Γεμάτο ήταν το Κηποθέατρο Αλκαζάρ χθες το βράδυ από Λαρισαίους θεατρόφιλους που έσπευσαν να παρακολουθήσουν την παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Οι δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών καθήλωσαν το κοινό, που ξέσπασε σε θερμά χειροκροτήματα. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Ιωάννα Παππά, ο Στέλιος Μάινας, ο Γιάννης Στάνκογλου, ο Μηνάς Χατζησάββας και η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής.
Ο Λαρισαίος ηθοποιός Μιχάλης Ταμπούκας, σε κριτική για την παράσταση σημειώνει τα εξής: «Ο λόγος του Ευριπίδη (μετάφραση Κ. Χ. Μύρης) είναι το όχημα της σκηνικής πραγμάτωσης της οπτικής του Θέμη Μουμουλίδη, ο οποίος και το επεξεργάστηκε με ορισμένες δραματουργικές «πινελιές» στην καλλιτεχνική του προσέγγιση, αναλόγως αντίστοιχη ενός γνώστη της μαστορικής του θεάτρου στην ουσία της ψυχαγωγίας του, δηλ. της αγωγής της ψυχής του εκάστοτε κοιν(ων)ού του. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι που έχει σημασία σε κάθε περίπτωση πέραν χωροχρόνου και επί του προκειμένου η Ιφιγένεια, που οδηγείται εν αγνοία της στην απάνθρωπη ακύρωση της υπόστασής της. Εδώ, η θεατρική σύλληψη του Μουμουλίδη ευοδώνεται από εξαίρετους συντελεστές και ερμηνευτές. Η Ιωάννα Παππά συνυφαίνει τις λεπτές αποχρώσεις των διακυμάνσεων της Ιφιγένειας σε μία εξαίσια υπόδυση μεγάλης κλάσεως. Το γεμάτο αγάπη ανέφελο κορίτσι που ενηλικιώνεται αντιμετωπίζοντας απότομα τη σκληρή πραγματικότητα που συνθλίβει κάθε (ψευδ)αίσθηση της προϋπάρχουσας(;) αλήθειας (α + λήθη) για να επιλέξει στη συνέχεια μία ακεραιότητα σπαρακτικής ωριμότητας ως συνειδητοποιημένη γυναίκα, ενσαρκώνεται με συνταρακτική μέθεξη του Τραγικού μεγέθους από την εκπληκτική Παππά. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ως Κλυταιμνήστρα, κομίζει επί σκηνής αδιαμφισβήτητα μία από τις καλύτερες ερμηνείες του ρόλου. Στην πρώτη της είσοδο είναι εντυπωσιακή. Μία λαμπερή βασίλισσα και ωραία γυναίκα που ανταποκρίνεται στα καθήκοντά της μέσα σε ένα προσδοκώμενο «κοσμικό» status quo «δημοσίων» σχέσεων στη συμπεριφορά, με την αποκάλυψη των (προ)θέσεων του Αγαμέμνονα ξύνει την επιφάνεια της λάμψης στο γδάρσιμο της ψυχής, ξεφλουδίζοντας το σαθρό σπόρο που ρίζωσε (σ)την (υπο)στάση της. Στην κορύφωση της Τραγωδίας, η σχέση μητέρας και κόρης ηλεκτρίζει ανεπανάληπτα το κοίλον. Με ανάλογη ιδιοφυΐα και ευαισθησία (ευ + αίσθηση) ο Αγαμέμνων, όπως τον υποδύεται ένας σπουδαίος ηθοποιός: ο Στέλιος Μάινας. Αρχικά ταλαντευόμενος μεταξύ των ειδών του ενστίκτου, ο Μάινας πλάθει με καίρια μαστοριά και γόνιμο χιούμορ τον στρατηλάτη που ακολουθεί την επιταγή του καθήκοντος, καθορίζοντας και την περαιτέρω (δια)θέση του στο Δράμα, όπως είναι γνωστή από άλλα έργα της Τραγωδίας. Ως πρεσβύτης, ο Μηνάς Χατζησάββας είναι γλυκύτατος. Κρατώντας στα χέρια πέταλα που διαλύονται πριν προλάβουν να φωτίσουν τον κήπο της ζωής στο άνθισμά τους, ο μεγάλος ηθοποιός επωμίζεται το συναισθηματικό βάρος της στοργής που δεν βρήκε έδαφος να εκφραστεί όντας (υπο)χρεωμένος με εκείνο των καθηκόντων του. Έτσι, αποχωρεί ως άλλος σαιξπηρικός «τρελός» από ένα βασιλιά που δεν ήταν σε θέση να ακούσει ούτε τον εαυτό του, με την πικρή επίγνωση μιας απολογίας που ποτέ δεν θα αρθρωθεί. Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου δίνει μία μοναδικά γήινη και υπερβατική συνάμα πνοή στον άγγελο με τις θεσπέσιες ερμηνευτικές της ποιότητες. Στέρεα παλλόμενος Αχιλλέας στις μεταπτώσεις του ο έξοχος Γιάννης Στάνκογλου, δυναμικά «στακάτος» σε θαυμάσια αντίστιξη με τη ρέουσα Ιφιγένεια της υπέροχης Παππά. Στη συνοχή του εξαιρετικού θιάσου, ο Χορός (παρ)ακολουθεί τη μελαγχολική μπαλάντα –συμμετέχοντας στο μοιρολόι– της νιότης που στερήθηκε τους χυμούς της με έξοχη σύμπνοια και μέτρο, από όπου αναφέρω ενδεικτικά δύο σπουδαίες ηθοποιούς: τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τη Λένα Παπαληγούρα. Μία αξιοπρόσεκτη θεατρική πρόταση του Τραγικού Λόγου».
