Αυτό αφορά όλες τις γυναίκες καθώς ξεκινάει η εβδομάδα πρόληψης για τον καρκίνο του στήθους», είναι το μήνυμα που έφτασε στις περισσότερες γυναίκες που διαθέτουν λογαριασμό στο facebook και τα προφίλ γέμισαν με καρδιές αλλά και αντιδράσεις.
Οι γυναίκες αντέδρασαν και αντί για καρδιές μίλησαν για πρόληψη, για εξέταση και παρακίνησαν και τις φίλες τους γιατί όπως υποστήριξαν οι περισσότερες «ο καρκίνος του μαστού δεν θέλει καρδούλες, θέλει εξέταση». Ανάμεσα στα όσα ειπώθηκαν και κυρίως γράφτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεχώρισε η τοποθέτηση της Λαρισαίας Αγγελικής Δαφτσίδου. Μιας γυναίκας που νόσησε, στα 31 της χρόνια.
Χωρίς δάκρυα και συγκινήσεις, αλλά με χαμόγελο η Αγγελική ξεκαθαρίζει ότι «η πρόληψη σώζει ζωές» και παραθέτει στην «Ε» κομμάτια της δικής της ιστορίας. «Σε πολλούς», λέει «ακούγεται, ως έκφραση κλισέ ότι η πρόληψη σώζει ζωές και οι περισσότεροι θεωρούν πως δεν τους αφορά. Όμως, κάθε χρόνο στη χώρα μας εντοπίζονται περίπου 4.500 νέα περιστατικά καρκίνου του μαστού. Έτσι, οι γυναίκες που νοσήσαμε έχουμε διαφορετική άποψη. Η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση σώζει κυριολεκτικά τη ζωή μας, μιας και ο καρκίνος του μαστού μας αφορά όλες. Γιατί, πολύ απλά, εάν δεν το προλάβεις θα είναι αργά για τη ζωή σου».
Γυρίζει τέσσερα χρόνια πίσω και ξετυλίγει τη δική της ιστορία. «Διαγνώστηκα με πορογενές αδενοκαρκίνωμα δεξιού μαστού στα 31 μου, πριν τέσσερα χρόνια περίπου, και παρόλο που είμαι ελεύθερη νόσου, ελεύθερη από τον καρκίνο δεν θα είμαι ποτέ. Βλέπετε, ο καρκίνος μπορεί στην αρχή να χτυπάει το σώμα σου σε βαθμό που να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, αλλά τα σημάδια που αφήνει στην ψυχή είναι πιο δύσκολο να επουλωθούν».
Κατά την αυτοεξέταση διαπίστωσε κάτι στρογγυλό στον δεξί της μαστό «δεν ήξερα τίποτα για τον καρκίνο του μαστού, καλά-καλά δεν ήξερα πως υπάρχει τέτοιος καρκίνος, πόσο μάλλον πως θα μπορούσε να με αφορά. Εδώ μιλάμε για μια νέα γυναίκα. Ήμουν 31 χρονών υγιέστατη. Κι αφού πέρασα την πόρτα πολλών γιατρών, βρέθηκα στα απογευματινά ιατρεία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου μόνη, πάνω σε ένα άβολο κρεβάτι με πολλά εργαλεία δίπλα μου, να κάνω βιοψία στο στρογγυλό αυτό πραγματάκι. Χάος».
Η Αγγελική συνεχίζοντας την περιγραφή, λέει πόσο θα ήθελε όλο εκείνο που περνούσε μόνη της πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου να είναι όνειρο, ένα ψέμα, να γίνονται όλα προληπτικά, να μην είναι τίποτα. Κι έτσι, μετά τη βιοψία και το άγχος των αποτελεσμάτων, «έφτασε και η μέρα που τα πήραμε στα χέρια μας. Το άκουσα πρώτη φορά στο τηλέφωνο. “Γράφει πορογενές αδενοκαρκίνωμα μαστού”, άκουσα την τρεμάμενη φωνή του άντρα μου, στην άλλη μεριά του τηλεφώνου. "Τι είναι;", με ρώτησε. "Καρκίνος" του απάντησα και μετά σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής, "Κλείσε και έλα σπίτι" του είπα».
ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΙΜΑ...
Στο άκουσμα του καρκίνου ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Όλοι σοκάρονται, οι περισσότεροι κλαίνε, άλλοι θυμώνουν, κανείς δεν γελά και σπάνια κάποιος μαγειρεύει μακαρόνια με κιμά.
«Πού είναι λοιπόν τα όρια του καθενός; Τι κάνεις όταν την ώρα που μαγειρεύεις μακαρόνια με κιμά μαθαίνεις πως έχεις καρκίνο;» αναρωτιέται για να συνεχίσει το... μαγείρεμα. «Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι δεν θα τους ξαναμαγειρέψω και συνέχισα με περισσότερο ζήλο το ανακάτεμα, σαν να εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτό. Ένιωθα να υπάρχω παράλληλα και κάπου αλλού. Στο μεταίχμιο μεταξύ της λογικής και των ονείρων. Κάπου, που δεν υπήρχε αυτή η λέξη: Καρκίνος.
Γιατί παρ’ όλο που όλοι ξέρουμε πως ο καρκίνος έπαψε να είναι θανατική καταδίκη, η “επάρατη νόσος” και ότι η ιατρική κάνει άλματα στις μέρες μας, αλλά θεωρούμε ότι όλα αυτά, αφορούν κάποιον άλλο. Ο καρκίνος ακόμα υποσυνείδητα σημαίνει θάνατο κι ας στέκομαι ολοζώντανη μπροστά σας».
Η Αγγελική είναι μητέρα δύο παιδιών και οι πρώτες σκέψεις που της ήρθαν στο μυαλό ήταν πώς να το πει στα παιδιά της. «Πού είναι τα όρια σε μια μάνα που έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο; Πίστευα πως θα πεθάνω. Πίστευα πως θα με έχαναν. Πίστευα πως δεν θα τα μεγάλωνα. Αυτή θα ήταν η ιστορία της παιδικής τους ηλικίας; Γι’ αυτό τα έφερα, σ’ αυτόν τον κόσμο; Για να τους προκαλέσω τόσο πόνο; Να κηλιδώσω την ομορφιά της ψυχής τους, με αυτή τη φρικτή αρρώστια; Να τους κλέψω την αθωότητα απ’ το βλέμμα; Πώς να δεχθείς κάτι τέτοιο; Πώς να ξεπεράσεις το σοκ και να αρχίσεις τον αγώνα για τη ζωή σου; Τι δουλειά είχα εγώ με τον καρκίνο; Έπρεπε να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο και να πάω τα παιδιά στο πάρκο της γειτονιάς. Ό,τι κάνει μια μαμά με δύο μικρά παιδιά.
Για τον ίδιο τον ασθενή, ακόμα και όταν ξεκάθαρα οι γιατροί του λένε, πως η περίπτωσή του είναι αντιμετωπίσιμη, έρχεται πρόσωπο - με πρόσωπο με τον θάνατο. Τον δικό του θάνατο. Τη δική του, αν θέλετε, μάχη για τη ζωή».
Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΕΧΕΙ ΕΙΚΟΝΑ
Στο άκουσμα του καρκίνου όλοι κάνουν την ίδια εικόνα, «είχα διαβάσει κάπου, ότι η καρδιοπάθεια είναι η πρώτη αιτία θανάτου στις γυναίκες, αλλά σίγουρα δεν τη φοβάμαι. Η καρδιοπάθεια δεν έχει εικόνα. Ο καρκίνος όμως έχει. Έχει φαλακρά κεφάλια, άτριχα σώματα, καμένες φλέβες και άλλα τόσο τρομαχτικά. Οπότε, όχι μόνο δυνατή δεν ήμουν, αλλά ήμουν φοβισμένη, θυμωμένη και ένιωθα εντελώς ανίσχυρη μπροστά σε αυτό που μου συνέβαινε. Κι όμως, θα μπορούσα να τα είχα αποφύγει όλα αυτά, θα μπορούσα να τα είχα προλάβει αν ήξερα. Αν έβαζα το σώμα μου και την υγεία μου πάνω από όλα. Αν οι γιατροί με καθοδηγούσαν σωστά, να κάνω ολοκληρωμένους προληπτικούς ελέγχους, παρόλο το νεαρό της ηλικίας μου».
Το ένστικτο όμως της επιβίωσης υπερίσχυσε του φόβου «και μπόρεσα να τα βγάλω πέρα με τις επώδυνες χημειοθεραπείες, τα μεγάλα χειρουργεία, που μου αφαιρούσαν το στήθος μου και μου στερούσαν, για πάντα, την ευκαιρία να ξαναγίνω μάνα και να αντέξω τα φασαριόζικα μηχανήματα, που έψαχναν καρκίνους στο σώμα μου και με έκαναν να νιώθω, σαν να ήμουν παγιδευμένη στο κλουβί. Από μια νέα γυναίκα, σύζυγο και μητέρα δύο παιδιών, μετατράπηκα σε μια άρρωστη, αδύναμη, φαλακρή γυναίκα. Ο χρόνος όταν νοσείς αποκτά άλλη σημασία και οι μέρες και οι ώρες κυλούν διαφορετικά. Τον πρώτο καιρό όλα γυρίζουν γύρω σου πολύ γρήγορα. Εξετάσεις, ραντεβού με γιατρούς, καινούριες λέξεις- όπως σκιαγραφικό υγρό και σπινθηρογράφημα και το πρόγραμμα της ζωής σου μπαίνει στον πάγο, γιατί τώρα πια δεν έχει σημασία αν η ΔΕΗ είναι απλήρωτη και τα ρούχα ασιδέρωτα, γιατί εσύ έχεις καρκίνο».
Στην αρχή όλα είναι αόριστα, ο χρόνος κυλά διαφορετικά «μέχρι να γίνει επίσημο και περάσεις από το γραφείο του ογκολόγου, για να βρεθείς στη συνέχεια στο βάθος του διαδρόμου σε ένα θάλαμο, για να σου βάλουν το σακουλάκι με το κόκκινο υγρό στη φλέβα σου. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω την επίθεση που δέχεται το σώμα σου από τη σκληρότητα των θεραπειών. Τη ζαλάδα, τον εμετό, το κάψιμο στο στομάχι και την αδυναμία που νιώθεις. Πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να βλέπεις τα μαλλιά σου στο μαξιλάρι. Πώς είναι να περνάς μπροστά απ’ τον καθρέφτη και κάθε φορά να κοντοστέκεσαι, για ένα απειροελάχιστο δευτερόλεπτο, μέχρι να σιγουρευτείς πως είσαι εσύ. Πώς είναι να βλέπεις το σώμα σου, χωρίς τα στήθη σου.
Και τότε καταλαβαίνεις πραγματικά την αξία αυτού του υπέρτατου αγαθού, της υγείας. Αναγνωρίζεις τις απλές καθημερινές στιγμές, όταν καταλάβεις ότι μπορεί να χάσεις αυτό που έχεις δεδομένο, την υγεία και μαζί να χάσεις την οικογένειά σου, τον μέλλον σου, την ευτυχία σου, τη ζωή την ίδια. Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τη δύναμη να σηκωθώ από τα συντρίμμια μου και να διεκδικήσω ξανά την κανονικότητα της καθημερινότητάς μου. Αυτό το πολύτιμο δώρο, που δεν υπολόγιζα πριν. Την ομορφιά της μικρής ασήμαντης ζωής μου.
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να σταυροκοπιόμαστε και να φοβόμαστε να ξεστομίσουμε τον καρκίνο του μαστού κι ας αφιερώσουμε μια μέρα από τον χρόνο μας για τις προληπτικές μας εξετάσεις. Η πρόληψη είναι πάντα καλύτερη από τη θεραπεία, αλλά ακόμα και αν τελικά νοσήσουμε, η έγκαιρη διάγνωση θα μας σώσει τη ζωή».
Μέσω της ιστορίας της που από την πρώτη στιγμή δε δίστασε να τη δημοσιοποιήσει η Αγγελική παροτρύνει όλους όσους τη διαβάσουν να γίνουν όλοι που νόσησαν το παράδειγμα και να διαδώσουν το μήνυμα της πρόληψης, της έγκαιρης διάγνωσης και της πραγματικότητας του καρκίνου του μαστού, χωρίς φόβο και ταμπού, όλο τον χρόνο.
Της Ζωής Παρμάκη
