Όντως στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο πατέρας μου, λίγα δευτερόλεπτα σιωπής μέχρι να μου πει ότι ο αδερφός του δεν ήταν καλά και έπρεπε να πάει ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο». Ο Νίκος Γκόγκος είναι διασώστης του ΕΚΑΒ Λάρισας και περιγράφει στην «Ε» πως όσο ψύχραιμοι και αν είναι προκειμένου να αντιμετωπίζουν όλα τα περιστατικά καμιά φορά και η δική τους ανάσα κόβεται.
Το γραφείο του διασώστη ΕΚΑΒίτη είναι στον δρόμο, είναι στην καμπίνα του ασθενοφόρου με τα αίματα μετά από τροχαίο, είναι στα σπίτια των Λαρισαίων για ανάταξη καρδιακής ανακοπής. Το οκτάωρο ενός διασώστη περιλαμβάνει ετοιμότητα, άγχος, κλήσεις έκτακτης ανάγκης, χιλιόμετρα και πολλές ζωές στα χέρια του. Είναι αυτός που θα φτάσει πρώτος στο περιστατικό, που θα ρισκάρει και θα κατεβεί στον γκρεμό, θα μαζέψει τα τεμαχισμένα κορμιά στο βαρύ τροχαίο, θα διαχειριστεί μια επιληπτική κρίση, θα παράσχει ψυχολογική υποστήριξη. «Μην κοιτάς ποτέ το πρόσωπο», λένε, «μετά θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να διαχειριστείς το ψυχολογικό κομμάτι, ενός τροχαίου».
Για να περιγράψει την επικινδυνότητα του επαγγέλματος η διευθύντρια του ΕΚΑΒ Θεσσαλίας, Βασιλική Αυγέρη, μεταφέρει ένα από τα πολλά περιστατικά που κλήθηκε με την κινητή ομάδα να αντιμετωπίσει «φτάνοντας σε τροχαίο ατύχημα, κατεβήκαμε γρήγορα από το ασθενοφόρο για να απεγκλωβίσουμε τον οδηγό, τελευταία στιγμή τράβηξα πίσω τον συνάδελφό μου βλέποντας την κολόνα της ΔΕΗ να πέφτει πάνω στο όχημα». Όλοι τους έχουν να θυμούνται περιστατικά που δεν ξεχνιούνται εύκολα, όπως η γέννα μέσα στο ασθενοφόρο που είχε την τύχη να βοηθήσει εκείνη τη γυναίκα που το μωρό της κινδύνευε η κ. Αυγέρη.
Ο Αχιλλέας Παπακώστας έχει είκοσι χρόνια στο ΕΚΑΒ. Είναι Πέμπτη πρωί και έχει υπηρεσία με τον επίσης διασώστη Νίκο Γκόγκο, η ανάληψη της υπηρεσίας προβλέπει έλεγχο του ασθενοφόρου, της καμπίνας, του αυτόματου εξωτερικού απινιδωτή. Από το τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ τους ενημερώνουν για το επόμενο περιστατικό. «Τα περισσότερα περιστατικά καταγράφονται τις πρωινές και απογευματινές ώρες», λένε και προσθέτουν ότι «τελευταία έχουν αυξηθεί οι ανακοπές και οι αυτοκτονίες. Μπορεί η οικονομική κρίση να μείωσε τα τροχαία, αλλά φαίνεται ότι αύξησε τα καρδιακά». Μάχιμη ιατρός του ΕΚΑΒ, χειρουργός η Βασιλική Αυγέρη θα συμφωνήσει μαζί τους λέγοντας ότι «μετά τους ελέγχους της Τροχαίας με τα αλκοτέστ και την οικονομική κρίση βλέπουμε ότι μειώθηκαν τα θανατηφόρα τροχαία ειδικά των νέων ανθρώπων με μηχανές».
Η ζωή δίνει αγώνα να κρατηθεί, η «κλωστή» κρατιέται από την ταχύτητα που αναπτύσσει ο οδηγός – διασώστης του ΕΚΑΒ, και οι δύο πλευρές εκλιπαρούν να μειωθούν οι αποστάσεις, η σειρήνα πάνω ουρλιάζει, ο χρόνος πιέζει και όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. «Μα πού είστε; Αργήσατε», πάντα η ίδια αντίδραση και ας πέρασαν δέκα λεπτά από την ώρα της κλήσης. «Είναι η αγωνία που κάνει τον πολίτη να αναρωτιέται, που τον κάνει να νιώθει ότι τα δευτερόλεπτα που περνούν είναι ώρες», σημειώνει η Βασιλική Αυγέρη. Κάθε περιστατικό είναι διαφορετικό, «το πιο ευχάριστο είναι όταν γίνεται ανάταξη καρδιακής ανακοπής. Είναι ένα στοίχημα, με τον εαυτό μου και με τον Θεό», σημειώνει ο κ. Παπακώστας.
Η διαχείριση του κάθε περιστατικού απαιτεί γνώσεις και συνεχή επιμόρφωση, ρίσκο, δοκιμασία αντοχών. Πείσμα και δύναμη προσφοράς. Αντιμετωπίζουν την αγωνία, την ταραχή και τους οικείους των ασθενών. Ο φωτογραφικός φακός της «Ε» μπαίνει στο τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ, εκεί που η σωστή διαχείριση είναι το πρώτο μέλημα. «Ο πολίτης θα πρέπει με ψυχραιμία και χωρίς πανικό να περιγράψει την πάθηση, να δώσει το όνομά του, τη διεύθυνση και ένα τηλέφωνο έτσι ώστε σύντομα το ασθενοφόρο να φτάσει στο σημείο χωρίς να υπάρξει καθυστέρηση», σημειώνει ο διασώστης – πλήρωμα ασθενοφόρου Γρηγόρης Αγρόδημος για να προσθέσει ότι «τα ασθενοφόρα είναι μόνο για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης». Σκοπός του ΕΚΑΒ είναι η παροχή επείγουσας προνοσοκομειακής ιατρικής φροντίδας και βοήθειας στον τραυματία και η ασφαλής και γρήγορη μεταφορά του στο πλησιέστερο νοσοκομείο.
Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ. Λεωνίδας Τζέκας
