Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΑΝ, την εποχή των μεταμεσονύκτιων εκπομπών του, ο Βασίλης Λεβέντης διατύπωνε, με ύφος έγκριτου οικονομολόγου, την άποψη ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής θα μπορούσε να γίνει με την τοποθέτηση καμερών στα σουτιέν των τουριστριών, θα είχαμε όλοι μια ακόμη αφορμή για να γελάσουμε μαζί του, συνεχίζοντας την καζούρα που ξεκινήσαμε, αφ’ ότου οι απόψεις του εκτίθεντο δημοσίως και στο ρεπερτόριό τους «χωρούσαν» μέχρι και …καινοτομίες του τύπου «να βάψουμε μπλε όλα τα περίπτερα της Αθήνας»…
ΑΝ, την ίδια ακριβώς εποχή, έβγαινε στην τηλεόραση ο «αλήστου μνήμης» …ρηξικέλευθος επίσης, «πολιτικός αρχηγός» Δημοσθένης Βεργής και διατύπωνε την άποψη ότι η λύση για την ενίσχυση των δημοσίων εσόδων είναι η φορολόγηση των λιπαρών, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι… Ήταν, βλέπετε, η εποχή που το γέλιο του παρδαλού κατσικιού ήταν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πολιτικό λόγο και τα υποκατάστατά του που διακινούσαν οι γραφικοί της εποχής…
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ την περασμένη Τρίτη, τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, στη συζήτηση για το Ασφαλιστικό, στην Ολομέλεια της Βουλής, δεν είχες παρά να διαπιστώσεις ότι λίγα χρόνια μετά, η οικονομική κρίση, έφερε στην πολιτική ζωή της χώρας «τα πάνω, κάτω»… Ο Βασίλης Λεβέντης, ως πολιτικός αρχηγός πλέον, κάνει τις ομιλίες του από το βήμα της Βουλής ασχέτως αν εξακολουθούν να βρίσκονται στα όρια της «stand up comedy» και να λέει (και) αλήθειες που σπάνια ακούγονται από πολιτικούς…
ΣΤΗΝ αντίπερα όχθη, πολιτικοί που δεν έχουν τον δικό του, ιδιότυπο τρόπο εκφοράς του πολιτικού λόγου, υπερασπίζονται με περηφάνεια το δωδεκάμηνο της παρουσίας της «πρώτης φοράς Αριστερά» στην πολιτική μας ζωή, παραβλέποντας ότι σ’ αυτό το δωδεκάμηνο οι «μπαρούφες» που θα γίνονταν viral και θα μας έκαναν να γελάμε επί μέρες αν εκστομίζονταν από τον Λεβέντη ή τον Βεργή, υπήρξαν πολιτικές προτάσεις, που υποστηρίχθηκαν σοβαρά σε ευρωπαϊκό μάλιστα, επίπεδο, από έναν υπουργό που, επί πολλούς μήνες, απολάμβανε την υψηλότερη δημοφιλία μεταξύ όλων των μελών του «πρώτη φορά αριστερού» υπουργικού συμβουλίου!...
ΕΧΕΙ αξία να το θυμόμαστε σήμερα; Βεβαίως και έχει… Γιατί, ακούγοντας την εποχή της ανώμαλης προσγείωσης πλέον, τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της κυβέρνησης μας να περιγράφουν πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση, είτε στο Ασφαλιστικό ειδικώς, είτε στην οικονομία γενικότερα, για να μας πείσουν να αποδεχθούμε περιοριστικές πολιτικές, αναρωτιόμαστε πόσο αφελείς, επιπόλαιοι, ανεπαρκείς ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να ήταν όσοι επέλεξαν ν’ απαντήσουν σ’ αυτά τα εφιαλτικά προβλήματα με τη φορολόγηση των λιπαρών και τις μικροκάμερες στις τουρίστριες!...
ΜΕΡΙΚΕΣ δεκαετίες πριν, στο γήπεδο όταν μια ομάδα είχε κακή απόδοση, οι οπαδοί της έδειχναν τη δυσαρέσκειά τους πετώντας τα μαξιλαράκια από φελιζόλ στον αέρα… Το ίδιο και στο θέατρο: όταν η παράσταση ήταν κακή η αντίδραση των θεατρόφιλων ήταν να πετούν τα μαξιλάρια στους ηθοποιούς… Μάλιστα, ο ιστορικός του νεοελληνικού θεάτρου Νικόλαος Λάσκαρης θεωρούσε ότι «το μαξιλάρωμα» ως κριτική, βοηθούσε ώστε το θέατρο να γίνει καλύτερο!... Στην πολιτική μέχρι πρόσφατα, η καζούρα ήταν αυτή που βοηθούσε ώστε να ξεχωρίσει κανείς τον γραφικό από τον σοβαρό… Ώσπου, ένα τμήμα του ελληνικού λαού με την ψήφο του έκανε πολιτικό αρχηγό τον Λεβέντη!… Κι ένα πολύ μεγαλύτερο, χειροκροτεί το έργο μιας κυβέρνησης που εμπιστεύτηκε το πλέον καίριο πόστο της, την πλέον κρίσιμη στιγμή, στον άνθρωπο που είχε την ιδέα να άρει τα οικονομικά μας αδιέξοδα φορολογώντας τα λιπαρά και εξοπλίζοντας με κάμερες τους τουρίστες!…
ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ σε κάτι ακόμη;
