Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΛΕΓΑ κι εγώ, κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία με το μαρτύριο της σταγόνας, στις διαπραγματεύσεις μεταξύ δανειστών και εγχώριων συνομιλητών. Δεν είναι, που κάθε φορά όταν φτάνουν στα δύσκολα (κάνουν πως) «στυλώνουν τα πόδια» οι δικοί μας, βάζουν πιο σκληρές απαιτήσεις οι άλλοι και στο τέλος τα μεγάλα αγγούρια τα τρώμε εμείς, ώ συνέλληνες, κορόιδα, φορολογούμενοι; Και τι άλλο μας θυμίζει το πράγμα; Την «αισιοδοξία» κάθε φορά των στελεχών της ελληνικής πλευράς, πριν τη μοιραία (για τον λαό μοιραία έ;) διαβούλευση, την οποία εσκεμμένα βαπτίζουν «σύγκρουση» οι δικοί μας συνομιλητές, μην τυχόν τους κατηγορήσουμε ότι «έπεσαν δίχως να δώσουν σκληρή μάχη!». Ότι δεν ίδρωσαν στο ρινγκ του ξεπουλήματος της χώρας, που άρχισε από εκείνο το καλοκαίρι, στο Καστελόριζο και δεν ολοκληρώθηκε ακόμα!
ΛΟΙΠΟΝ, αυτά τα σκηνικά, περί «λευκού καπνού» που δεν βγαίνει ούτε στο παρά πέντε, αλλά εμφανίζεται μόλις κάνουν το γνωστό κόλπο οι τροϊκανοί, δηλαδή να την …κοπανήσουν, με τη συμμετοχή και των δικών μας (να πηγαινοέρχονται ανά τας Ευρώπας αφού χαλάσουν και τα λεφτά μας με τα πλείστα όσα ταξίδια τους), είναι παλιά πλέον κόλπα, ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι! Αλήθεια μπορεί να μας πει κάποιος, το είδατε μήπως πουθενά γραμμένο, πόσο κοστίζουν τα «πέρα δώθε» με τα αεροπλάνα, πόσο πληρώνουμε τα ξενοδοχεία, υπουργών και δεκάδων συνοδών, πόσο αποτιμώνται οι δεξιώσεις και οι μετακινήσεις, οι πρεσβείες και τα τραπεζώματα; ‘Η μήπως είναι έξοδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα οποία προστίθενται ύστερα στα δανεικά;
ΕΧΩ την αίσθηση ότι ο κόσμος πλέον δεν περιμένει «λευκό καπνό» που, έστω για μια φορά, θα μπορούσε να προκύψει προς όφελος του ελληνικού λαού. Εάν την κοινή γνώμη την προσωποποιούσα, θα ήταν ίσως ο πορτιέρης του «Χίλτον» ο οποίος θα πρόσεχε με πόσα ρούχα λιγότερα (απ΄ αυτά που φορούσαν όταν μπήκαν), εξήλθαν κι αυτή τη φορά οι κυβερνητικοί μας διαπραγματευτές!
ΠΕΡΝΑΜΕ την ψευδαίσθηση, ότι «όλα τα μνημόνια τα παλεύουμε, πέφτουμε στη μάχη πάντα δοξασμένοι», όπως οφείλουμε να κάνουμε ως περήφανος και αδούλωτος λαός και δίνουμε κάθε τόσο νέο αίμα στους δανειστές, οι οποίοι μας βρήκαν μπόσικους και μας απομυζούν από κει που μπορούν. Μισθούς και συντάξεις! Αυτά που είναι τα πιο χειροπιαστά! Πλέον κανείς δεν πιστεύει παρά το κλίμα ανησυχίας, ότι αυτή τη φορά δεν θα τα βρούμε. Όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, θα συμφωνηθούν όλα, όσα θέλουν οι δανειστές. Θα πέσει και πάλι ψαλίδι στους μισθούς και τις συντάξεις και αν δεν βρεθούν τα δισ. που μας ζητούν, δεν πέφτει η επόμενη δόση του δανείου και δεν πληρώνεται έτσι κανένας μισθωτός και συνταξιούχος! Αυτό δεν είναι το κόλπο; Που παίζεται ολόκληρη τη σεζόν, πέντε χρόνια τώρα, όπως τα καλά έργα στα θεατρικά σανίδια…
