Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΟΛΛΕΣ εικόνες, ειν’ αλήθεια, κρατούν καρφωμένο το μάτι στην τηλεόραση τον τελευταίο καιρό, όμως λίγες είναι εκείνες που «γράφουν» στη μνήμη και ακόμα λιγότερες αυτές που «ταράζουν» το συναίσθημα… Προσωπικά, αυτές τις μέρες, «κόλλησα» (που λένε και οι νεολαίοι μας) σε τρεις:
*Την πικρή, γεμάτη πόνο εικόνα, με τους πρόσφυγες μεσοπέλαγα, να ανασύρονται από τους διασώστες ξεπαγιασμένοι ή νεκροί και ιδιαίτερα το κλάμα και το τρέμουλο από το κρύο και τη λαχτάρα, των παιδιών, τη στιγμή που τα ανέβαζαν στη λέμβο…
*ΤΗΝ άλλη, τη χθεσινή, την πανέμορφη, τη γλυκιά τη γεμάτη αναμνήσεις και πηγή διάθεσης, την εικόνα των νιφάδων να πέφτουν έξω από το παράθυρο και να ασπρίζουν όλο και πιο πολύ το χιονισμένο τοπίο, της πνιγμένης από τσιμέντο λαρισινής γειτονιάς με τα παιδιά του δημοτικού να οργώνουν το χιόνι στα παρτέρια και τους δρόμους…
*ΚΑΙ την τρίτη, τη χειρότερη, εκείνη στην είσοδο του μεγάρου Μαξίμου, κατά την οποία πέντε – έξι καμπαλιέρος, να εισέρχονται στα πρωθυπουργικά γραφεία για την εθιμοτυπική συνάντηση με τον πρωθυπουργό Αλέξη… Ήταν ο Κυριάκος, πρώην υπουργός, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τώρα, γιος του αιωνόβιου και χαρισματικού πολιτικού, επίτιμου Κωνσταντίνου, αδελφός δε της υπομονετικά προσμενούσης τη δική της σειρά στον προθάλαμο της εξουσίας, Ντόρας. Κυρίας Μπακογιάννη ή Μητσοτάκη επί το προσφορότερο…
ΚΑΙ πίσω του (μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι …κατά το λαϊκό άσμα) - άστα μου λέει η επαγγελματική μου διαστροφή, «μην τα περιγράφεις»! «Γιατί», τη ρωτάω… «Μα γιατί αυτοί που βλέπεις γρήγορα θα γίνουν κυβέρνηση!» – μου απαντάει και ειν’ αλήθεια, με… ισοπεδώνει! «Ποιος μωρέ…» της απαντάω, «…ο Άδωνις, ή ο Κουμουτσάκος;». «Και ο Κωστής;». «Κι αυτός μέσα είναι!». Τι, τσάμπα σπούδασε νεοδημοκρατικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Ευρωβουλής; Τσάμπα χαράμισε τα καλύτερά του χρόνια στο υπουργείο Ανάπτυξης επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά, τσάμπα έφαγε απροκάλυπτα το ξύλο της αρκούδας ως υπουργός Μεταφορών - τόσο αίμα είδαμε κι εμείς τότε στην τηλεόραση…
ΚΙ ο άλλος; Ο Κουμουτσάκος; Κι αυτός στο πεζοδρόμιο σπούδασε νεοδημοκρατικά; «Ρε συ, μου λέει πάλι ο κακός μου εαυτός, ξέχασες τότε στο ταξίδι στην Αυστραλία, που το έπαιζε …σωματοφύλακας της ΥΠΕΞ Ντόρας, την προστάτευε μην την πλησιάσει κανείς, ξέχασες τις σπουδές του στο διπλωματικό σώμα και τις θητείες του στην Ευρωβουλή και στην περιφέρεια…». «Πολύ ξεχνάς αδελφάκι μου» (και πάλι η διαστροφή), «γιατί δεν λες καλύτερα για τον φοβερό και τρομερό Άδωνι»; «Δεν με παρατάς..» του κάνω κι εγώ, χάνοντας την υπομονή μου… «Στα δύσκολα δεν παίζω. Εγώ με την …αριστερή πτέρυγα της κεντροδεξιάς ποτέ δεν τα βάζω! Άσε με να απολαύσω τις εικόνες. Ήμαρτον…».
