Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ 2012, για πρώτη φορά, ελληνικό δικαστήριο εξέδωσε απόφαση με την οποία αποζημιώνει πολίτη, λόγω μεγάλης καθυστέρησης στην απονομή δικαιοσύνης. Πόση ήταν η καθυστέρηση; 8 χρόνια, 6 μήνες και 18 ημέρες!
ΜΕΧΡΙ να εκδοθεί η πρώτη απόφαση από ελληνικό δικαστήριο (κάτι που κατέστη δυνατό, μέσω νόμου που ψηφίστηκε κατόπιν απαιτήσεως των δανειστών και προβλεπόταν στο πρώτο μνημόνιο) οι Έλληνες πολίτες προσέφευγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όταν η ελληνική Δικαιοσύνη καθυστερούσε στην έκδοση απόφασης και οι καταδίκες της χώρας μας ήταν ήδη αρκετές. Η χώρα μας καταδικάστηκε μόνο το 2011, συνολικά σε πενήντα (50) υποθέσεις για υπερβολική διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας.
ΓΙΑΤΙ άραγε οι δανειστές να επιβάλουν διά του μνημονίου, επιτάχυνση των διαδικασιών απονομής δικαιοσύνης; Όχι, για το «δικό μας καλό» (όπως εμείς το εννοούμε), αλλά γιατί γνωρίζουν ότι χωρίς αυτή, είναι αδύνατο να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα (άρα για το δικό μας καλό). Θα τις αποτρέψουν πρώτοι – πρώτοι, όσοι έκαναν το λάθος και επένδυσαν χωρίς να ρωτήσουν!
ΤΟ 1997, η μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρισμού της Ιαπωνίας, Tokyo Electric Power Company, αποφάσισε να επενδύσει στην Ελλάδα κατασκευάζοντας ένα αιολικό πάρκο 40 MW. Το έργο με την κατάθεση της πρώτης προσφυγής βρέθηκε από το 2001 στα πλοκάμια της Δικαιοσύνης. Τρία χρόνια μετά, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης επισκέφθηκε την Ιαπωνία για προσέλκυση επενδύσεων και ο Ιάπωνας πρωθυπουργός τού ανέφερε το θέμα και έλαβε τη διαβεβαίωση ότι θα επιλυθεί άμεσα.
18 ΧΡΟΝΙΑ μετά, το έργο είχε αδειοδοτηθεί περιβαλλοντικά 3 φορές, η έκταση ανάπτυξής του χαρακτηρίστηκε αναδασωτέα και στη συνέχεια αποχαρακτηρίστηκε, έχει ταλαιπωρηθεί από τουλάχιστον 10 δικαστικές υποθέσεις, εκ των οποίων οι 3 δεν είχαν τελεσεδικήσει και το μέλλον παρέμενε αβέβαιο! Επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτών των 18 ετών ψηφίστηκαν 15 νόμοι περί αδειοδότησης σταθμών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Το παράδειγμα ανέφερε ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ και πρόεδρος της ΕΛΛΑΚΤΩΡ Αναστάσιος Καλλιτσάντσης στη διαβούλευση που διοργάνωσε ο ΣΕΒ πάνω στη μελέτη για την ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014 και είναι ενδεικτικό, και δυστυχώς όχι το μοναδικό, της ομηρίας των επιχειρήσεων (και δη ξένων επενδυτών) από τα δικαστήρια.
ΣΤΗ γενική κατακραυγή για τα μνημόνια, από το 2012 και μετά, δυστυχώς κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αξιολογήσει τις προβλέψεις τους... Ο αντιμνημονιακός παροξυσμός έριξε στην πυρά μαζί με τα ξερά (επιδόματα, πρόωρες συντάξεις, απολύσεις) και τα χλωρά (πάταξη φοροδιαφυγής, γρήγορη απονομή δικαιοσύνης)... Μέχρι που (κατά την πάγια συνήθειά μας) «πέσαμε από τα σύννεφα», μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί πλέον, τώρα που η μητέρα του Φύσσα περιφέρει την απελπισία της στα «τηλεπαράθυρα» για την αποφυλάκιση του χρυσαυγίτη Ρουπακιά...«Μα είναι καθ’ ομολογίαν δολοφόνος» λέει, «είναι δυνατόν να τον αποφυλακίζουν;».
ΔΙΚΑΙΟ έχει... Τριάντα μήνες μετά το φονικό, δικαιούται να διαμαρτύρεται που ο φονιάς του παιδιού της είναι ασύλληπτος... Όπως θα εδικαιούτο να διαμαρτύρεται ο οποιοσδήποτε κρατούμενος έμεινε προφυλακισμένος επί 30 μήνες, ακόμη κι αν βρέθηκαν προσχήματα ώστε να ξεπεραστεί η νομιμότητα που δεν επιτρέπει προφυλάκιση ανώτερη των 18 μηνών!
ΘΑ ’ΠΡΕΠΕ άραγε τα μνημόνια να επιβάλλουν μέτρα για τέτοια ζητήματα; Μόνοι μας δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την αξία της άμεσης απονομής δικαιοσύνης; Προφανώς, δεν θέλουμε... Γιατί, αν θέλαμε θα είχαμε βρει έναν τρόπο, ώστε να δίνουμε τέλος στις δικαστικές μας διαφορές σε εύλογο χρονικό διάστημα... Γιατί να μην θέλουμε όμως; Αυτή είναι «η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων» που θα ’λεγαν οι Αμερικανοί... Μια πρόχειρη απάντηση έχει να κάνει με τον τρόπο που προσλαμβάνουμε τη δυσλειτουργία των διάφορων τομέων του κρατικού μηχανισμού: όταν μας αφορά, κραυγάζουμε... Όταν αφορά σε άλλους, ενεργοποιείται απλώς ο συναισθηματικός μας κόσμος... Κι όταν μας επιβάλλει κάποιος την αντιμετώπιση του θέματος, αντιδρούμε...
