Όλοι αυτοί οι ακυβέρνητοι...
που κυβερνούν, της γης το περιβόλι
ρημάξανε τον τόπο
φτωχοί γενήκαμε όλοι...
Γεμίσαμε αχόρταγους
φτωχούς και πεινασμένους
και έγινε η ζωή
μαντρί με κολασμένους.
Όλοι το χέρι τείνουνε
λίγο ψωμί ζητάνε...
και την αξιοπρέπεια
εντός... ποδοπατάνε.
Όταν πονάει η ψυχή
το σώμα καταρρέει
το ήθος ως ανύπαρκτο
στο σκότος παραπέει.
Στο φως, να ατενίζουμε
εμείς, μια χούφτα λίγοι...
τη βρωμιά να εξαφανίσουμε
αυτή, που τη μορφή μας πνίγει...
Να γίνει ο κόσμος όμορφος
λούλουδα να γεμίσει...
να γεννηθούμε απ’ την αρχή
η αγάπη να βλαστήσει...
Να ανθίσουνε τα όνειρα
εκείνα, τα κλεμμένα...
που φυλακίσαν οι αδίστακτοι
και τα κρατούν θαμμένα.
Βαρβάρα Τσακουρίδου
ποιήτρια
