(Ιστορία της Δυτικής Πλευράς) σηματοδότησε ένα ορόσημο για το θεατρικό μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ το 1957, καθώς το κοινό πήρε ξαφνικά μία γεύση από τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής στη Νέα Υόρκη παρακολουθώντας επί σκηνής εφήβους να αλληλοσκοτώνονται. Η απήχησή του ήταν σχεδόν απρόσμενη και για τους ιδιοφυείς δημιουργούς του: τον χορογράφο και σκηνοθέτη Τζερόμ Ρόμπινς, τον συνθέτη Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, τον συγγραφέα Άρθουρ Λόρεντς, τον στιχουργό Στίβεν Σάντχαϊμ και τον παραγωγό Χάρολντ Πρινς. Αντίστοιχη ήταν και η επιτυχία της κινηματογραφικής του μεταφοράς συν-σκηνοθετημένης από τον Ρόμπερτ Γουάιζ και τον Ρόμπινς το 1961, που επίσης βραβεύθηκε με δέκα Όσκαρ. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ένας από τους μεγαλύτερους (και πλέον) πολυσχιδείς καλλιτέχνες της Ιστορίας του Κινηματογράφου, δίνει τώρα νέα σάρκα και οστά στο «West Side Story» με απαράμιλλη έμπνευση και εμβρίθεια. Η ταινία ξεκινά στα ερείπια κατεδαφίσεων κατά την ανάπλαση της περιοχής με τα υποβαθμισμένα κτίρια. Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, η σκηνή του τραγουδιού «Αμερική» είναι (άλλο) ένα εκπληκτικό κομμάτι κλασικής ανθολογίας.
Με καίρια διασκευή στο σενάριο από τον έξοχο Τόνι Κέσνερ, ο μοναδικός Σπίλμπεργκ προσφέρει γενναιόδωρα ένα εξαίσιο επίτευγμα: ένα μιούζικαλ πλήρους ευφορίας-φόρο τιμής στο είδος και (κυρίως) στο πνεύμα του «West Side Story» με τις σκληρές συνθήκες ζωής ανθρώπων που παλεύουν (κυριολεκτικά άγρια) να επιβιώσουν (ψάχνοντας το μερίδιό τους) στο «Αμερικάνικο Όνειρο». Ο Τόνι (Άνσελ Έλγκορτ), Πολωνικής και Ιρλανδικής καταγωγής πρώην μέλος της συμμορίας των Jets -με αρχηγό τον Ριφ (Μάικ Φάιστ)-, ερωτεύεται τη Μαρία (Ρέιτσελ Ζέγκλερ), αδελφή του Πορτορικανού Μπερνάρντο (Ντέιβιντ Άλβαρεζ) και αρχηγού των Sharks, ο οποίος επίσης αποκαλεί ειρωνικά «γηγενείς» (Αμερικανούς) τους αντιπάλους τους στη διεκδίκηση (για την «κυριαρχία») της περιοχής. Επίσης, η (βραβευμένη με Όσκαρ «Ανίτα» του 1961) Ρίτα Μορένο (παίζοντας και τη Βαλεντίνα) συμβάλλει ανεκτίμητα στην ταινία, ενώ συναντά και επί της οθόνης την τωρινή (επίσης υπέροχη) Ανίτα (Αριάνα Ντε Μπόουζ). Μιλώντας και για ταινία του 2021, το αγοροκόριτσο με το όνομα-«κλειδί» Anybodys -λογοπαίγνιο «μεταξύ» Anybody’s (κάθε σώματος) και Anybody’s (καθενός)- εδώ γίνεται trans (Άιρις Μίνας).
Στην καταλυτική του εκδοχή, ο Σπίλμπεργκ προσεγγίζει τους ανθρώπους στις διακυμάνσεις των αποχρώσεών τους σφίγγοντας και ανοίγοντας τα κάδρα του με λεπταίσθητη σοφία ουσίας. Επίσης ανταλλάσσει πρόσωπα και (δια)θέσεις σκηνών (τους) στη διαχρονική ιστορία που αφηγείται με διακριτική διαύγεια φωτίζοντας ιδιοσυγκρασίες χαρακτήρων (ακόμα) και στις σκιές (όλων των πτυχών και διαστάσεων) της κινηματογραφικής τους υπόστασης, που ενσαρκώνεται ιδανικά από ένα φανταστικό σύνολο εκπληκτικών ερμηνευτών. Καθώς το δράμα εξελίσσεται βαθμιαία στην κλιμάκωσή του, ο θεατής συνειδητοποιεί γιατί μιλάμε για τραγωδία σε τούτο το κινηματογραφικό αριστούργημα του Στίβεν Σπίλμπεργκ που μας αφορά όλους. Η πληγωμένη νιότη (που χαραμίζεται σε έναν παραλογισμό) αγγίζει κάθε (συν)αίσθηση. Κάθε σώματος.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας Ηθοποιός
