - Παύλου) ήταν οι μοναδικοί που υπεράσπισαν το Χριστό στις δίκες-παρωδία και οι μοναδικοί, που με άδεια του ηγεμόνα φρόντισαν τον ενταφιασμό Του.
Σ' ένα γενικό κλίμα φόβου (το ζούμε και σήμερα), τρομοκρατίας, προδοσίας (Ιούδα), τριπλής άρνησης (Πέτρου) και λαϊκών αλλαλαγμών (στραυρωθείτω), αυτοί οι δύο κρυφοί ως τότε μαθητές του Χριστού και λιγοστές μαθήτριες, χωρίς να ξέρουν τίποτα από όσα ήξεραν οι 12, όρθωσαν τ'ανάστημά τους.
Φαίνεται ο Ευσχήμων Ιωσήφ και ο Νικόδημος κι εκείνες, όπως και οι τριακόσιοι του Λεωνίδα -παρά την προδοσία- ήξεραν τι ήθελαν. Οφείλω, εδώ να τους αντιπαραβάλλω με την ασχήμια του σήμερα και του τάχα ελλ. κοινοβουλίου (αν μπορεί να γραφεί με :οι).
Ο Χριστός αν και βασανίζεται πριν και πάνω στο Γολγοθά δε λησμονεί να προσεύχεται και για τους σταυρωτές του: Ελωί, Ελωί λαμά σαβαχθανί-Θεέ μου - Θεέ μου ίνα τι εγκατέλειπές με (ψαλμ.Δαυίδ) και κάτω απ' τον σταυρό ήταν μόνο η μάνα Του, ο ευαγγ. Ιωάννης και οι μαθήτριες.
Μετά τον ενταφιασμό έρχονται, την τρίτη ημέρα, πάλι εκείνες να τον αλείψουν με μύρο. Στο δρόμο αισθανόμενες τις μικρές σωματικές τους δυνάμεις αναλογίζονται, ''τις αποκυλήσει ημίν τον λίθον'', για να βρουν εν τέλει την ασήκωτη ταφόπετρα γκρεμισμένη και ν' ακούσουν πρώτες, τον πρώτο χαιρετισμό από τον Ίδιο τον αναστημένο Δάσκαλό τους.
Το ''χαίρεται'' του Αγαπημένου τους ήταν και το πραγματικό ραντεβού με την ιστορία. Πόσο αίμα χύθηκε, πόσες αυτοκρατορίες και φεουδάρχες ηττήθηκαν και γκρεμίστηκαν, όπως ηττήθηκε και η ηγεσία και το ιερατείο της Ιουδαίας. Νικήτρια και πάλι ήταν η αγάπη, “η σιωπηλή παρουσία και υπεροχή της γυναίκας” θα πει ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν.
Τέλος ανήμερα της 4ης Κυριακής του Παραλύτου για μας και του καλού Ποιμένα για τους καθολικούς, είν' ό,τι πρέπει: να θυμηθούμε τις χρόνιες αρρώστιες της βάσης κ της ηγεσίας .στα 1750 π.Χ. ο ξακουστός βασιλιάς της Βαβυλώνας, Χαμμουραμπί, έλεγε συχνά: «Είμαι ο βοσκός που σώζει και του οποίου το σκήπτρο είναι δίκαιο».
Οι βασιλιάδες του Ισραήλ και οι ηγέτες εν γένει, αναζητούν το δικό τους συμφέρον κι όχι το συμφέρον του λαού τους. Αντί ν'αγρυπνούν πάνω στο κοπάδι, ασχολήθηκαν μ' εαυτούς, με πλούτη και μεγαλεία. Αντί να κάνουν να βασιλεύσει η δικαιοσύνη μέσα στη χώρα, άφησαν να εγκατασταθεί η αδικία προς όφελος μερικών και προς δυστυχία των άλλων. Τα λόγια των προφητών ήταν πολύ σκληρά: «Ακούστε τι λέει ο Κύριος ο Θεός: Αλίμονο σ’ εσάς ποιμένες των Ισραηλιτών, που τρέφετε τον εαυτό σας! Δε θα έπρεπε οι ποιμένες να τρέφουν τα ποίμνια;» (Ιεζ.34,2).
Αυτή την ξιπασιά ζούμε και τώρα! Ευθύνες βέβαια φέρουν και οι πολίτες. Νικημένοι από την αδράνεια ροκανίζουν τ' αύριο τους. Σήμερα το φόβο, τη βαρβαρότητα, την αρπαχτή και την αρπαγή τη φέρνουν ξανά (ξένοι και ντόπιοι) στη ζάμπλουτη πατρίδα μας. “Η Ελλάδα είναι προς πώληση” γράφει στη Figaro, ο Ludovic Subran (οικονομολόγος). Αέριο, ρεύμα, ύδρευση, τρένα, λιμάνια, τουριστικά, ολυμπιακά ακίνητα και τέλος σπίτια και χωράφια είναι για πάρτη τους, όπως και το 94% των δανεικών. Άξια μνείας είναι και η φράση του Δ.Κωσταντακόπουλου: Η Ελλάδα επελέγη προς καταστροφή!
Η “επιδέξια ανικανότητα” καλά κρατεί έλεγε στον «Ιανό» προχθές ο καθ. Χαρίδημος Τσούκας, μην μπορώντας να δώσει απάντηση γιατί ακόμα οι ράγες στην Ειδομένη είναι κλειστές. Χάριν των εγκλωβισμένων και όχι των εξαγωγέων. Ε τι είναι 6 εκ. ζημιά; Κατά τ' άλλα δώσαν τα πάντα (γη και ύδωρ) για νάρθουν με κρυφή πτήση 5 δις προς τ'αδειανά ταμεία (ήδη το 1,7 πήγε στους πρόσφυγες).
Κάποτε στα σπίτια μας και τα σχολειά, αγαπήσαμε την πατρίδα μας κι έρχεται ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ John Karry και υπενθυμίζει σ' αμερικανούς φοιτητές να συνηθίσουν στην ιδέα να ζουν και χωρίς σύνορα. Στις ΗΠΑ και ο Ν.Παππάς, πρόσφατα είδε και την υφυπουργό Βικτ. Νούλαντ και μίλησαν για σταθερότητα...(αυτή αιματοκύλησε την Ουκρανία) ενώ στη χώρα μας είναι και ο νατοϊκός Κάρο (με συμμετοχή στα της Ουκρανίας).
Κοντός ψαλμός αλληλούια, ξένοι και ντόπιοι δεν εργάζονται για την ειρήνη, αλλά για την αποσταθεροποίησή μας. (φαίνεται οι ΜΚΟ, δεν κουβαλούν μόνο κασέρια αλλά κι όπλα-κατά μια πηγή). Εξήγγειλαν ήδη ένα ανασχηματισμό ευρύ ,στην ουσία πρόκειται για πτώση του Τσίπρα (έφη ανώτ. στέλεχος του ΔΝΤ) στις 20/6 και σύνθεση βραχύβιας οικουμενικής, με βέβαιο το 2ο (ψευδο)νόμισμα. Ηδη ο πρόεδρος Παυλόπουλος σε Καλαμάτα και στα Καραισκάκεια, ήταν λαλίστατος....ως προς την χρησιμότητα του Ευρώ.
Επαναλαμβάνω ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να εγκαταλείψει την αυτολύπηση και το αυτομαστίγωμα και να είναι διατεθειμένος να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια (όπως και οι Μυροφόρες) τις όποιες δυσκολίες, κάθε τέλμα κι άρνηση. Ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι που θα τον υποκινήσει, αυτό το σποράκι που θα φυτρώσει και θα θεριέψει μέσα ως ζωή.
Ο αγ.Ιωσήφ ο Αριμαθαίας την κατάλληλη στιγμή έδειξε πώς δεν του ενδιέφεραν τα οφίτσια και δεν κρύφτηκε πίσω απ' αυτά και γι' αυτά,όπως κάνουν πλείστα όσα ''ιερατεία'' σήμερα. Προσπαθώ να πιστέψω θα πει ο πρ.πρύτανης Γ.Κοντογιώργης ότι όπως στην αρχαία Αθήνα η κοινωνία αποζήτησε δικαιοσύνη (Δράκων) Δημοκρατία και ισχύ (Κλεισθένης- Περικλής) μόνιμη απαλλαγή απ τους Πέρσες τους δυτικούς και τους Τούρκους (Φίλιππος-Αλέξανδρος-Πύρρος-Κολοκοτρώνης-Καποδίστριας),έτσι και τώρα θα κάνει το καθήκον της. Δεν πάει άλλο, καλό βόλι παίδες όταν χρειασθεί, στις νέες πειραγμένες έως αδιάφορες ''εκλογές''. Λογικά, νύχτα φέραν τον ''κόφτη'', νύχτα πρέπει και να φύγουν!
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υπ.βουλευτής με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο
petran61@hotmail.com
