Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
«Δεν μπορώ να συνθηκολογήσω πάω σε δημοψήφισμα» …για να με βοηθήσουν να συνθηκολογήσω οι πολίτες.
Αυτή θα μπορούσε να είναι, και ήταν τελικά, η συνέχεια της φράσης
του Αλέξη Τσίπρα προς τον Γιάνη Βαρουφάκη εκείνες τις κρίσιμες ώρες που η Ελλάδα κρεμόταν από μία κλωστή. Διότι, καταπώς τα είπε ο πρώην υπουργός Οικονομικών στον Αλέξη Παπαχελά, για άλλους έδωσε μία νέα διάσταση στα πράγματα, για άλλους πιο πραγματιστές και λιγότερο εύπιστους, επιβεβαίωσε αυτό που ήδη αντιλαμβανόταν ότι συνέβαινε, εκείνο το διάστημα.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να «συνθηκολογήσει» μετά από όλο αυτό… το έπος «ηρωικής αντίστασης».
Δεν ήθελε να πει «ναι» ο ίδιος. Ήθελε να σύρει τους πολίτες σε ένα δημοψήφισμα να το πουν οι ίδιοι το «ναι» όπως ήλπιζε και με «άλλοθι» αυτό να προχωρήσει παρακάτω. Ατυχώς για τον ίδιο αλλά και για τους πολίτες, τελικά οι πολίτες είπαν ένα «υπερήφανο όχι» και δη συντριπτικό. Και μπήκε έκπληκτος αλλά περιχαρής ο Βαρουφάκης (κατά την αφήγησή του στο Μαξίμου) και από τη χαρά και τα πανηγύρια που επικρατούσαν έξω, μέσα βρήκε μία κατήφεια και μία «παγωμάρα» και έναν Τσίπρα που του είπε ότι θα συνθηκολογήσει. Γι' αυτό ακολούθως, πήρε αυτό το ωραιότατο «ΟΧΙ» έκανε έναν… ακροβατισμό (διπλό τόλουπ και τριπλό άξελ μαζί για όσους βλέπουν καλλιτεχνικό πατινάζ) και το μετέτρεψε σε ένα ωραιότατο «ΝΑΙ». Για να φθάσει όμως το πράγμα εκεί και να μην καταφέρει τελικά ο Αλέξης να εξασφαλίσει το πολιτικό «άλλοθι» που επιθυμούσε μέσω των πολιτών, κοντέψαμε να φαγωθούμε μεταξύ μας (κάτι άλλωστε που πολύ μας αρέσει) και να οδηγηθούμε σε έναν νέο διχασμό, άνευ αντικειμένου όπως αποδείχθηκε. Και γι' αυτό ο Αλ. Τσίπρας όπως και για πολλά ακόμη φέρει τεράστια ευθύνη.
Κατά τα λοιπά από την αποκαλυπτική συνέντευξη Βαρουφάκη για το χρονικό του μοιραίου εξαμήνου επιβεβαιωθήκαμε για το εξής απλό:
Ότι δεν είμαστε μόνον «πειραματόζωα» της τρόικας-όπως συνηθίζουμε να λέμε τα τελευταία χρόνια και ορθά-αλλά είμαστε και πειραματόζωα της «πρώτης φοράς αριστερά» Κυβέρνησης. Η οποία, από τον Ιανουάριο πέρσι μέχρι τον Ιούνιο οπότε και αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει, εφάρμοσε όλα τα πιθανά και απίθανα πειράματα και όλα τα πιθανά «παίγνια» που είχε στο μυαλό της και γνώριζε στη θεωρία που ήθελε να κάνει πράξη ο Βαρουφάκης. Με αποτέλεσμα, να χαθεί πολύτιμος χρόνος και να ανεβεί κατακόρυφα ο λογαριασμός και βεβαίως να βρεθούμε επί ξύλου κρεμάμενοι και από κάτω να ανοίγεται η άβυσσος. Η οποία ακόμη εκεί βρίσκεται, μην γελιόμαστε, απλώς τώρα έχουμε συμμαζευτεί κάπου εκεί στην άκρη του γκρεμού και ελπίζουμε ότι δεν θα βρεθεί κάποιος να μας σπρώξει για να πέσουμε ή αν θα αποκτήσουμε εκ νέου τάσεις αυτοχειρίας. Εκεί λοιπόν που κρεμόμασταν στην άβυσσο, εν τέλει ο Τσίπρας επέλεξε να ακούσει τον Δραγασάκη και όχι τον Βαρουφάκη και «σωθήκαμε» προσωρινά συνθηκολογώντας μεγαλοπρεπώς και με τους πλέον επονείδιστους όρους.
Αυτό που και τότε καταλαβαίναμε και τώρα επιβεβαιώνεται όχι γιατί το είπε ο Βαρουφάκης αλλά γιατί η ίδια η ροή των γεγονότων το απέδειξε είναι ότι: δεν είχαν επαφή με την πραγματικότητα.
Και όταν λέμε «πραγματικότητα» εννοούμε την πραγματικότητα του διεθνούς περιβάλλοντος, του ΔΝΤ, της ΕΕ και εν τέλει της τρόικας. Και πίστευαν-γιατί έτσι θεωρητικώς το προσέγγιζαν το πράγμα- ότι θα αναλάβουν τα πράγματα, θα αλλάξουν την Ευρώπη, θα τη βάλουν να χορεύει στο ένα πόδι με «νταούλια και ζουρνάδες», θα την «εκβιάζουν» και αυτή υπάκουη θα κάνει το δικό τους. Και ως φαίνεται κάποια στιγμή εκεί προς το τέλος ο Αλ. Τσίπρας μετά τα αλλεπάλληλα χαστούκια αναγκάστηκε να πάρει πρέφα ότι η «φάρσα» πρέπει να τελειώσει και δεν πάει άλλο, ο δε Βαρουφάκης απτόητος ήθελε να το τραβήξει μέχρι το τέλος, ανεξαρτήτως του «ποιο» θα ήταν το «τέλος» αυτό, συμπεριφερόμενος λες και η χώρα ήταν «τσιφλίκι» του και μπορούσε να τη διαφεντεύει όπως του κάνει κέφι.
… Και, από το πολύ το… κέφι καταλήξαμε με κλειστές τράπεζες, με κάπιταλ κοντρόλ και άλλα κάμποσα δισ. χρέη στην καμπούρα μας.
Και καταλήξαμε σε αυτό το τρίτο και… μακρύτερο μνημόνιο, το οποίο είναι το χειρότερο όλων γιατί κάθε φορά είναι σαν να το πιάνουμε το πράγμα από την αρχή και να γίνεται όλο και χειρότερο και βέβαια, σαν να μην έχει τελειωμό ποτέ.
Είχαμε όμως το x-plan!
Όπως λέμε x-man, x-factor, x-files, x-από δω!
Διότι βεβαίως αυτού του είδους οι… χαριτωμένοι αυτοσχεδιασμοί σε ένα αποτέλεσμα οδηγούσαν μόνον με μαθηματική ακρίβεια. Στο… έξω από δω! Από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τώρα ηχογραφούσε δεν ηχογραφούσε ο Βαρουφάκης το Γιούρογκρουπ λίγο μας ενδιαφέρει, πέραν της «κουτσομπολίστικης» διάστασης που έχει το όλο θέμα.
Αυτό που ενδιαφέρει και που είναι σαφές και ξεκάθαρο είναι ότι εδώ υπάρχουν και πρόσφατες ιστορικές ευθύνες οι οποίες άμεσα επηρεάζουν και καθορίζουν το παρόν και το μέλλον. Αυτές δεν πρέπει να αποδοθούν;
