Το έργο έχει σχέση με τον κόσμο του περιθωρίου που αντιπροσωπεύει μια γυναίκα-ηρωίδα. Το έργο έχει στοιχεία θρίλερ, τα οποία σχετίζονται και με τους τρόπους που έρχονται στην επιφάνεια όλα τα θέματα «Ταμπού» που ενώνουν ή χωρίζουν τις γυναίκες -ηρωίδες. Υπάρχει κάτι ακραίο, το οποίο μπορεί κανείς να συναντήσει και στην πραγματική ζωή. Το χρησιμοποιώ για να εκφράσω ότι η ζωή είναι συμβιβασμένη μέσα σε καταστάσεις που μοιάζουν με καθημερινό θάνατο. Το έργο αυτό δίνει την αίσθηση ότι ζούμε μέσα σε έναν «αόρατο» κόσμο των ορατών ψευδαισθήσεων.
Θεού θέλοντος το έργο θα παρουσιαστεί στο λαρισαϊκό κοινό αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος των προαπαιτούμενων δοκιμών».
Αναφέρατε ότι το έργο μιλάει για θέματα του σήμερα, δηλαδή; θα τον ρωτήσουμε για να σημειώσει ότι «Η ηρωίδα, την οποία θα ενσαρκώσει η ταλαντούχος ηθοποιός Ερρικα Τερζή, ήταν τραπεζικό στέλεχος, η οποία λόγω προσωπικής και κοινωνικής κρίσης έμεινε στον δρόμο, θα αναζητήσει τη ”σωτηρία” σε δρόμους και ατραπούς επικίνδυνους. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «Ταμπού» διακρίνεται από το αποκαλούμενο μουντό χιούμορ. Σε καμιά περίπτωση δεν έχει πλάκα», θα μας πει, για να συμπληρώσει «έχει χιούμορ. Σκεπτόμενο χιούμορ! Το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως έργο της απώλειας».
Τι σε οδήγησε να γράψεις για την «απώλεια», θα τον ρωτήσουμε για να μας πει «Εκείνη η ήρεμη αίσθηση ότι κάτι έχει χαθεί...». Δηλαδή;
«Έφυγαν οι γονείς μου, και το αποδέχθηκα, αν και ήταν πολύ οδυνηρό. Η μητέρα μου πέθανε πολύ νέα και ξαφνικά από λοίμωξη αναπνευστικού, υποφέραμε όλοι, τραυματιστήκαμε από τον πόνο. Ο πατέρας μου έφυγε έξι χρόνια αργότερα και ήταν εξίσου επώδυνο. Έχασα και τους παππούδες μου, τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν, τους λατρεμένους μου ανθρώπους. Άντεξα όμως και τα τραυματικά αυτά γεγονότα. Πριν από πέντε χρόνια, έχασα τη σύντροφό μου. Η Άλκηστις σκοτώθηκε σε τροχαίο. Επρόκειτο να γεννήσει σε ένα μήνα! Το έμβρυο που είχε στην κοιλιά της ήταν νεκρό. Με την Άλκηστη ήμαστε δεμένοι, μεγαλώσαμε μαζί. Το κορίτσι αυτό έφυγε και πήρε μαζί της αυτά που κανείς άλλος δεν ξέρει για μένα, ήταν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Ήμουν πάντα δίπλα της, μπόρεσα να της κλείσω τα μάτια, να τη θρηνήσω, να την αποχαιρετήσω, να γίνει ό,τι βοηθά την ψυχή του ανθρώπου να μαλακώσει στο πένθος, ήταν τόσο μεγάλο το σοκ που είχα περάσει που, έπειτα από την κηδεία της, ήμουν ένας άλλος. Εκεί συνειδητοποίησα πραγματικά ότι σήμερα είμαστε ζωντανοί και το επόμενο λεπτό δεν είμαστε. Η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος: Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί».
Κύριε Χαλικιά, μιλάτε για πράγματα ιδιαιτέρως προσωπικά. Γιατί το κάνετε αυτό; «Δεν σας κρύβω ότι μιλάω δημοσίως για πρώτη φορά γι’ αυτό, ενώ ελάχιστοι είναι και όσοι τα γνωρίζουν. Το κάνω γιατί στην ίδια ή παρόμοια θέση που είχα βρεθεί εγώ βρίσκονται σήμερα πολλά παιδιά... Αυτά τα παιδιά πρέπει να «ανοίξουν» την ψυχή τους... Να ψάχνουν μέσα τους και να μην αφήνουν τίποτα να χαθεί στη λήθη.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Ο Χρίστος Χαλικιάς σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και το Εθνικό Ωδείο Αθηνών, καθώς και στα Εργαστήρια Εγγραφής Σεναρίου «Artens». Είναι ζωγράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνογράφος αλλά και σκηνοθέτης. Θήτευσε και συνεργάστηκε κατά το παρελθόν με ορισμένους σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου και της ζωγραφικής και όχι μόνο.
