Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΕΚΠΛΗΣΣΟΝΤΑΙ πολλοί: Οταν ψηφίστηκαν στη Βουλή το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο «κάηκε» η Αθήνα. «Βούλιαξε» το Σύνταγμα. Υπήρξαν νεκροί και τραυματίες. Κάηκε ένα ιστορικό κτίριο… Προχθές, που η κυβέρνηση ψήφισε το οδυνηρότερο τρίτο μνημόνιο (με πρόβλεψη «τέταρτου», επί θύραις…), ελάχιστοι κινητοποιήθηκαν… Το μεσημέρι, στη Λάρισα τα καφέ ήταν γεμάτα και οι πλατείες άδειες… Το βράδυ, στο Σύνταγμα, η ατμόσφαιρα υποτονική… Τα κανάλια δεν έδειξαν ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στη Βουλή… Δεν διέκοψαν καν το πρόγραμμά τους για να καταγράψουν το αποτέλεσμα της κρίσιμης (υποτίθεται) ψηφοφορίας… Οι «αγανακτισμένοι» για να δικαιώσουν έστω, τον αποκλεισμό του κέντρου της Αθήνας από τις κλούβες των ΜΑΤ ούτε καν κινήθηκαν… Απολάμβαναν προφανώς, στον καναπέ «Your face sounds familiar» ή βγήκαν για μπύρες κάτω από τον αττικό ουρανό: Ποια διαδήλωση τώρα… Ποια Amstel!...
ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ άραγε, τα μνημόνια και τα καταναλώνουμε με την ίδια ευκολία που καταναλώνουμε τα ψέματα της πολιτικής μας ηγεσίας; Πειστήκαμε άραγε, ότι – αφού πλέον, τα ψηφίζουν κι αυτοί που ήθελαν να τα σχίσουν – είναι μονόδρομος; Βρεθήκαμε «ακέφαλοι», καθότι εκείνοι που μας κινητοποιούσαν πριν δύο – τρία χρόνια μας εξηγούν πλέον, από θέσεως ευθύνης, ότι, με τα νέα μνημόνια κερδίζουμε αντί να χάνουμε; «Καθίσαμε» γιατί «κάθισαν» κι οι Ισπανοί «αγανακτισμένοι», τους οποίους ως γνωστόν «μιμηθήκαμε», κατόπιν της προσβολής που δεχθήκαμε από κάποιους ότι «οι Ισπανοί ανθίστανται, ενώ εμείς ηττοπαθείς ανεχόμαστε τα πάντα»; Θεωρούμε μάταιες τις κινητοποιήσεις, γιατί το κυβερνητικό αφήγημα είναι ότι «και με τον Μητσοτάκη τα ίδια και χειρότερα θα παθαίναμε;». Ίσως, ολ’ αυτά μαζί, να είναι η αιτία που χάσαμε την «επαναστατικότητά» μας…Ίσως όμως και τίποτα απ’ αυτά…
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο «τι ήταν» και «γιατί έσβησε ξαφνικά το κίνημα των αγανακτισμένων» θα δοθεί εν ψυχρώ, όταν ο ιστορικός του μέλλοντος κληθεί ν’ αποτιμήσει το χρονικό της εξέλιξης της συγκεκριμένης μορφής έκφρασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής των μνημονίων. Όποτε κι αν συμβεί αυτό πάντως, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα θεωρήσει ως κομβικό σημείο για τη μελέτη της συμπεριφοράς των «αγανακτισμένων» την επομένη του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου του 2015… Ήταν η ημέρα, που, ο πρωθυπουργός της πρώτης αντιμνημονιακής κυβέρνησης αγνόησε το ΟΧΙ της πλειοψηφίας του κοινωνικού σώματος (υπέρ του οποίου μάλιστα πρωτίστως, ο ίδιος είχε επιχειρηματολογήσει) και το μετέτρεψε σε ΝΑΙ!...
ΑΠΟ τη στιγμή που οι «αγανακτισμένοι» αποδέχθηκαν σιωπηρά (πολλοί έσπευσαν να τη δικαιολογήσουν μάλιστα!) τη βίαιη εκείνη αλλαγή της εντολής τους, έσβησαν ως κίνημα… Υπήρξαν άραγε ποτέ κίνημα; Ή, ενσάρκωσαν έναν ρόλο (δάνειο μάλιστα, από την Ισπανία) που «ανέβαζε παραστάσεις» πότε στα διόδια, πότε στην πλατεία Συντάγματος, πότε στις συγκεντρώσεις των άλλων κομμάτων και τις εθνικές παρελάσεις και τον Αύγουστο πήγαινε διακοπές; Αν δεν εμφανιζόταν το 2010, αλλά το 1961, θ’ αποδεχόταν τη βία και τη νοθεία με την ίδια στωικότητα που αντιμετώπισαν τον ηγέτη που είδαν να πανηγυρίζει το βράδυ το ΟΧΙ τους και το επόμενο πρωί να το μετατρέπει σε ΝΑΙ; Και επιπλέον: Ούτε δέκα, ούτε εκατό, ούτε χίλιοι να μην σπεύσουν να σώσουν την τιμή τους, εκείνη την κρίσιμη ημέρα; Οι αγανακτισμένοι δεν υπάρχουν πια – κατά τον καθηγητή Νίκο Μαρατζίδη - γιατί, τόσο αυτοί όσο και οι οργανικοί τους διανοούμενοι που σκόρπισαν πλέον στους πέντε ανέμους (ή ανέλαβαν θέσεις εξουσίας στη μνημονιακή πλειοψηφία), ηττήθηκαν κατά κράτος, το μοιραίο εκείνο βράδυ, τόσο στο πεδίο της ιδεολογίας όσο και στο πεδίο του πραγματισμού. Οι πιο ευφυείς ή κυνικοί αναγνωρίζουν τα προγενέστερα λάθη τους και αλλάζουν σελίδα. Οι πιο συνεπείς ή νάρκισσοι επιχειρούν να ανασυγκροτηθούν και κυρίως να βρουν τρόπους να ανακάμψει το ταπεινωμένο από την αποτυχία φρόνημά τους.
Η ΣΙΩΠΗ τους δεν ήταν εμφατική το βράδυ της περασμένης Κυριακής, όπως γράφουν πολλοί στα media (social και μη) τις τελευταίες ώρες… Εμφατική υπήρξε τη μέρα που έδωσαν στον πρωθυπουργό τους το περήφανο ΟΧΙ που τους ζήτησε και εκείνος το μετέτρεψε σε ΝΑΙ, αγνοώντας την ψήφο τους… Η συνθηκολόγηση με την απάτη είναι χειρότερη από την αποδοχή της ήττας…Ο τρόπος με τον οποίο 153 «τσάμπα μάγκες», χωρίς καμία πίεση, εκφωνούσαν προχθές το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» ήταν η έκφραση άλλης μιας μορφής της περίφημης ελληνικότητας: Δεν έχουμε μόνο τους πολιτικούς που μας αξίζουν αλλά και τους επαναστάτες που μας αξίζουν…
