ΕΚΕΙΝΟ τού γκολ του Ρίζου Λέλλη, θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο στη μνήμη μου. Ήταν το γκολ που σημάδεψε τη σχέση μου με την ΑΕΛ, ήταν το γκολ που έκανε ήρωα τον Ρίζο στα μάτια μου, ήταν το γκολ που με ρίζωσε στο Αλκαζάρ... Θυμάμαι εκείνη την Κυριακή με όλες τις λεπτομέρειες. Ήταν 14 Μαΐου του 1972 κι εγώ, πιτσιρικάς, καθόμουν για πρώτη φορά στις κερκίδες του Αλκαζάρ. Το γήπεδο σειόταν από τους ύμνους της ΑΕΛ, τα συνθήματα των «Ιερολοχιτών» διέσχιζαν τον αέρα και οι ποδοσφαιριστές στα μάτια μου φάνταζαν μικροί θεοί... Και πριν συμπληρωθεί το πρώτο πεντάλεπτο του αγώνα, ο Ρίζος Λέλλης κέρδισε την μπάλα στο κέντρο της άμυνας... Τη στοπάρισε με το στήθος και καθώς βρήκε ανοιχτό χώρο, ξεχύθηκε στην αντεπίθεση... Περνώντας το κέντρο, εξαπέλυσε έναν πραγματικό κεραυνό, ένα σουτ απ’ τα σαράντα μέτρα! Ο αντίπαλος τερματοφύλακας αιφνιδιάστηκε, το μόνο που πρόλαβε να κάνει ήταν να παρακολουθήσει με τα μάτια τη πορεία της μπάλας προς το «γάμα» της εστίας του. Στην αρχή ακούστηκε ένα μακρόσυρτο «γκοοοολ!», ενώ στα επόμενα δευτερόλεπτα το γήπεδο σείστηκε από τις επευφημίες και ο Ρίζος πνίγηκε στις αγκαλιές των συμπαικτών του...
ΤΙ ΑΞΕΧΑΣΤΗ Κυριακή... Η ΑΕΛ έπαιζε με τη Νάουσα, την οποία, μετά από ένα εκπληκτικό παιχνίδι, φιλοδώρησε με 6 γκολ (τελικό σκορ 6-2) και κάλπαζε για την Α’ Εθνική. Ο Λιαδέλης, ο Σιαβάλας, ο Μπούτος, ο Λέλλης, ο Σημαντίρης, ο Κυζίρογλου, ο Νικηφοράκης, ο Χαριτίδης, ο Σεϊταρίδης, ο Παγκαρλιώτας, που «ζωγράφιζαν» για μια ακόμη φορά στο γήπεδο, ήταν τα ινδάλματα της εποχής, ο μεγάλος Πολυχρονίου, ο προπονητής που οδηγούσε τη μόλις 8χρονη ΑΕΛ προς τη δόξα και ο αείμνηστος Αντώνης Καντώνιας, ο πρόεδρος που ονειρευόταν πολλά... Κι εγώ, καθισμένος για πρώτη φορά στις τσιμεντένιες κερκίδες του Αλκαζάρ (ήταν το δώρο του Τάκη, του μεγαλύτερου ξαδέλφου μου, για την ονομαστική μου γιορτή - την επόμενη μέρα), έμοιαζα χαμένος μέσα σ’ εκείνη τη «μαγική πραγματικότητα». Σαν σε όνειρο, ζούσα στιγμές που δεν ήθελα να χαθούν από τα μάτια και τη μνήμη μου. Ήθελα να τις αποτυπώσω εκεί για πάντα, σε πείσμα του χρόνου και των παιχνιδιών του μυαλού. Κι αποτυπώθηκαν. Και επιμένουν να βρίσκονται ακόμη εκεί. Γιατί, θυμάμαι ακόμα και με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα. Θυμάμαι ακόμη την είσοδο των παικτών από την κεντρική θύρα και το πέρασμά τους από το μεγάλο διάζωμα των κερκίδων, πριν μπουν στα υποτυπώδη εξωτερικά αποδυτήρια (εκεί που σήμερα είναι το πέταλο των κερκίδων, προς την πλευρά του κλειστού γυμναστηρίου)... Θυμάμαι ακόμα τους φιλάθλους να τους υποδέχονται με χαρακτηρισμούς που παρέπεμπαν σε ήρωες και με τα επιτυχημένα παρατσούκλια τους... Θυμάμαι ακόμα τις δύο παράλληλες τσιμεντένιες κερκίδες και τον πανύψηλό τοίχο –όπου σήμερα τα «πέταλα» των κερκίδων- με τους δεκάδες φύλακες κατά μήκος του (κάτι σαν τους σημερινούς σεκιουριτάδες), να αποτρέπουν την αναρρίχηση στους τζαμπατζήδες... Θυμάμαι ακόμα το χωμάτινο τερέν του γηπέδου, που βαφόταν κόκκινο κάθε φορά που οι ποδοσφαιριστές είχαν την ατυχία να έρθουν σ’ επαφή μαζί του, ή που «γεννούσε» ανεμοστρόβιλους κάθε φορά που φυσούσε δυνατά... Θυμάμαι ακόμα τους αθλητικογράφους – φίρμες της εποχής (τον αξέχαστο Τάκη Βουνάτσο, τον πολυπράγμονα Στέλιο Πούσιο και τον πάντα άψογα ντυμένο Κώστα Μπετχαβέ), να βγαίνουν με τα σημειωματάριά τους από τα αποδυτήρια και να κατευθύνονται στον χώρο, ανάμεσα στους πάγκους των δύο ομάδων, απ’ όπου θα παρακολουθούσαν το ματς, ενώ οι φίλαθλοι τους ζητούσαν επίμονα τις συνθέσεις των αντιπάλων... Θυμάμαι ακόμα τους «Ιερολοχίτες» να ενθαρρύνουν τους παίκτες από την ανατολική κερκίδα (προς τη μεριά του «Τζίμη) και τον ευγενή αρχηγό τους, τον Λάκη Κουτσώνα, να απαγορεύει ακόμα και το τσιγάρο, πόσο μάλλον τα υβριστικά συνθήματα... Θυμάμαι ακόμα τις χειρόγραφες-με λαδομπογιά- διαφημίσεις που «κοσμούσαν» κάθε εσωτερικό ντουβάρι, αλλά και τα τσίγκινα πάνελ με τα σιδερένια πλαίσια, δίπλα από τα γκολπόστ, που, αλίμονο, σε όποιον παίχτη έπεφτε πάνω τους...
Η ΑΕΛ εκείνη τη χρονιά, άγγιξε το όνειρο, αλλά δεν ανακηρύχτηκε πρωταθλήτρια της Β’ Εθνικής –οι παλιοί της φίλοι θα θυμούνται τα γεγονότα των Σερρών, σ’ εκείνο το τελευταίο ματς της χρονιάς, που έδωσε και το εισιτήριο στον Πανσερραϊκό για τη μεγάλη κατηγορία. Κέρδισε, όμως, έναν ακόμη φίλαθλο, την αφεντιά μου –και σίγουρα εκατοντάδες άλλους πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής. Στα χρόνια που ακολούθησαν, γνώρισε τη δόξα κι εμείς χαρήκαμε τις ανόδους της στην Α’ Εθνική, το πρωτάθλημα και τα Κύπελλα Ελλάδας, τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις και την ανάδειξη μεγάλων παικτών. Πώς να ξεχάσεις κάποιες χρονιές-ορόσημα; Το 1973, για πρώτη φορά μπήκε στα μεγάλα σαλόνια της πρώτης κατηγορίας, αλλά άπειρη όπως ήταν τα αποχαιρέτησε στο τέλος της σεζόν. Πείσμωσε και επέστρεψε στους "μεγάλους" το 1978 και καθιερώθηκε ως η κορυφαία ομάδα της επαρχίας για τα επόμενα χρόνια. Το 1983 τερμάτισε στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας, ενώ το 1988 έκανε το "θαύμα" κερδίζοντας τον τίτλο! Πρωταθλήτρια Ελλάδας! Το 1982 και το 1984 έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά έχασε και τις δυο φορές από τον ίδιο αντίπαλο, τον Παναθηναϊκό, αλλά την τρίτη φορά, που ήταν φιναλίστ, το 1985, κέρδισε το τρόπαιο κόντρα στον πρωταθλητή εκείνης της χρονιάς ΠΑΟΚ. Κι όταν με τον Παναθηναϊκό, βρέθηκε και πάλι αντίπαλος στον τελικό Κυπέλλου του 2007, τον κέρδισε και στέφτηκε Κυπελλούχος Ελλάδας για δεύτερη φορά στην ιστορία της!
ΑΛΛΑ, δεν ήταν μόνο οι χαρές. Ήταν και οι πίκρες που μας κέρασε. Λυπηθήκαμε για τις ματωμένες πτώσεις της και πικραθήκαμε για την απαξίωση από τους αντιπάλους της. Και η ίδια ένιωσε την εγκατάλειψη από τους «φίλους» της. Ωστόσο, αν κάτι έμεινε και θα μείνει στη μνήμη των αθεράπευτα εραστών της, είναι το απολαυστικό ποδόσφαιρο που πρόσφεραν όσοι παίκτες φόρεσαν τη φανέλα της, στις μέρες της μεγάλης δόξας της. Για μένα, αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα. Δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο αν η νέα ΑΕΛ της μεγάλης κατηγορίας κάνει πρωταθλητισμό όσο αν θα παίξει πραγματικό ποδόσφαιρο και μετατρέψει τα απογεύματα της Κυριακής μας σε απολαυστική γιορτή των αισθήσεων. Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπω τον Ρίζο στους πεζόδρομους του κέντρου (ευθυτενή, αρχοντικό και ζωηρό, όπως τότε), δημιουργώ πάντα την ίδια εικόνα στο μυαλό μου: κάποιον από τη σέντρα να εξαπολύει έναν πραγματικό κεραυνό και να καρφώνει την μπάλα στο «γάμα» του τερματοφύλακα... Οι ιαχές να σχίζουν τον αέρα και οι κερκίδες να δονούνται από τους φιλάθλους... Και από την κεντρική θύρα του γηπέδου, να μπαίνουν και να διασκορπίζονται σε κάθε γωνιά του γηπέδου, εκατοντάδες πιτσιρικάδες διψασμένοι να ζήσουν μια «μαγική πραγματικότητα», όπως εγώ τότε, εκείνη την Κυριακή του Μαΐου...
