Οι ζωές μας έχουν αλλάξει δραματικά και καλούμαστε καθημερινά να μετράμε και να μετριόμαστε, με τον χρόνο και τα γεγονότα.
Η πλειοψηφία των Ανθρώπων μας, επέδειξε συνέπεια και ευθύνη στις αποφάσεις της κυβέρνησης και στα μέτρα που υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Αυτό ήταν το σωστό και αυτό έγινε.
Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας άρθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, με κάποιες παραφωνίες τύπου «Μυρσινούλας- «θα λογαριαστούμε μετά», που δεν είναι όμως αρκετές για να ακυρώσουν τη συνολική προσπάθεια και τη συλλογικότητα που σχηματίστηκε.
Φωτεινή σελίδα μέσα στο σκοτεινό σκηνικό, το φιλότιμο των Ελλήνων και οι δωρεές για το ΕΣΥ. Πραγματικά, συγκινητικό. Επιχειρηματίες, επώνυμοι, ανώνυμοι, μαθητές τάξεων, νεολαίοι κομμάτων, παππούδες και γιαγιάδες με τα ψιλά της σύνταξης και κορίτσια των σούπερ μάρκετ με τα ρέστα που άφηναν πελάτες, συγκέντρωσαν μια σοβαρή βοήθεια, για την ενίσχυση της «εθνικής προσπάθειας»
Μέσα στο κλίμα αυτό, πειθαρχούμε όλοι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε σταματήσει να σκεπτόμαστε και ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Μπορεί να χάνουμε στο μέτρημα τις μέρες και να μπερδεύουμε την Παρασκευή με τη Δευτέρα, αλλά οι σκέψεις τρυπάνε, σαν την αρίδα, το μυαλό.
Υπάρχει το εφιαλτικό τώρα, αλλά υπάρχει και το εναγώνιο μετά…
Το σχέδιο περιορισμού της διασποράς – το οποίο, επαναλαμβάνω ότι είναι ορθό- χρησιμοποιήθηκε, κατά την ομολογία των ειδικών, διότι το δημόσιο σύστημα υγείας, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα ξέσπασμα της πανδημίας με μαζικά χαρακτηριστικά, αφού για να καταρρεύσει, αρκεί το 1% των κρουσμάτων της Ιταλίας ή της Ισπανίας.
Γιατί αυτό;
Γιατί απλούστατα, το ΕΣΥ δεν έγινε ποτέ… ΕΜΕΙΣ.
Δεν αποτέλεσε πολιτική εθνική προτεραιότητα ύψιστης σημασίας, δεν έγινε εθνικό θέμα πρώτης γραμμής, δεν αντιμετωπίστηκε ως «όρος εκ των ων ουκ άνευ» για τη χώρα.
Θυσιάστηκε σκόπιμα, για να χωρέσουν πολλοί αρεστοί και ημέτεροι, να πάρουν ένα κομμάτι του, να αλώσουν ένα πεδίο του, να ρουφήξουν μια φλέβα του, να τραβήξουν λίγο από το μεδούλι του..
Εκπονώντας το καλοστημένο σχέδιό τους, μπέρδεψαν τα πράγματα και στο μυαλό του κόσμου και μιλούσαν για ένα «απαξιωμένο σύστημα υγείας που χρειάζεται τον ιδιωτικό τομέα για να σταθεί».
Ακόμη και λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, τα ίδια έλεγαν, χωρίς όμως να διευκρινίζουν ποτέ τι ακριβώς εννοούν «ιδιωτικό τομέα», σε ποια πεδία, σε ποια έκταση, με ποιον χαρακτήρα, με ποιες δεσμεύσεις και με ποιες «κόκκινες γραμμές»…
Ο μέγας τραγέλαφος ήταν ότι αυτοί που επέκριναν το ΕΣΥ, ήταν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάντια του…
Αμόλησαν στον δημόσιο λόγο και τα παπαγαλάκια τους και τους απανταχού πολιτικούς γυρολόγους της συμφοράς -κάποιοι εξ αυτών μάλιστα αυτοχαρακτηριζόμενοι, χωρίς αιδώ, «προοδευτικοί»-, γνωστούς πια πολιτικάντηδες του «είδα φως και μπήκα…», με τη σημαία ευκαιρίας στο χέρι, για να πείσουν ότι η δημόσια υγεία έχει οριστικά τελειώσει.
Μ’αυτά και μ’αυτά, επί χρόνια το ΕΣΥ έπαιρνε ψίχουλα, εγκαταλείφθηκαν τα νοσοκομεία και τα Κέντρα υγείας, αφέθηκαν στο έλεός τους χωρίς ράμματα, βαμβάκια, γάζες, κλίνες και γιατρούς, ακυρώνονταν οι χιλιάδες προσλήψεις που εξαγγέλλονταν κάθε φορά προεκλογικά και αφέθηκαν οι δημόσιες δομές υγείας, ως… βαρέως πάσχοντες διασωληνωμένοι στην εντατική, με αβέβαιο το παρόν και σίγουρα όχι ελπιδοφόρο το μέλλον!
Και τώρα τι ;;
Για δες τι απέμεινε λοιπόν, στην εποχή της πανδημίας: το τεράστιο, απίστευτο, υπεράνθρωπο, μεγαλειώδες φιλότιμο των Ανθρώπων που υπηρετούν το ΕΣΥ - και πιστεύουν στο ΕΣΥ, διότι όπως δεν λείπουν ποτέ από την ιστορία οι «δούρειοι ίπποι», έχουμε απ’ αυτούς και στο ΕΣΥ.
Με ζήλο και με αίσθημα χρέους λοιπόν, οι ΕΣΥίτες τα δίνουν όλα, σε όλους, με όλους τους τρόπους και χωρίς να λογαριάσουν τον κίνδυνο και να μετρήσουν τα ενδεχόμενα για τον εαυτό τους.
Οι ευχαριστίες και τα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια, είναι μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης, αλλά η αναγνώριση που ζητάμε επίμονα στο Κίνημα Αλλαγής, ότι ανήκουν στα βαρέα και ανθυγιεινά, είναι η πραγματική πολιτική ουσία.
Η σύσταση επιτροπών, που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση, για τη... διερεύνηση αν πράγματι ανήκουν στα βαρέα και ανθυγιεινά, ξεπερνά και τη σκέψη μου και την πένα μου…
Μετά από αυτά και με την ελπίδα να διασωθούμε (και όχι διασωληνωθούμε!) σύντομα από τον εφιάλτη, η αλήθεια είναι μόνο μία: τα μανίκια θα πρέπει να ανασκουμπωθούν μέχρι τη μασχάλη, σε ό,τι αφορά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Μετά την τρομακτική μας περιπέτεια, δείχνει να υπάρχει πλέον η ομόθυμη παραδοχή ότι πρέπει να προχωρήσουμε στην αναμόρφωση και ενίσχυση του ΕΣΥ με ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο δράσης, που θα εκπονηθεί με τη σύμπραξη όλων των πολιτικών δυνάμεων, με μόνιμες θέσεις εργασίας ιατρών, νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού, εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού του, αλλά κυρίαρχα συνολικό επανακαθορισμό του τρόπου λειτουργίας του, ώστε να καταστεί σύγχρονο, αξιόπιστο και βαθιά ανθρωποκεντρικό.
Ανθρωποκεντρικό ΕΣΥ, που δεν θα χρειαστεί ποτέ να διαλέξει, ποιος από μας θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, ποιος από μας είναι μεγαλύτερος και ποιος νεότερος, ποιος έχει υποκείμενο νόσημα και ποιος όχι, ίσως και ποιος από μας είναι επώνυμος και ποιος ανώνυμος …
Διότι, με αυτή ακριβώς την ανθρωποκεντρική, οραματική βάση, δημιουργήθηκε το ΕΣΥ, από το ΠΑΣΟΚ και το Γιώργο Γεννηματά.
Που αυτή την εποχή, επιβεβαιώνει περισσότερο από ποτέ, την τεράστια ιστορική παρακαταθήκη του, στην πατρίδα και στον λαό της...
Από την Ευαγγελία Λιακούλη, βουλευτή Λάρισας του ΚΙΝΑΛ
