αισθήσεις, όνειρα, πραγματικότητες, ιστορίες και τι συνέβη στην άλλη άκρη της αυτοκρατορίας. Σ’ αυτήν τη συνομοσπονδία ανθρώπων αισθάνομαι ότι ανήκω, οπότε είναι δύσκολο να αφήσω κάποια στιγμή τις περιοδείες...» τονίζει σήμερα σε συνέντευξή του στην «Ε» ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με αφορμή τη συναυλία του μεθαύριο Παρασκευή το βράδυ στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ. Ο... Βολιώτης πια τραγουδοποιός μιλάει για την επαφή του με το κοινό μετά από ενάμιση χρόνο αποχής από τις συναυλίες, τον κορονοϊό και πόσο έπληξε τους καλλιτέχνες, την αίσθηση ότι ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται ως είδος πολυτελείας από τους κρατούντες, το κίνητρό του για να συνεχίζει κάθε χρόνο τις περιοδείες του, το τι μετανιώνει και το τι θα άλλαζε αν ξανάρχιζε από την αρχή, και δίνει στο κοινό του μια πρώτη γεύση απ’ όσα θα ακούσει στη συναυλία του την Παρασκευή το βράδυ. Στέλνει μήνυμα στους... γείτονές τους Λαρισαίους λέγοντας «καλή δύναμη, αντοχή, και καλή επαναφορά σε μια ζωή πιο εύκολη και πιο συλλογική απ’ αυτή που ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια».• Πώς είναι η επαφή με το κοινό ενάμιση χρόνο μετά την αναγκαστική αποχή;
- Είχα την αίσθηση ότι θα ξεχυθούμε με έναν πολύ έντονο και υπερεκδηλωτικό τρόπο από τα σπίτια μας μετά από τόσο εγκλεισμό. Παρ’ όλα αυτά οι μέχρι στιγμής συναυλίες αποδεικνύουν σ’ εμένα τουλάχιστον ότι υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη για μια ουσιαστικότερη επαφή. Κι αυτό το βλέπω στη συγκίνηση με την οποία γίνονται οι συναντήσεις μας. Στις συναυλίες επικρατεί μια μεγάλη και βαθιά συγκίνηση και μια ανάγκη να συναντηθούμε ουσιαστικά κι όχι μ’ έναν τρόπο απόλυτα εξωστρεφή. Υπάρχει η χαρά της συνάντησης, πολύ γέλιο, πολύ χιούμορ, πολλή επικοινωνία με το κοινό και ταυτόχρονα στα μάτια όλων μια βαθύτερη αίσθηση συνύπαρξης και ουσιαστικής επικοινωνίας.
• Ο κορονοϊός έπληξε πολύ τους καλλιτέχνες...
-Είναι τρομερά δύσκολα τα πράγματα για τους καλλιτέχνες. Δεν λυπάμαι τόσο τη δική μου τη γενιά που πρόλαβε άλλες πιο εύκολες εποχές όσο ανησυχώ για τους νέους καλλιτέχνες, τους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν κάτι που να αξίζει πραγματικά. Τους ανθρώπους που τα έβγαζαν δύσκολα πέρα σε εποχές καλύτερες και τώρα είναι αδύνατον να αντεπεξέλθουν. Σκέφτομαι τα παιδιά που δεν θα πάνε στο ωδείο γιατί οι γονείς τους δυσκολεύονται οικονομικά να τα στείλουν. Επηρεάζει τον πολιτισμό με πάρα πολλούς τρόπους όλο αυτό που ζήσαμε και που ζούμε. Η στήριξη προς τους καλλιτέχνες υπήρξε ασήμαντη για να μην πω σχεδόν ανύπαρκτη, σαν να επρόκειτο για είδος πολυτελείας... Επειδή έχω επαφές με συναδέλφους άλλων χωρών συζητώντας μαζί τους καταλαβαίνεις τις μεγάλες διαφορές και πόση αξία δίνεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους στο εξωτερικό και πόσο απαξιωμένοι αισθανόμαστε -και είμαστε- εμείς.
• Κάθε χρόνο περιοδείες, τι είναι αυτό που σας δίνει κίνητρο;
- Είναι κάτι πολύ βαθύ αυτό, γιατί κι εγώ έχω πολλά πράγματα να κάνω τα οποία δεν αντέχουν αυτήν την επαφή με το κοινό. Θα μπορούσα να ασχοληθώ με τη λογοτεχνία, που είναι κάτι που θα το ήθελα πάρα πολύ και δεν δίνω την ευκαιρία στον εαυτό μου λόγω των συνεχών περιοδειών, θα μπορούσα να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη σύνθεση χωρίς να τραγουδάω σε περιοδείες και να λείπω επί μήνες από το σπίτι μου. Είναι ένα ερώτημα που πολλές φορές θέτω κι εγώ στον εαυτό μου: τι είναι αυτό που με κάνει να τρέχω σαν τρελός πάνω κάτω σε όλη την Ελλάδα; Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ξέρω όμως ότι κάθε φορά που βρίσκομαι στη σκηνή νιώθω ότι εκεί πραγματικά έπρεπε να βρίσκομαι. Αυτή η επικοινωνία με το κοινό και η συλλειτουργία, αυτή η μοιρασιά μιας βαθύτερης εμπειρίας, μυσταγωγικής θα έλεγα. Υπηρετείς ένα πράγμα που συμβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, ήρωές μου είναι οι τροβαδούροι που ταξίδευαν από χωριό σε χωριό και τραγουδούσαν και μετέφεραν αισθήσεις, όνειρα, πραγματικότητες, ιστορίες και τι συνέβη στην άλλη άκρη της αυτοκρατορίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ήρωές μου και αισθάνομαι να ανήκω -με έναν σύγχρονο τρόπο- σ’ αυτήν τη συνομοσπονδία ανθρώπων, οπότε είναι δύσκολο να το αφήσω.
• Για ποιο πράγμα μετανιώνετε; Τι θα θέλατε να κάνετε αλλιώς;
-Δεν μετανιώνω για κάτι, ξέρω μόνο ότι κάποια πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα αν είχα λειτουργήσει αλλιώς. Μου δόθηκαν ευκαιρίες να ανοίξω κάποιες πόρτες στο εξωτερικό παλιότερα που απαιτούσαν όμως να λείπω το μεγαλύτερο διάστημα εκτός χώρας, τις άφησα πολύ συνειδητά, δεν συντήρησα ανοιχτές αυτές τις πόρτες γιατί κατάλαβα ότι δεν ήταν το όνειρό μου να κάνω διεθνή καριέρα, ήθελα να ασχοληθώ με αυτό που αγαπάω πολύ: το τραγούδι στη γλώσσα μου. Είναι κάτι που δεν μετανιώνω καθόλου αν και ξέρω ότι τα πράγματα ίσως ήταν πολύ πιο εύκολα σήμερα για μένα αν είχα ακολουθήσει εκείνο τον δρόμο γιατί είμαστε μια μικρή χώρα με μια μικρή αγορά, αλλά αυτή η χώρα και η μικρή της αγορά είναι ένας κόσμος ολόκληρος για μένα που δεν έχω καταφέρει ούτε το ένα τοις εκατό να ζήσω. Δεν νομίζω ότι μετανιώνω για κάτι πραγματικά...
• Τι θα ακούσουμε την Παρασκευή στο Κηποθέατρο;
- Στη συναυλία θα ακούσετε τραγούδια από την προσωπική μου δισκογραφία και ένα-δυο παραδοσιακά τραγούδια. Αυτό είναι το υλικό της παράστασης, ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται είναι κάπως ιδιαίτερος, γιατί μετά από πολλά χρόνια ξανάπιασα μέσα στην καραντίνα την ηλεκτρική κιθάρα και τη μελέτη της και την ερωτεύτηκα από την αρχή, έφτιαξα μια πεταλιέρα ακριβώς με τους ήχους που θέλω, ασχολήθηκα επίσης με την ηλεκτρονική μουσική όλο αυτό το διάστημα και με τα παλιά αναλογικά συνθεσάιζερ της δεκαετίας του ‘70 για παράδειγμα. Κάποια μικρά δείγματα αυτής της ενασχόλησής μου υπάρχουν στη συναυλία. Θα ακούσετε ένα κομμάτι από το ταξίδι μου μέσα στον ήχο όλο αυτόν τον καιρό και ένα μικρό μέρος αυτών των περιπλανήσεών μου που έχω συμπεριλάβει στο πρόγραμμα της συναυλίας.
• Και ένα μήνυμα για τους... γείτονές σας Λαρισαίους;
- Η αλήθεια είναι ότι είμαστε γείτονες πια, αφού έχω μετακομίσει και κατοικώ μόνιμα στον Βόλο εδώ και μερικά χρόνια. Θα ήθελα να τους ευχηθώ λοιπόν καλή δύναμη, αντοχή, και καλή επαναφορά σε μια ζωή πιο εύκολη και πιο συλλογική απ’ αυτή που ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια.
