Είναι όμως και κάποιοι άνθρωποι που λαχταρούν να πάρουν αυτό το δώρο, οι άνθρωποι που για κάποιον λόγο η μοίρα έβαλε τη ζωή τους σε αναμονή. Αναμονή για ένα μόσχευμα, για ένα δώρο ζωής που θα τους δώσει πάλι πίσω τη ζωή τους.
Ο Χρήστος -52 ετών σήμερα-, είναι ένας άνθρωπος που περιμένει εδώ και αρκετά χρόνια να πάρει πίσω τη ζωή του. Ήταν μια νύχτα του 2002 όταν ένας επίμονος πόνος στο στομάχι τον έστειλε στα επείγοντα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας. Δεν είχε άλλα συμπτώματα, όμως η σύζυγός του Λένα ανησύχησε καθώς δούλευε πολλές ώρες, ήταν οδηγός ταξί και θεώρησε πως έπρεπε να το ελέγξουν. «Διατατική μυοκαρδιοπάθεια» η διάγνωση. Πώς, τι, γιατί; Από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν. Το Χρήστο τον εγκατέλειπαν σιγά-σιγά οι δυνάμεις του και τα νοσοκομεία είχαν γίνει δεύτερο σπίτι τους. Προσπαθούσαν τα πρώτα χρόνια συντηρητικά με διάφορες θεραπείες αλλά η κατάσταση γινόταν όλο και δυσκολότερη και η υγεία του όλο και χειροτέρευε. Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί «Ο Χρήστος πρέπει να μπει σε λίστα για μεταμόσχευση» και έπρεπε να βάλει τεχνητή καρδιά για όσο καιρό περιμένει το μόσχευμα. Καιρός για δάκρυα και σκέψεις δεν υπήρχε. Εξάλλου, ο Χρήστος έπρεπε να σκεφτεί και το παιδί του. Τον μικρό Χρήστο που ήρθε στη ζωή τους τον Φλεβάρη του 2014 και εκείνος δεν μπορούσε να απολαύσει τον ρόλο της πατρότητας λόγω της ασθένειας.
Οι εξελίξεις για την οικογένεια ήταν ραγδαίες. Αναγκάστηκαν να αφήσουν το σπίτι τους στο Αρμένιο το 2015 για να μετακομίσουν στην Αθήνα αφού πια ο Χρήστος το μεγαλύτερο διάστημα παρέμενε στο Ωνάσειο νοσηλευόμενος. Η Λένα και ο μικρός Χρήστος εδώ και τρία χρόνια μένουν στο Παλαιό Φάληρο και περνούν τις μέρες τους περιμένοντας εκείνο το τηλεφώνημα που θα τους πει ότι βρέθηκε μόσχευμα συμβατό για τον Χρήστο. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων, που ήταν την περασμένη Πέμπτη 1η Νοεμβρίου, η Λένα θέλησε να μιλήσει στην «Ε» για τον Γολγοθά που περνά η οικογένειά της αλλά και για τη σπουδαιότητα της Δωρεάς Οργάνων. Η μαρτυρία της συγκλονίζει.
«Είναι λες και βλέπω εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορώ να ξυπνήσω. Κάποιος πάτησε το «pause» στη ζωή μας και κάθε μέρα ζω με την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει. Ο Χρήστος αυτή τη στιγμή είναι στην κορυφή της λίστας για μεταμόσχευση αλλά η υγεία του είναι πολύ επιβαρημένη. Είναι στο τελευταίο στάδιο καρδιακής ανεπάρκειας. Τα όργανα του έχουν αρχίσει να καταρρέουν, κάνει αιμοκάθαρση σχεδόν κάθε μέρα, τώρα αρχίζει να έχει πρόβλημα και το συκώτι του. Το τραγικό στην υπόθεσή μας είναι ότι ο Χρήστος έχει κληθεί για μεταμόσχευση 7 φορές και ενώ έφτασε μέχρι την πηγή νερό δεν ήπιε. Πάντα στο τέλος κάτι γινόταν. Τελευταία φορά ήταν πριν ένα μήνα σχεδόν. Μας πήραν τηλέφωνο ότι βρέθηκε καρδιά συμβατή, ετοιμάστηκε ο Χρήστος για το χειρουργείο, μάς χαιρέτισε και την τελευταία στιγμή όταν οι γιατροί πήραν την καρδιά στα χέρια τους διαπίστωσαν ότι είχε στεφανιαία νόσο. Ο πόνος απερίγραπτος. Ευτυχώς όλοι οι γιατροί στο Ωνάσειο κάνουν το καλύτερο για μας. Μας έχουν στηρίξει τόσο που δεν περιγράφεται με λόγια. Μόνο ευγνωμοσύνη έχουμε για όλο το προσωπικό του νοσοκομείου. Δεν είναι μόνο επιστήμονες αλλά και άνθρωποι» λέει η Λένα.
Με λόγια ευγνωμοσύνης μιλά και για τον Δήμο Παλαιού Φαλήρου, που, όπως λέει, από την πρώτη στιγμή στήριξαν την ίδια και την οικογένειά της. «Είμαστε τρία χρόνια στην Αθήνα και τα οικονομικά μας πλέον δεν είναι καλά. Ζούμε από τη σύνταξη του Χρήστου και ένα ενοίκιο από το ταξί του, αφού δε μου δίνει τη δυνατότητα το κράτος να κάνω παύση επαγγέλματος διακόπτοντας το ταμείο μου για όσο χρειαστεί να παραμείνουμε στην Αθήνα. Έτσι το κρατώ ώστε να βρω μια δουλειά για να συντηρήσω την οικογένειά μου και να μεγαλώσω το παιδί μου φτάνοντας η ώρα του γυρισμού στον τόπο μου, στη Λάρισα. Ο Δήμος όμως είναι στο πλευρό μας. Μας απάλλαξε από δημοτικά τέλη, άμεσα τοποθέτησαν το παιδί μου σε παιδικό σταθμό και είναι διαρκώς δίπλα μας και ας μην είμαστε δημότες του. Στα δύσκολα κρίνονται οι άνθρωποι».
Η Λένα είναι μια πολύ δυνατή γυναίκα που δεν το βάζει κάτω. Παλεύει για τον άνθρωπο που αγαπά, για το παιδί της που έχει δει ελάχιστες φορές τον πατέρα του και για την ίδια. Θέλει τη ζωή τους πίσω. Για τον λόγο αυτό πέρα από την προσωπική της περιπέτεια, προσπαθεί και μιλά παντού για το ζήτημα της σπουδαιότητας της δωρεάς οργάνων.
«Δεν έχω ευχηθεί ποτέ στη ζωή μου ούτε και πρόκειται να το κάνω ποτέ μου, να χαθεί κάποιος άνθρωπος για να μεταμοσχευθεί ο Χρήστος. Ποτέ! Δυστυχώς όμως και μοιραία συμβαίνουν στη ζωή πολλά άσχημα συμβάντα, ατυχήματα, εγκεφαλικά κ.ά., που πολλές φορές δεν είναι διαχειρίσιμα από τους γιατρούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις και μόνο όταν επέλθει και διαγνωστεί ο εγκεφαλικός θάνατος, τότε καλούμαστε να κάνουμε δωρεά οργάνων. Τότε ας σκεφτούμε ο καθένας μέσα μας πως από αυτόν τον χαμό του δικού μας ανθρώπου μπορεί να βγει και κάτι θετικό. Μπορεί ο Θάνατος να δώσει τη Ζωή και την Υγεία σε ανθρώπους που έχουν για μοναδική τους σωτηρία να βρεθεί ένα συμβατό μόσχευμα που θα τους ανοίξει ένα παράθυρο και θα τους βγάλει από αυτή την άθλια κατάσταση που βιώνουν καθημερινά, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στη ζωή για να τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσουν. Πιστέψτε με. Η δωρεά οργάνων είναι μεγαλείο ψυχής που θα δώσει χαρά, ζωή και ευτυχία σε επτά διαφορετικούς ανθρώπους, επτά διαφορετικές οικογένειες που παλεύουν μαζί τους. Ας κάνουμε μια προσπάθεια όλοι μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο! Να δώσουμε χαρά στους συνανθρώπους μας. Αγάπη μάς δίδαξε ο Κύριος και αγάπη θα λάβουμε πίσω από Εκείνον! Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα! Ας γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων και ας δώσουμε αγάπη, ελπίδα και μια δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που η ζωή τους είναι σε αναμονή. Θέλουμε να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι μας».
Της Νατάσας Πολυγένη
