Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Ο αδελφός, ο ξάδελφος, ο σύντροφος, ο σύζυγος, η σύζυγος, ο μπαμπάς, η μαμά, ο θείος, η θεία, η φιλενάδα, ο φίλος, ο μπατζανάκης, η ανιψιά, ο τρίτος ξάδελφος της πρώτης ξαδέλφης, η βαφτισιμιός, ο γιος, η κόρη, ο αρραβωνιαστικός, ο μπάρμπας…
Πραγματικά στο δημόσιο της «πρώτης φοράς αριστερά", είναι μία ωραία οικογενειακή ατμόσφαιρα! Το οποίο πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί μας χαλάει. Αντί να δούμε το θετικό του πράγματος, ότι δηλαδή στον δημόσιο τομέα σε λίγο όλοι θα είναι συγγενείς μεταξύ τους και ούτω πώς συσφίγγονται έτι περαιτέρω οι σχέσεις, αυξάνεται το επίπεδο συνεννόησης και όλα θα κυλάνε ρολόι, εμείς το ΄χουμε πάρει ανάποδα! Και λέμε ότι ήρθε «η πρώτη φορά αριστερά» με τα… ηθικά πλεονεκτήματα και έχει «παστώσει» μέσα σε 10 μήνες το δημόσιο, με «δικά της παιδιά», τα περισσότερα εκ των οποίων είναι και συγγενείς μεταξύ τους! Δηλαδή το δημόσιο έχει γίνει για την νέα αντίληψη πραγμάτων «οικογενειακή υπόθεση».
Και καλά, ποιοι είμαστε εμείς που θα θέσουμε υπό αμφισβήτηση τον θεσμό της οικογένειας;
Αν είναι δυνατόν! Άλλωστε ο θεσμός της οικογένεις είναι αυτός που κρατάει ακόμη την ελληνική κοινωνία στους χαλεπούς αυτούς καιρούς.
Χώρια που είναι, με ή χωρίς κρίση ο θεμέλιος λίθος της. Οπότε, μακριά από μας τέτοιου είδους προσεγγίσεις. Όταν μάλιστα βλέπουμε αυτό το οικογενειακό κλίμα να επεκτείνεται μετά μεγίστης φροντίδας και στο δημόσιο που μπορεί ας πούμε, να καταστεί, κατ΄ επέκταση, ο θεμέλιος λίθος του δημοσίου βίου. Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό το «οικογενειοκρατικό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κοστίζει και μάλιστα ακριβά! Πόσο κοστίζει; Πάνω από 100 εκ. σου λένε αυτοί που κάθισαν και κοστολόγησαν τις προσλήψεις από… σόι, τις μετακινήσεις, τους ορισμούς μετακλητών και… αμετάκλητων και όλο αυτό τέλος πάντων το «πανηγύρι» στο οποίο έχει επιδοθεί η Κυβέρνηση η οποία τοποθετηθεί συγγενείς και φίλους σε καίρια πόστα της κρατικής μηχανής έναντι αδράς αμοιβής.
Και ποιοι πληρώνουν εν τέλει αυτό το βόλεμα των σογιών; Ποιοι άλλοι από τους ταλαίπωρους φορολογούμενους πολίτες.
Ευτυχώς… ευτυχώς που μας είχε ξεκαθαρίσει προεκλογικώς ο Αλ. Τσίπρας ότι λόγω… ηθικού πλεονεκτήματος τέτοια πράγματα επί των ημερών του δεν θα γίνονταν.
Τώρα θα μου πείτε, αυτό μας μάρανε; Έχει πει τόσα που δεν έγιναν, που ένα πάνω ένα κάτω, σιγά το θέμα!
Επί του συγκεκριμένου όμως είχε σηκώσει την πύρινη ρομφαία και εξαπέλυε μύδρους για τα όσα συνέβαιναν επί χρόνια στο δημόσιο και για τα όσα επί των ημερών του ασφαλώς και δεν επρόκειτο να συμβούν. Θα μειωνόταν μας είχε πει ο αριθμός των μετακλητών υπαλλήλων ώστε να περιοριστούν οι αλόγιστες δαπάνες και να στηριχθούν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα και φυσικά, «αξιοκρατία» πέρα και πάνω από όλα!
Και επίσης φυσικά όπως και όλες τις υπόλοιπες υποσχέσεις και εξαγγελίες τις τήρησε κατά γράμμα! Διότι το παν σε αυτή τη ζωή είναι να χαρακτηρίζεται κανείς για τη συνέπεια των λόγων και των πράξεών του.
Και επειδή οι αριθμοί πολλές φορές τα λένε καλύτερα…..
.Σύμφωνα με όσα κατήγγειλε το στέλεχος του Ποταμιού Παναγιώτης Καρκατσούλης, η κυβέρνηση διπλασίασε τον αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων μέσα σε μόλις δύο μήνες. Από 957 που ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο, έφτασαν τους 1.814 τον Νοέμβριο ενώ σήμερα υπολογίζονται περί τους 2.000. Την ίδια ώρα με το νομοσχέδιο που αφορά στο νέο μισθολόγιο φρόντισε να αυξήσει τις αποδοχές τους.
Επίσης, εκτός από τους περίπου 2.000 μετακλητούς υπαλλήλους, η κυβέρνηση διορίζει «εν λευκώ» με τα ίδια κριτήρια και τουλάχιστον 2.900 μέλη και προέδρους διοικητικών συμβουλίων στα νομικά πρόσωπα και οργανισμούς του δημοσίου. Συνολικά, τα 4.900 στελέχη (μετακλητοί και πρόεδροι συμβουλίων κλπ) μπαίνουν «σφήνα» ανάμεσα στο Δημόσιο και στην πολιτική εξουσία, υπολογίζεται ότι απολαμβάνουν περί τα 8 εκατομμύρια ευρώ το μήνα ή σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Αυτά σου λένε τα 100 εκ ευρώ είναι τόσα όσα η περικοπή που δέχθηκε να κάνει η κυβέρνηση στο επίδομα πετρελαίου θέρμανσης (105 εκατ. ευρώ για το 2015-2016).
«Δηλαδή τι; Οι άλλοι καλύτεροι ήταν;»
Ε, ναι, βεβαίως, η ερώτηση είναι εύλογη γιατί σαφώς υπάρχει ο αντίλογος που δεν είναι διόλου παράλογος.
Όχι βεβαίως! Τα ίδια χάλια είχαν. Επί δεκαετίες «πακτώσανε» στο Δημόσιο όλα τους τα «ρουσφέτια» τους, συγγενείς, φίλους, ψηφοφόρους, εν αναμονή ψηφοφόρους και πάει λέγοντας. Το Δημόσιο στην Ελλάδα είναι το «χωνευτήρι» των πολιτικών φιλοδοξιών των πολιτικών του τόπου. Γι΄ αυτό κατάντησε στο χάλι που είναι σήμερα, γι΄ αυτό μετατράπηκε σε Λερναία Ύδρα, γι΄ αυτό κατά βάση είναι το υπ΄ αριθμόν ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο τόπος, γιατί πρόκειται για ένα αδηφάγο και κοστοβόρο τέρας το οποίο έχει «γονατίσει» τη χώρα. Και το οποίο κανείς δεν τολμάει να πειράξει εν τέλει. Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι στο ιδιωτικό τομέα στα χρόνια της κρίσης ούτε 15 χιλιάδες δεν έφυγαν από το Δημόσιο. Και από αυτούς οι μισοί και βάλε επέστρεψαν μετά βαΐων και κλάδων με την αμέριστη στήριξη της «πρώτης φοράς αριστερά» Κυβέρνησης.
Η οποία όχι μόνον επέστρεψε αυτούς αλλά βεβαίως προσθέτει με γεωμετρική πρόοδο και τους δικούς της συγγενείς και φίλους για να κερδίσει το χαμένο έδαφος τόσων ετών.
Ευτυχώς! Ευτυχώς που όλα αυτά γίνονται υπό το βάρος τους «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς! Άλλο επίπεδο, πώς να το κάνουμε!
Η οποία σου λέει «γιατί εγώ δεν έχω δικαίωμα να βολέψω τα δικά μου παιδιά;»,
Μόνον που στη δική της περίπτωση που ήρθε ως «τιμωρός» του φαύλου παρελθόντος και όλα αυτά δε συμβαίνουν σε εποχές ευμάρειας αλλά σε μία εποχή μαύρης κρίσης με τους ανέργους να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, το πράγμα γίνεται εκτός από κωμικοτραγικό και προκλητικό.
Εδώ τα θέμα δεν είναι να εξυγιανθεί το Δημόσιο.
Εδώ ο καβγάς γίνεται για το «ποιος» θα έχει «δικό του» το Δημόσιο για να κάνει τα ρουσφέτια του και τα βολέματά του. Αυτό εξακολουθεί να είναι το «όνειρο» του μέσουΕλληνα. Ενώ ωραίο βόλεμα στο δημόσιο. Τώρα θα΄ρθει από αριστερά, θα΄ρθει από δεξιά λίγο ενδιαφέρει. «Να τρουπώσω, να τρουπώσω» που έλεγε και ο Βουτσάς, αυτό μετράει μόνον και τίποτε άλλο.
