Ο πολύπειρος αστυνομικός συντάκτης θα βρεθεί σήμερα στη Λάρισα, προκειμένου να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο με τίτλο «Βεντέτες» (εκδόσεις «Πατάκη») στη Λογοτεχνική Γωνία και ώρα 7.30 μ.μ., ενώ στη συνέντευξή του σήμερα μιλάει γιατί επέλεξε να ασχοληθεί με τις βεντέτες, αν συμβαίνουν βεντέτες στις μέρες μας, θυμάται μια βεντέτα που τον συγκλόνισε, ενώ διηγείται και μια ιστορία που ξεκίνησε από τη Θεσσαλία, με έναν Ρομά που του δολοφόνησαν τον γιο να μεταμφιέζεται σε παπά για να πάρει την εκδίκησή του.
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με τις βεντέτες;
-Οι βεντέτες ήταν ένα θέμα που μου κέντριζε το ενδιαφέρον από τότε που ήμουν στην ενέργεια και δούλευα, τότε που κάλυπτα τα θέματα. Κάλυπτα θέματα και στην Κρήτη, και στη Μάνη και στον Πειραιά στα Μανιάτικα, μου προξενούσε ενδιαφέρον η αφορμή, τα αίτια που ξεκίναγε μια βεντέτα, η συνέχιση των αλλεπάλληλων δολοφονιών. Όλα αυτά έλεγα κάποτε θα πρέπει να ασχοληθώ και με τα θέματα αυτά και δόξα σοι ο Θεός αξιώθηκα που πήρα τη σύνταξη και άρχισα να γράφω βιβλία, έγραψα και το βιβλίο που έχει τον τίτλο «Βεντέτες» και κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις «Πατάκη».
*Ποια βεντέτα απ’ όσες περιγράφονται στο βιβλίο σάς έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;
-Πολλές είναι οι υποθέσεις. Βλέπετε, κ. Αραμπατζή, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα κοινό έγκλημα: τσακώθηκαν κάποιοι, τον σκότωσαν και τέλειωσε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με υποθέσεις που ξεκινάνε σήμερα και τελειώνουν μετά από 50 και 70 χρόνια. Συνεχίζεται αυτό το κακό της βεντέτας με αλλεπάλληλα θύματα. Μία από τις υποθέσεις που περιγράφω που έγινε στο χωριό Βορίζια στην Κρήτη μέσα σε δύο ώρες σκοτώθηκαν 6 άνθρωποι και περίπου 15 άτομα τραυματίστηκαν, ενώ αρκετοί εξ αυτών έμειναν ανάπηροι. Κι αυτό γιατί εκτός από τα μαχαίρια και τα πιστόλια που χρησιμοποίησαν, στις συμπλοκές, χρησιμοποίησαν και μία χειροβομβίδα η οποία διαμέλισε κάποιους οικτρά, άλλους έκοψε χέρια και πόδια με αποτέλεσμα να μείνουν ανάπηροι σε όλη τους τη ζωή. Ένας από τους δράστες όταν τον έπαιρναν συνέντευξη συνάδελφοι, έλεγε με την κρητική προφορά «άμα θα βγω από τη φυλακή, δε θα με κοιτάνε οι γυναίκες, γιατί θα είμαι γέρος». Άλλος όταν αποφυλακίστηκε άνοιξε καφέ μπαρ έξω από τις φυλακές που ήταν έγκλειστος, γιατί εκεί είχε γνωρίσει αρκετό κόσμο... Έχουν πολύ ενδιαφέρον οι πάνω από 30 υποθέσεις που περιλαμβάνει το βιβλίο και αρχίζω από τη δεκαετία του 1920 και φτάνω μέχρι τη δεκαετία του ‘90, δηλαδή μέχρι το 2000. Για τις βεντέτες που ξεκίνησαν από το 2000 και έπειτα δε γράφω με το σκεπτικό ότι δεν πρέπει να αναμοχλεύουμε μίση και πάθη.
*Δηλαδή, γίνονται βεντέτες στις μέρες μας;
-Βεβαίως και γίνονται! Στη Μάνη και στην υπόλοιπη Ελλάδα τέλειωσαν, έχουμε πάρα πολλά χρόνια να δούμε βεντέτα, στην Κρήτη, δυστυχώς, δεν τέλειωσαν και ούτε θα τελειώσουν, το αποδίδω δε στο γεγονός ότι όλοι έχουν στο σπίτι τους κρυμμένα όπλα, κυρίως στις ορεινές περιοχές και πολλοί βγαίνουν από το σπίτι τους με ένα μαχαίρι στη ζώνη, με ένα πιστόλι στην τσέπη. Με τέτοιες νοοτροπίες δεν πρόκειται να τελειώσουν. Οι βεντέτες είναι ένα πανάρχαιο έθιμο, η εκδίκηση -αυτό σημαίνει η λέξη βεντέτα- υπήρχε όταν δεν υπήρχαν νόμοι και δικαιοσύνη. Από τότε που εμφανίστηκαν τα δικαστήρια, άρχισαν να μειώνονται τα περιστατικά και πλέον δεν παίρνει ο καθένας στα χέρια του.
*Βεντέτες στη Θεσσαλία υπήρξαν;
-Βέβαια! Μία από τις υποθέσεις, που ξεκίνησε από Τρίκαλα και Βόλο, είναι και αυτή: Ένας ντύθηκε παπάς για να σκοτώσει δύο αδέρφια που είχαν σκοτώσει τον γιο του στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης. Αυτό ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1989, όταν μια νεαρή κοπέλα αρραβωνιάστηκε τον αγαπημένο της. Οι οικογένειες των παιδιών ζούσαν σε διαφορετικούς καταυλισμούς Ρομά: η μία στα Τρίκαλα και η άλλη στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Μετά από μερικούς μήνες ο αρραβώνας διαλύθηκε, όταν μια μέρα ο πατέρας της Μαρίας πήγε στον καταυλισμό στον Βόλο όπου έμενε το ζευγάρι, πήρε με το ζόρι την κοπέλα και έφυγε. Δεν ήθελε με τίποτα τον νεαρό για άντρα της κόρης του. Από τότε όπου συναντιούνταν οι γονείς των δύο οικογενειών αντάλλαζαν βαριές κουβέντες και είχαν και συμπλοκές. Τελικά ενώ βρίσκονταν στη Λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης σκότωσαν τον γιο του.
Το πρώτο δικαστήριο έγινε στη Βέροια για την αποφυγή δικαστηρίων, ο πατέρας του θύματος πήγε στην Αθήνα, στο Μοναστηράκι, αγόρασε άμφια και καλυμμαύχι, ντύθηκε παπάς και την ημέρα που γινόταν η δίκη προσπάθησε να μπει στην αίθουσα του δικαστηρίου για να σκοτώσει τα δύο κατηγορούμενα αδέρφια. Όμως ένας αστυνομικός κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και πήγε να τον ψάξει, «μα, εμένα θα ψάξεις, τον ιερέα;» έλεγε, τελικά τον έψαξαν και βρήκαν μέσα από τα ράσα το πιστόλι και αρκετές σφαίρες, παρά το ότι το πιστόλι ήταν γεμάτο. Τη γλίτωσαν τα δύο αδέρφια... Δεν το έβαλε κάτω και στο Εφετείο της Θεσσαλονίκης έδωσε το πιστόλι στη νύφη του και της είπε να το περάσει. Η νύφη το πέρασε κρύβοντάς το μέσα στη ζακέτα της. Όταν άφησε τη ζακέτα πίσω από την πόρτα της αίθουσας του δικαστηρίου και πήγε να το πάρει τον κατάλαβαν και τον συνέλαβαν πάλι. Αυτό είναι ένα περιστατικό που έχει σχέση με τη Θεσσαλία. Τις υπόλοιπες ιστορίες θα τις διαβάσετε στο βιβλίο…
