Γράφει ο Σωτ.Μουντζούρης
Συνεχίσθηκε και εφέτος στον Ελληνόπυργο η παράδοση του πασχαλιάτικου χορού, μετά τον εσπερινό της Αγάπης, την Κυριακή του Πάσχα, στην κεντρική πλατεία του χωριού, κάτω από τον υπεραιωνόβιο πλάτανο της Αγίας Παρασκευής.
Άνδρες, γυναίκες και νέοι, ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες χόρεψαν τον γνωστό πασχαλιάτικο χορό, τραγουδώντας οι ίδιοι οι χορευτές (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) τοπικά Πασχαλιάτικα τραγούδια. Μπροστά οι γυναίκες και πίσω οι άνδρες σχημάτισαν συνολικά πέντε σειρές, φέροντες στη μνήμη τα παλιά καλά χρόνια του εθίμου αυτού.
Τα πασχαλιάτικα τραγούδια του Ελληνόπυργου χορεύονται στον ρυθμό του συρτού των τριών βημάτων («στα τρία») και τα τραγούδια τραγουδιούνται από τους συμμετέχοντες στον χορό χορευτές, χωρίς συνοδεία οργάνων και με τάξη. Αυτό συνέβαινε από πολύ παλιά, τουλάχιστον για τον Ελληνόπυργο, τις τρεις πρώτες ημέρες του Πάσχα (κυριώνυμη ημέρα της Λαμπρής και οι επόμενες δύο της διακαινισίμου, Δευτέρα και Τρίτη) και το ίδιο επαναλαμβάνεται και σήμερα.
Αρχίζουν το τραγούδι οι γυναίκες και τον ίδιο στίχο επαναλαμβάνουν οι άνδρες με τη βροντερή τους φωνή. Σήμερα η τεχνολογία, βέβαια, βοηθάει η εκδήλωση αυτή ταυτόχρονα να διαδίδεται στα πέρατα του κόσμου και να συμμετέχουν, έστω με αυτό τον τρόπο και οι λοιποί ξενιτεμένοι συγχωριανοί.
Την αρχή, όπως πάντοτε, κάνει ο ιερέας του χωριού με τον τοπικό πρόεδρο και ακολουθούν οι υπόλοιποι χορευτές.
Τα περισσότερο γνωστά τραγούδια «Ήρθε Λαμπρή και Πασχαλιά και το Χριστός Ανέστη…..», «…για βγάτε αγό-, μαρή Ρωμηά, για βγάτε αγόρια στο χορό, κορίτσια στο σεργιάνι…», «..καλόν σταυρόν,γάλα-γαλανή, καλόν σταυρόν από`κανα,σήμιρα τη Δευτέρα», «…για σένα βρέχουν τα βουνά, λαγκάδι, άϊντε λαγκάδι- λαγκαδάκι …», «Φαναριώτσια, για σέν` αρώστησα !» κ.ά.
Ο πασχαλινός χορός του Ελληνοπύργου Καρδίτσης (παλιά ονομασία Γράλιστα), αποδεικνύεται περίτρανα, όπως άλλοτε (εξακολουθεί και σήμερα) να είναι το σημαντικότερο και το πιο χαρακτηριστικό παραδοσιακό γεγονός της χρονιάς στο χωριό και να αντέχει στον χρόνο. Επί Τουρκοκρατίας δημιουργούσε και την ελπίδα της αναστάσεως και της λευτεριάς του έθνους. Παλιότερα ήταν, χωρίς αμφιβολία, εξαιρετική ευκαιρία κοινωνικής συναναστροφής των συγχωριανών μας και αποτελούσε μια γενική κοινωνική εκδήλωση χαράς. Έδιδε την ευκαιρία, τη μεγάλη ευκαιρία, να βγουν τα κορίτσια και τα αγόρια που είχαν ηλικία γάμου, να ιδωθούν από κοντά και να δημιουργηθεί η απαρχή για μια πρόταση σε γάμο (το γνωστό, τότε, προξενιό!).
Ο πασχαλιάτικος χορός και το πασχαλιάτικο τραγούδι αποτελεί θεσμό στον Ελληνόπυργο και οι κάτοικοι, ντόπιοι και επισκέπτες, (ιδίως οι γυναίκες που τα ενθυμούνται και τα τραγουδούν ακόμη) να παραμένουν πιστοί στην παράδοση αυτή.
Έπαινοι πολλοί ανήκουν σε όλους τους Ελληνοπύργιους, αλλά και στους μη Ελληνοπύργιους εκ καταταγωγής (γαμβρούς και νύφες) που αγαπούν το χωριό, σέβονται και συνεχίζουν τη συγκεκριμένη παράδοση του πασχαλιάτικου χορού και συμβάλλουν έτσι και στη διατήρηση και διάδοση των πασχαλιάτικων τραγουδιών και στους νεότερους.
Βεβαίως προς αυτό πρέπει να συμβάλλουν, με κάθε τρόπο και πρόσφορο μέσον, οι τοπικοί θεσμικοί παράγοντες (τοπική Κοινότητα, Σύλλογοι του χωριού), ώστε να υπάρξει συνέχεια και στο μέλλον.
Οι παραδόσεις μας είναι οι ρίζες μας και έχουμε χρέος να τις διατηρούμε και να τις παραδίδουμε στους επερχόμενους για να μην χάνονται.
